Technokracja w Chinach: pierwszy na świecie technate – część 1

Szybko przechodzimy do nowego systemu scentralizowanego, autorytarnego globalnego zarządzania. Ten system ma być technokracją i tak jest prawdziwie totalitarny.

Totalitaryzm to forma rządu, która próbuje zapewnić całkowitą kontrolę nad życiem swoich obywateli. Charakteryzuje się silną centralną władzą, która próbuje kontrolować i kierować wszystkimi aspektami życia jednostki poprzez przymus i represje. Nie pozwala na wolność jednostki. Tradycyjne instytucje i organizacje społeczne są zniechęcane i tłumione, co sprawia, że ​​ludzie chętniej łączą się w jeden zjednoczony ruch. Państwa totalitarne zazwyczaj dążą do określonego celu z wyłączeniem wszystkich innych, kierując wszystkie środki na jego osiągnięcie, bez względu na koszty.

Tym „specjalnym” celem jest zrównoważony rozwój, a żaden koszt, ani finansowy, ani humanitarny, nie jest zbyt duży, aby poradzić sobie z rzekomym „kryzysem klimatycznym”. W rzeczywistości zmiana klimatu jest po prostu pretekstem do zrównoważonego rozwoju i to dzięki globalnemu zaangażowaniu politycznemu w „Cele zrównoważonego rozwoju” (SDG) instalowana jest technokracja.

Społeczeństwo technokratyczne nazywa się Technate, a pierwszy na świecie Technate pojawił się w Chinach. W tej dwuczęściowej eksploracji przyjrzymy się, jak skonstruowano ten system, kto za nim stał i dlaczego technokracja jest teraz narzucana nam wszystkim.

Artykuły te pochodzą w dużej mierze z mojej publikacji z 2021 roku Pseudopandemia. Jest bezpłatny dla abonentów my blog.

GLOBALNE ZARZĄDZANIE TECHNOKRATYCZNE

Aby globalna technokracja mogła się rozwinąć, władza musi być centralnie kontrolowana na poziomie globalnym. Rządy, organizacje międzyrządowe i międzynarodowe korporacje współpracowały, tworząc tzw globalne partnerstwo publiczno-prywatne  (G3P) w tym celu.

Przez cały XX i XXI wiek sieć G20P dążyła do zbudowania globalnego zarządzania. Z kolei globalne zarządzanie umożliwia ogólnoświatową dystrybucję technokracji, którą rządy następnie przekształcają w zobowiązania polityki krajowej. Wiele elementów globalnego zarządzania technokratycznego zostało już ustanowionych.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zapewnia globalne zarządzanie zdrowiem publicznym; globalny dostęp do rozwoju technologicznego odbywa się poprzez Światowa Organizacja Własności Intelektualnej; Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) pracuje nad koordynacją polityk gospodarczych między państwami narodowymi, a światowy handel jest monitorowany i kontrolowany za pośrednictwem umów handlowych nadzorowanych przez Światową Organizację Handlu.

Połączenia Bank Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) koordynuje globalną politykę pieniężną i przepływ kapitału; kierunkiem edukacji, nauki, nauki i rozwoju kultury kieruje Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) oraz zajęcie światowych dóbr wspólnych i „finansjalizacji” przyrody – poprzez spółki zajmujące się aktywami naturalnymi i inne mechanizmy — zbliża się do końca.

Cele Zrównoważonego Rozwoju (SDGs) są centralnie kontrolowane przez globalne zarządzanie, głównie przez programy ONZ ds. Rozwoju i Ochrony Środowiska (UNDP i UNEP). Niezbędny globalny naukowy konsensus w sprawie zmian klimatu jest administrowana centralnie, a odpowiednie strumienie finansowania badań są przydzielane przez Międzyrządowy Zespół ONZ ds. Zmian Klimatu (IPCC).

Potężne jednostki, popychające projekt G3P do przodu, to kolektyw masowych zanieczyszczających, baronów rabusiów, grabieżców ziemi i czołowych światowych propagatorów wyzysku pracowników, manipulacji rynkiem, wymuszeń pieniężnych (lichwy) i ucisku. Tworzą coś, co w przeciwnym razie można by uznać za kartel przestępczy, ale tak się stało zielonkawyswoją reputację poprzez zaangażowanie w tzw. „zrównoważony rozwój”.

