Cel nr 1 Organizacji Narodów Zjednoczonych, jakim jest „Wyeliminowanie wszędzie ubóstwa we wszystkich jego formach”, jest chybiony, ponieważ COVID-19 zamknął globalną gospodarkę. Aż 500 milionów więcej ludzi pogrąży się w skrajnej nędzy, a ONZ może podziękować swojej własnej agencji, WHO, za niepowodzenie. ⁃ Edytor TN
Opad ekonomiczny wywołany pandemią koronawirusa może wpędzić w biedę pół miliarda ludzi, chyba że zostaną podjęte pilne działania w celu udzielenia rzeczywistego wsparcia krajom rozwijającym się, powiedział Oxfam. Agencja wzywa światowych liderów do uzgodnienia „Pakietu ratunkowego dla wszystkich”, aby utrzymać biedne kraje i biedne społeczności na powierzchni, przed najważniejszymi spotkaniami Banku Światowego, Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i ministrów finansów G20 w przyszłym tygodniu.
Nowy raport Oxfam „Godność nie jest miejscem przeznaczenia” przedstawia świeżą analizę, która sugeruje, że od sześciu do ośmiu procent światowej populacji można zmusić do ubóstwa, gdy rządy zamykają całe gospodarki, aby zarządzać rozprzestrzenianiem się wirusa. Może to opóźnić walkę z ubóstwem o dekadę, a nawet o 30 lat w niektórych regionach, takich jak Afryka Subsaharyjska oraz Bliski Wschód i Afryka Północna. Ponad połowa światowej populacji może żyć w biedzie w następstwie pandemii.
Analiza, opublikowana dzisiaj, została przeprowadzona zgodnie z sugestią Oxfam przez naukowców z King's College London i Australian National University.
„Pakiet ratunkowy dla wszystkich” umożliwi biednym krajom wsparcie swoich obywateli poprzez działania takie jak dotacje pieniężne dla tych, którzy utracili dochód, i można by je opłacić za pomocą różnych środków, w tym natychmiastowego anulowania 1 biliona USD płatności długów krajów rozwijających się w 2020 r.
Rachael Le Mesurier, dyrektor wykonawczy Oxfam w Nowej Zelandii powiedział: „Rodziny na całym świecie i tutaj, w Nowej Zelandii, czują się zestresowane i wystraszone. Ta pandemia wirusa koronawirusa pokazuje, jak ubóstwo i kryzys się wzajemnie łączą. Kiedy mieszkasz w obozie dla uchodźców lub osiedlu squatter w biednym kraju, żyjesz osobiście. Twój rząd nie może sobie pozwolić na zapewnienie środków ochrony socjalnej, więc kiedy stracisz pracę, jesteś sam.
„Jest to rzeczywistość dla wielu ludzi na całym świecie i w naszym sąsiedztwie. Na przykład prawie połowa gospodarki Vanuatu jest uzależniona od turystyki i gościnności, która została teraz zatarta przez ograniczenia graniczne w celu powstrzymania koronawirusa - wiele osób straciło pracę.
„Poza tym tysiące ludzi wpychanych jest do ośrodków ewakuacyjnych po cyklonie tropikalnym Harold z kategorii 5. Domy zostały spłaszczone, a środki do życia zniszczone. Ze względu na spowolnienie gospodarcze spowodowane przez koronawirusa, a teraz to, stoją w obliczu podwójnej katastrofy i ryzyka, że jeśli koronawirus byłby w kraju, rozprzestrzeniłby się jak pożar, a ludzie schronili się w bliskich granicach, a woda odcięta w dotkniętych miejscach. ”
Jose Maria Vera, tymczasowy dyrektor wykonawczy Oxfam International powiedział:
„Niszczycielski ekonomiczny pandemię odczuwa się na całym świecie. Ale dla biednych ludzi w biednych krajach, które już walczą o przetrwanie, prawie nie ma sieci bezpieczeństwa, które powstrzymałyby ich przed popadnięciem w biedę ”.
Wiele bogatych narodów wprowadziło pakiety bodźców ekonomicznych o wartości wielu miliardów dolarów, aby wesprzeć biznes i pracowników, ale większość krajów rozwijających się nie ma finansowej siły ognia, aby podążać za nimi. ONZ szacuje, że prawie połowa wszystkich miejsc pracy w Afryce może zostać utracona. Micah Olywangu, taksówkarz i ojciec trójki dzieci z Nairobi w Kenii, który nie miał taryfy od czasu zamknięcia lotniska, barów i restauracji, powiedział Oxfamowi, że „ten wirus zagłodzi nas, zanim zachoruje”.
Przekazanie 2.5 bln USD, szacowanych przez ONZ, jest potrzebne, aby wesprzeć kraje rozwijające się w czasie pandemii, wymagałoby również dodatkowej pomocy zagranicznej w wysokości 500 mld USD. Obejmuje to 160 miliardów dolarów, które według szacunków Oxfam są potrzebne do wzmocnienia systemów zdrowia publicznego w biednych krajach, oraz 2 miliardy dolarów na fundusz humanitarny ONZ.
„Rządy muszą wyciągnąć wnioski z kryzysu finansowego z 2008 r., W którym zwykli ludzie opłacali ratowanie banków i korporacji w związku z utratą miejsc pracy, płaskimi płacami i niezbędnymi usługami, takimi jak opieka zdrowotna. Pakiety bodźców ekonomicznych muszą wspierać zwykłych pracowników i małe firmy, a ratowanie dużych korporacji musi być uzależnione od działań na rzecz budowania sprawiedliwszych i bardziej zrównoważonych gospodarek ”- dodaje Veraa.
wpDiscuz