Ścisła oligarchia finansowa kontroluje wszystkie duże korporacje

Począwszy od prezydentury Ronalda Reagana, rząd USA chętnie zignorował przepisy antymonopolowe, aby korporacje miały swobodę ustanawiania monopoli. Z każdym kolejnym prezydentem monopolistyczna koncentracja biznesu i udziałów w Ameryce gwałtownie wzrosła, by ostatecznie osiągnąć monstrualne poziomy w dzisiejszych czasach.

Dzisiejszy poziom monopolistycznej koncentracji jest na tak niespotykanym dotąd poziomie, że możemy bez wahania określić gospodarkę USA jako gigantycznego oligopolu. Z potęgi ekonomicznej wynika władza polityczna, dlatego oligopol ekonomiczny przekłada się na oligarchię polityczną. (Wydaje się jednak, że transformacja przebiegła w drugą stronę, zaciekła grupa oligarchów umocniła swoją potęgę gospodarczą i polityczną od początku XX wieku). Wniosek, że USA to oligarchia znajduje wsparcie w 2014 przez badanie Uniwersytetu Princeton.

Od czasu rozpadu Związku Radzieckiego świat nie widział takich poziomów koncentracji własności. Związek Radziecki nie umarł z oczywistych przyczyn ideologicznych, ale z powodu bankructwa gospodarczego spowodowanego niekonkurencyjną monopolistyczną gospodarką. Nasz werdykt jest taki, że USA zmierzają w tym samym kierunku.

W późniejszym raporcie pokażemy, w jaki sposób wszystkie sektory gospodarki USA padły ofiarą monopolizacji oraz w jaki sposób ustanowiono oligopol korporacyjny w całym kraju. Ten post zasadniczo służy jako załącznik do tego przyszłego raportu, podając szokujące szczegóły dotyczące koncentracji własności korporacyjnej.

Oprócz zilustrowania monopolizacji na poziomie udziałów głównych inwestorów i korporacji, w dalszej części postaramy się przyjrzeć nieco bardziej śmiertelnemu aspektowi tego zjawiska, mianowicie konsolidacja mediów (opublikowany jednocześnie z niniejszym) w rękach absurdalnie niewielu korporacji oligarchicznych. Tam omówimy monopole technologiczni giganci oraz ich koncentracja własności wraz z tradycyjnymi mediami, ponieważ słusznie należą do tej samej kategorii, co bezpośrednio ogranicza mowę i rozpowszechnianie opinii w społeczeństwie.

W kolejnej części tego raportu pokażemy, że oligarchizacja Ameryki - poddanie jej rządom jednego procenta (a może dokładniej 0.1%, jeśli nie 0.01%) - była celowym, od dawna terminem projekt ustanowienia absolutnej władzy gospodarczej nad USA i ich systemem politycznym i dalsze rozszerzenie jej o absolutną globalną hegemonię (ten ostatni projekt na szczęście udaremniony przez Chiny i Rosję). Aby osiągnąć te cele, oligarchowie musieli kontrolować i kierować narracją o gospodarce i wojnie, w każdym publicznym dyskursie o sprawach społecznych. Przejmując media, oligarchowie stworzyli potworną machinę propagandową, która kontroluje opinie większości populacji USA.

Używamy słów „monopol”, „monopole” i „monopolizacja” w szerokim znaczeniu i przyjmujemy pod tymi koncepcjami wszelkie rodzaje dominacji rynkowej, niezależnie od tego, czy jest to jedna firma, dwie czy niewielka liczba firm, to znaczy oligopole. Na koniec analizy nie ma większego znaczenia, ile korporacji ma udział w dominacji rynkowej, a raczej śmierć konkurencji i pozycja umożliwiająca nadużycia na rynku poprzez absolutną dominację, zmowę lub de facto wyginięcie normalnej konkurencji rynkowej. Dlatego używamy terminu „monopolizacja”, aby opisać proces osiągnięcia krytycznego poziomu braku konkurencji na rynku. Odpowiednio, możemy oznaczać „firmy monopolistyczne” dwie korporacje duopolu lub kilka oligopoli.

Horyzontalny pakiet akcji - cementacja oligarchii

Jednym ze szczególnie perfidnych aspektów tej koncentracji własności jest to, że ci sami inwestorzy instytucjonalni przejęli niekwestionowaną kontrolę nad wiodącymi korporacjami w praktycznie wszystkich najważniejszych sektorach przemysłu. Sytuację, w której jeden lub kilku inwestorów posiada kontrolne lub znaczące akcje czołowych korporacji w danej branży (sektorze biznesu), określa się jako udziały horyzontalne. (* 1). W dzisiejszych Stanach Zjednoczonych kilku głównych inwestorów - fundusze akcji lub kapitał prywatny - jest z reguły współwłasnością wzajemną, tworząc oligopole inwestorskie, które z kolei są właścicielami oligopoli biznesowych.