Często nazywana elitą, bardziej odpowiednim określeniem jest „klasa pasożytów”.

G3P udało się przekonać miliardy, że jest zaangażowana w zrównoważony, zerowy ekologizm i chce „uratować planetę”. W rzeczywistości jest zdeterminowany, aby wzmocnić globalne zarządzanie i narzucić ludzkości technokrację poprzez cele zrównoważonego rozwoju i powiązane Programy polityczne. Niezależnie od tego, co myślisz o przyczynach zmian klimatu lub poziomie ryzyka, jakie one stwarzają, cele zrównoważonego rozwoju tak nic, aby temu zaradzić i mają służyć nikomu i niczemu innemu niż G3P i jego interesom.

W celu rekwizycji, utowarowienia, audytu i ostatecznego podziału między sobą zasobów Ziemi, kapitaliści interesariuszy, w sercu G3P, również potrzebują kontroli technokratycznej. Kiedy ludzkość dowie się, co się stało, technokracja umożliwi G3P zamknięcie oporu poprzez dosłowną kontrolę populacji.

Każdy człowiek będzie indywidualnie monitorowany przez sieci sztucznej inteligencji (AI), które będą go karać lub nagradzać, w zależności od jego zachowania. Bioasekuracja i względy środowiskowe mają stanowić uzasadnienie dla tego zniewolenia.

Zupełnie jak szarlatan pseudonauka eugeniki, w co wydaje się wierzyć wielu „przywódców myśli” G3P, Technokracja była socjologia pewność swojego dnia. Podobnie jak eugenika, choć później zniknęła z publicznej świadomości, wciąż jest chciwie uprawiana przez podzieloną na sekcje hierarchię G3P.

TECHNOKRACJA

W 1911 roku opublikował prawdopodobnie pierwszy na świecie konsultant ds. zarządzania, Frederick Winslow Taylor Zasady zarządzania naukowego. Jego publikacja była zwieńczeniem tzw Epoka progresywna w Stanach Zjednoczonych.

Był to okres naznaczony politycznym aktywizmem amerykańskiej klasy średniej, która starała się głównie rozwiązać podstawowe problemy społeczne, jak je postrzegali, takie jak nadmierne uprzemysłowienie, imigracja i korupcja polityczna. Tak zwana „Tayloryzm”, zafiksowany na rychłym wyczerpaniu zasobów naturalnych i opowiadający się za skutecznymi „systemami zarządzania naukowego”, był w duchu epoki.

Taylor napisał:

W przeszłości człowiek był pierwszy; w przyszłości system musi być pierwszy. [. . .] Najlepsze zarządzanie to prawdziwa nauka, oparta na jasno określonych prawach, regułach i zasadach. [. . . ] Podstawowe zasady naukowego zarządzania mają zastosowanie do wszystkich rodzajów działalności ludzkiej, od naszych najprostszych indywidualnych działań po pracę naszych wielkich korporacji.

Tayloryzm opowiadał się za reformami efektywności opartymi na nauce w całym społeczeństwie. Sprawny system nie powinien być zarządzany przez polityków czy przywódców religijnych, ale przez „ekspertów”, takich jak inżynierowie, naukowcy, eksperci logistyczni, ekonomiści i inni naukowcy. Należy zawsze koncentrować się na wydajności systemowej i właściwym wykorzystaniu cennych zasobów, w tym siły roboczej.

Chociaż wpływ na idee Taylora miały m.in Darwinizm społeczny nie był eugenikiem. Jednak jego idee zostały przyjęte przez eugeników. To „pasowało” do ich wiary w ich niepodważalne prawo do rządzenia.

Tak jak mogli optymalizować i kontrolować populację ludzką, mogli zatrudniać odpowiednich ekspertów, aby systemy społeczno-ekonomiczne i przemysłowe były bardziej wydajne. Mogliby promować to jako działanie dla „dobra publicznego”, jednocześnie konsolidując własną władzę i zbierając większe żniwo finansowe z bardziej wydajnego społeczeństwa uprzemysłowionego.

Zasady zarządzania naukowego Taylora współgrały z teoriami ekonomisty i socjologa Thorsteina Veblana. Zaproponował, że działalność gospodarcza nie jest tylko funkcją podaży i popytu, użyteczności, wartości itd., ale raczej ewoluowała wraz ze społeczeństwem, a zatem była kształtowana przez wpływy psychologiczne, socjologiczne i antropologiczne.

Zarówno Taylor, jak i Veblan koncentrowali się na poprawie wydajności procesów przemysłowych i produkcyjnych. Uznali jednak również, że ich teorie można rozszerzyć na szerszy kontekst społeczny. To bardziej ekspansywne zastosowanie ich idei zwiodło klasę pasożytów.

Veblan słynnie mówił o „ostentacyjnej konsumpcji”, aby opisać, w jaki sposób zamożni demonstrowali swoją pozycję społeczną poprzez zdolność do angażowania się w zajęcia i kupowania przedmiotów, które były zasadniczo bezcelowe i marnotrawne. Ten „rzucający się w oczy wypoczynek” i „konsumpcja” spływały kaskadą w dół struktury klasowej, gdy ci, którzy aspirowali do zasygnalizowania własnego statusu, naśladowali bogatych.

Twierdził, że był to główny czynnik przyczyniający się do niedopuszczalnego marnotrawstwa zasobów i nieefektywności. Społeczeństwo konsumpcyjne ostatecznie wyprodukowało więcej towarów i usług, niż było potrzebne po prostu do zaspokojenia sztucznego popytu stworzonego na, jego zdaniem, możliwy do uniknięcia i niepotrzebny popyt społeczny.

Veblan stanowczo sprzeciwiał się temu nieefektywnemu wykorzystaniu zasobów, za które obwiniał „klasę biznesową” i finansistów. Doceniał ich wkład w erę przemysłową, ale czuł, że nie są już w stanie zarządzać nowoczesnym społeczeństwem przemysłowym.

Początkowo Veblan argumentował, że robotnicy muszą być zatem architektami niezbędnych zmian społecznych, które doprowadzą do reformy gospodarczej i przemysłowej. Póżniej w Inżynierowie i system cen przeniósł swoją uwagę z pracowników, jako motorów zmian, na technokratycznych inżynierów.

Zaapelował o gruntowną analizę instytucji, które utrzymywały stabilność społeczną. Uważał, że po zrozumieniu, osoby posiadające wiedzę technologiczną powinny zreformować instytucje, a tym samym zaprojektować społeczeństwo i poprawić wydajność. Veblan odniósł się do tych agentów zmiany społecznej jako do „sowiety techników”.

W 1919 Veblan był jednym z założycieli finansowanego przez Johna D. Rockefellera prywatnego uniwersytetu badawczego w Nowym Jorku, zwanego New School for Social Research. Doprowadziło to wkrótce do powstania tzw Sojusz techniczny gdy Veblan dołączył do małego zespołu naukowców i inżynierów, w szczególności Howarda Scotta, aby utworzyć raczkującą organizację technokratyczną.

Scottowi nie spodobał się opis rady techników sporządzony przez Veblana, podobno dzwoni „coś zarozumiałego”. Wyraźne skojarzenia z komunizmem prawdopodobnie nie były mile widziane przez a Perspektywa PR, a Scott czuł, że podważa to, co próbował osiągnąć ruchem technokracji.

Zaangażowanie Veblana w Sojusz Techniczny było stosunkowo krótkie, a niektórzy sugerowali, że jego wkład w technokrację był minimalny, uznając Scotta za wielkiego umysł, który za tym stoi. Niezależnie od stopnia osobistego zaangażowania Veblana w ruch, jego teorie społeczno-ekonomiczne przenikają technokrację.

W 1933 roku Sojusz Techniczny zreformował się po wymuszonej przerwie, spowodowanej ujawnieniem Scotta jako oszusta - sfałszował swoje kwalifikacje inżynierskie. Grupa zmieniła nazwę na Technocracy Inc.

Pomimo publicznego upokorzenia Scott był utalentowanym mówcą i pozostał rzecznikiem Technocracy Inc. Współpracował m.in. z M. Kingiem Hubbertem, który później zyskał światową sławę niejasne i generalnie nieprawdziwe Teoria „peak oil”.

Scott i Hubbert współpracowali przy pisaniu Kurs studiów Technocracy Inc by dawniej wprowadzić świat w technokrację. W tamtym czasie proponowana technokracja była technologicznie niemożliwa i brzmiała dość szalenie. Jednak dziś z pewnością jesteśmy bardziej zaznajomieni z tymi ideami.