Badanie wykazało, że w próbie 1,500 największych firm amerykańskich (S&P 1500) prawdopodobieństwo, że jeden z głównych akcjonariuszy będzie posiadał znaczne udziały w dwóch konkurujących firmach, wzrosło do 90% w 2014 r., Podczas gdy w 16 r. Wynosiło zaledwie 1999% ( * 2).

Inwestorzy instytucjonalni, tacy jak BlackRock, Vanguard, State Street, Fidelity i JP Morgan, posiadają obecnie 80% wszystkich akcji spółek notowanych na S&P 500. Tylko inwestorzy Wielkiej Trójki - BlackRock, Vanguard i State Street - stanowią największego udziałowca w 88% firm S&P 500, co w przybliżeniu odpowiada 500 największym korporacjom w Ameryce. (* 3). Zarówno BlackRock, jak i Vanguard należą do pięciu największych akcjonariuszy prawie 70% największych amerykańskich korporacji notowanych na giełdzie. (* 2,000).

Blackrock posiadał od 2016 $ 6.2 wartych trylionów aktywów, Vanguard 5.1 trylionów, podczas gdy State Street spadł do odległej jednej trzeciej z jedynie bilionem 1 $ aktywów. Porównuje to z całkowitą kapitalizacją rynku amerykańskich akcji według Russell 3000 z trylionów 30 $ na końcu 2017 (od 2016 do 2017, Wielka Trójka oczywiście również zainwestowała w aktywa). Blackrock i Vanguard byłyby wówczas właścicielami ponad jednej trzeciej wszystkich akcji notowanych na giełdzie w USA.

Z rozszerzonej próby, która obejmuje największe publicznie notowane spółki 3,000 (indeks Russell 3000), instytucje posiadające (2016) o 78% kapitału własnego.

Szybkość koncentracji gospodarki USA w rękach instytucji była niesamowita. Jeszcze w 1950, ich udział w kapitale wynosił 10%, według 1980 był to 30%, po którym stężenie gwałtownie wzrosło do dnia dzisiejszego około 80%. (* 5). W innym badaniu obecna (2016) kapitalizacja giełdowa inwestorów instytucjonalnych wynosi 70%. (* 6). (Nieznaczną różnicę można ewentualnie wyjaśnić różnicami w próbach uwzględnionych firm).

Biorąc pod uwagę wspólną własność na poziomie inwestorów, okazuje się, że gospodarka USA jest jeszcze bardziej zmonopolizowana, niż sądzono wcześniej, kiedy koncentrowano się na samej korporacji biznesowej działającej w oderwaniu od swoich właścicieli. (* 7).

Właściciele Oligarcha zapewniają kontrolę

Apologeci monopoli argumentowali, że inwestorzy instytucjonalni zarządzający kapitałem pasywnym zachowują się pasywnie również jako akcjonariusze. (* 8). Nawet jeśli byłoby to prawdą, przyniosłoby to bardzo szkodliwe konsekwencje dla gospodarki, ponieważ oznaczałoby to, że w rzeczywistości nie byłoby żadnej kontroli akcjonariuszy, a dyrektorzy korporacyjni zarządzaliby spółkami wyłącznie z myślą o ich krótkoterminowych korzyściach, nieuchronnie prowadziłoby to do korupcji i utraty wspólnych korzyści dla przedsiębiorstw na normalnie funkcjonującym konkurencyjnym rynku.

W rzeczywistości wydaje się, że był okres w gospodarce amerykańskiej - przed szybką monopolizacją ostatniej dekady - kiedy tacy pasywni inwestorzy zrzekli się władzy wykonawczej. (* 9). Ale wraz z pojawieniem się Wielkiej Trójki inwestorów i zadziwiającą koncentracją własności, która wydaje się już nie utrzymywać wody. (* 10). W rzeczywistości nie ma żadnych spekulacji na ten temat, ponieważ właściciele monopolistów są dość szczerzy w swoich sprawach. Na przykład dyrektor generalny BlackRock, Larry Fink, wysyła an roczny list przewodni jego tematowi, praktycznie wszystkim największym firmom w USA, a coraz częściej także Europie i pozostałej części Zachodu. W swoim duszpasterstwie CEO podziela jego pogląd na temat globalnych warunków wpływających na perspektywy biznesowe i wzywa firmy do odpowiedniego dostosowania strategii.

Inwestor ostatecznie dokona przeglądu planów strategicznych kierownictwa pod kątem zgodności z wytycznymi. W efekcie dyrektor generalny BlackRock w ten sposób przyjął rolę gigantycznego centralnego planisty, podobnie jak Gosplan, centralnej agencji planowania radzieckiej gospodarki dowodzenia.

Litera 2019 (przywołana powyżej) zawiera ten uderzający fragment, który powinien stłumić wszelkie wątpliwości dotyczące zakresu, w jakim BlackRock wykonuje swoje moce:

„Ponieważ staramy się budować długoterminową wartość dla naszych klientów poprzez zaangażowanie, naszym celem nie jest mikrozarządzanie operacjami firmy. Zamiast tego, naszym głównym celem jest zapewnienie odpowiedzialności zarządu za tworzenie długoterminowej wartości. Nie należy jednak mylić podejścia długoterminowego z podejściem nieskończenie cierpliwym. Kiedy BlackRock nie widzi postępu pomimo ciągłego zaangażowania lub firmy w niewystarczającym stopniu reagują na nasze wysiłki mające na celu ochronę długoterminowych interesów gospodarczych naszych klientów, nie wahamy się skorzystać z naszego prawa do głosowania przeciwko obecnym dyrektorom lub niewłaściwemu wynagrodzeniu kadry kierowniczej ”.

Biorąc pod uwagę uderzające fakty przedstawione powyżej, należy pamiętać, że ustanowienie tej praktycznie absolutnej własności oligarchy nad wszystkimi największymi korporacjami Stanów Zjednoczonych jest stosunkowo nowym zjawiskiem. Dlatego powinniśmy oczekiwać, że scentralizowana kontrola i scentralizowane planowanie gwałtownie wzrosną wraz ze wzrostem mocy i udoskonaleniem metod.

Większość kapitału tych inwestorów instytucjonalnych składa się z tak zwanego kapitału pasywnego, tj. Takich przypadków inwestycji, w których inwestor nie ma zamiaru próbować uzyskać kontroli nad spółkami, w które inwestuje, jedyną motywacją jest osiągnięcie jak najwyższa wydajność. W przeważającej większości przypadków fundusze napływają do głównych inwestorów instytucjonalnych, którzy inwestują pieniądze według własnego uznania w dowolne korporacje. Pierwotni inwestorzy nie zachowują żadnej kontroli nad inwestorami instytucjonalnymi i też tego nie oczekują. Z technicznego punktu widzenia inwestorzy instytucjonalni, tacy jak BlackRock i Vanguard, działają jako podmioty zarządzające aktywami powierniczymi. Ale oto pociecha, podczas gdy ludzie, którzy przeznaczają swoje aktywa na fundusze, mogą być uważani za inwestorów pasywnych, inwestorzy instytucjonalni, którzy wykorzystują te fundusze, z pewnością nie są.

Współwłasność korporacji oligarchicznych

Co gorsza, należy pamiętać, że z kolei inwestorzy oligopolistyczni są często wzajemnie współzależni. (* 11). W rzeczywistości nie ma przejrzystego sposobu odkrycia, kto faktycznie kontroluje głównych inwestorów instytucjonalnych.

Jeden z głównych inwestorów instytucjonalnych, Vanguard jest własnością duchów, o ile nie ma żadnych właścicieli w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Firma twierdzi, że jest własnością wielu funduszy, które sama założyła i którymi zarządza. Tak to przedstawia firma na ich stronie głównej: „W Vanguard nie ma zewnętrznych właścicieli, a zatem nie ma sprzecznych lojalności. Firma jest własnością jej funduszy, które z kolei należą do jej udziałowców - w tym Ciebie, jeśli jesteś inwestorem funduszu Vanguard ”. Pod koniec analizy mogłoby się zatem wydawać, że Vanguard jest własnością samego Vanguard, z pewnością nikt nie powinien przełknąć farsy, że te fundusze wypchane pasywnymi pieniędzmi inwestorów będą sprawować jakąkolwiek kontrolę właścicielską nad superstrukturą Vanguard. Dlatego zakładamy, że istnieje jakaś grupa osób (poza dyrektorami firmy), które zachowały faktyczną kontrolę nad Vanguard za kulisami (być może za pośrednictwem jednego lub kilku funduszy). W rzeczywistości uważamy, że wszyscy trzej (BlackRock, State Street i Vanguard) są ściśle kontrolowani przez grupę amerykańskich oligarchów (lub szerzej transatlantyckich oligarchów), którzy wolą nie wymachiwać swoją władzą. To wykracza poza zakres tego badania i nasze środki do zbadania tej hipotezy, ale nieważne, wystarczy, że udowodniono, iż te trzy korporacje-inwestorów sprawują kontrolę nad większością amerykańskiej gospodarki. Wiemy również, że trójka działa wspólnie, gdziekolwiek ma udziały. (* 12).

Przeczytaj całą historię tutaj…