Hubbert napisał:

Technokracja stwierdza, że ​​produkcja i dystrybucja obfitości fizycznego bogactwa na skalę kontynentalną do użytku wszystkich obywateli kontynentu może być osiągnięta jedynie przez kontynentalną kontrolę technologiczną, zarządzanie funkcjami, technate.

Technate, technokratyczne społeczeństwo, które początkowo miało obejmować kontynent północnoamerykański, byłoby zarządzane przez centralny organ planowania złożony z naukowców, inżynierów i innych odpowiednio wykwalifikowanych technokratów. Technokracja wymagałaby nowego systemu monetarnego opartego na obliczeniu całkowitego zużycia energii przez Technate. Ludziom przydzielono by równy udział w odpowiednich „certyfikatach energetycznych” (jako formie waluty) denominowanych w jednostkach energii (dżulach):

[Dochód] jest przyznawany społeczeństwu w postaci świadectw energetycznych. [. . .] Wydawane są indywidualnie każdemu dorosłemu z całej populacji. [. . .] Zapis czyjegoś dochodu i wskaźnika jego wydatków jest prowadzony przez Sekwencję Dystrybucji, [przewidywaną księgę transakcji]. [. . .], aby Sekwencja Dystrybucji mogła w dowolnym momencie w prosty sposób ustalić stan salda nieznanego klienta. [. . .] Świadectwa energetyczne zawierają również następujące dodatkowe informacje o osobie, której zostały wydane: czy nie rozpoczął jeszcze służby, czy obecnie pełni służbę, czy też jest na emeryturze [gdzie służba dla Technate jest wynagradzana świadectwami energetycznymi] [. . .] seks, [. . .] obszar geograficzny, w którym mieszka, oraz [. . .] praca, w której pracuje.

Przewidywano nowy system cen, w którym wszystkie towary i towary były wyceniane zgodnie z kosztem energetycznym ich produkcji. Zakupy dokonane za pomocą „certyfikatów energetycznych” byłyby następnie zgłaszane z powrotem do odpowiedniego działu technokratycznego centralnego komitetu planowania. Transakcje byłyby katalogowane i analizowane, co umożliwiłoby centralnym planistom precyzyjne obliczenie kroczącego bilansu energetycznego między produkcją a zużyciem energii dla całego Technate.

Aby ten system działał, wszystkie wydatki konsumentów na energię (w tym wszystkie codzienne transakcje) musiałyby być rejestrowane w czasie rzeczywistym; krajowy wykaz produkcji i zużycia energii netto musiałby być stale aktualizowany przez całą dobę; rejestr każdego towaru i produktu, który wymagał skrupulatnego prowadzenia, a każda osoba mieszkająca w Technate miała przydzielone osobiste konto energetyczne. Zostanie to zaktualizowane, aby rejestrować zużycie energii i osobisty bilans energetyczny netto.

Hubbert i Scott wyjaśnili, że aby technokracja działała, wymagana byłaby wszechobecna sieć nadzoru energetycznego. Wszyscy obywatele byliby indywidualnie identyfikowani w siatce, a każdy aspekt ich codziennego życia byłby monitorowany i kontrolowany przez technokratycznych centralnych planistów.

Technokracja to totalitarna forma opartego na inwigilacji, scentralizowanego autorytarnego zarządzania, które znosi suwerenność narodową i partie polityczne. Wolności i prawa zostają zastąpione obowiązkiem postępowania w interesie a dobro wspólne, zgodnie z definicją technokratów. Wszystkie decyzje dotyczące produkcji, alokacji zasobów, wszelkich innowacji technologicznych i działalności gospodarczej są kontrolowane przez technokrację ekspertów („sowiet techników” Veblana).

W 1938 w Magazyn Technocrat tom. 3 nr 4 (aby nadać jej technokratyczną specyfikację) technokracja została opisana jako:

Nauka inżynierii społecznej, naukowe działanie całego mechanizmu społecznego w celu produkcji i dystrybucji towarów i usług dla całej populacji.

Dla klasy pasożytów i ich partnerów interesariuszy G3P technokracja była pomysłem nie do odparcia. Technokracja potencjalnie umożliwia precyzyjną inżynierię społeczeństwa poprzez kontrolę zasobów i energii poprzez mechanizm połączonego, centralnie planowanego i monitorowanego systemu gospodarczego i monetarnego.

The Technocracy inc Study Course twierdzi:

Znaczenie tego, z punktu widzenia wiedzy o tym, co dzieje się w systemie społecznym i kontroli społecznej, można najlepiej docenić, gdy spojrzy się na cały system z perspektywy. Po pierwsze, jedna organizacja zarządza i obsługuje cały mechanizm społeczny. Ta sama organizacja nie tylko produkuje, ale także dystrybuuje wszystkie towary i usługi. Dlatego istnieje jednolity system prowadzenia dokumentacji dla całej operacji społecznej, a wszystkie rejestry produkcji i dystrybucji trafiają do jednej centrali.

Aby kontrolować wszystko, klasa pasożytów musiałaby szeptać do ucha kilku starannie dobranych technokratów. Nie byłoby już potrzeby korumpowania polityków ani organizowania międzynarodowego kryzysu. Podczas gdy w latach trzydziestych XX wieku Technate był niepraktyczną propozycją, wciąż był czymś, co inspirowało G1930P ​​i celem, do którego należało dążyć.

BUDOWA TECHNATU W CHINACH

„Wielki skok naprzód” Mao Zedonga spowodował, że 40 milionów ludzi zostało zbrukanych i zagłodzonych na śmierć w ciągu zaledwie trzech przerażających lat (1959 – 1961). Apologeci twierdzą, że to wszystko było straszną pomyłką, ale nic w tym rodzaju.

Mając pewność, że zapasy żywności się kończą, w 1958 roku Mao powiedział, że „równomierna dystrybucja zasobów zrujnuje tylko Wielki Skok Naprzód”, a później w tym samym roku:

Kiedy nie ma co jeść, ludzie umierają z głodu. Lepiej pozwolić umrzeć połowie ludzi, aby inni mogli się nasycić.

W swoim zapale do stworzyć komunistyczną utopię, Mao przewodził systemowi, który przejmował żywność od głodujących milionów i eksportował ją, aby sfinansować swoje reformy polityczne i determinację do szybkiego uprzemysłowienia gospodarki. To nie był błąd ani niefortunne przeoczenie. Podczas gdy wielu było tak przerażonych, że składali fałszywe raporty o nadwyżkach, które nie istniały, jasne jest, że kierownictwo Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) dokładnie wiedziało, jakie są koszty ludzkie. Po prostu ich to nie obchodziło.

Ani David Rockefeller, o czym świadczy jego artykuł z 1973 r. dla The New York Times. On i jego delegacja imperium bankowego Chase Group odwiedzili maoistyczne Chiny. W swojej relacji z podróży Rockefeller odrzucił masowe morderstwo milionów jako „cokolwiek”. Był to produkt ludobójstwa, którym interesował się Rockefeller:

Od razu robi wrażenie poczucie harmonii narodowej. [. . .] Istnieje bardzo prawdziwe i wszechobecne oddanie Przewodniczącemu Mao i maoistowskim zasadom. Bez względu na cenę rewolucji chińskiej oczywiście udało się jej nie tylko stworzyć bardziej wydajną administrację, ale także ją wspierać. [. . .] wspólnota celu.

Trójstronny Rockefeller widział okazję, jaką chińska dyktatura stworzyła klasie pasożytów. W pełnej zgodzie z Brzezińskim pisał:

Zbyt często ukrywano prawdziwe znaczenie i potencjał naszych nowych stosunków z Chinami. [. . .] W rzeczywistości, oczywiście, doświadczamy znacznie bardziej fundamentalnego zjawiska. [. . .] Chińczycy ze swojej strony stoją w obliczu zmiany ukierunkowania głównie do wewnątrz. [. . .] My ze swojej strony musimy sobie uświadomić, że w dużej mierze zignorowaliśmy kraj, w którym mieszka jedna czwarta światowej populacji.

„My”, o których mówił Rockefeller, nie było my. Miał na myśli G3P i jego kolegów „kapitalistów interesariuszy” i trójstronników.

Totalitarny porządek w Chinach wywarł na nim wrażenie, tak jak miał nadzieję. Nie był pierwszym trilateralistą, który dostrzegł technokratyczne możliwości w Chinach. Sama skala rynku była kuszącą perspektywą, a obietnica „Ery Technetronic” wzbudziła prawdziwy potencjał do zbudowania pierwszego na świecie Technate.

Całkowicie pomijając przerażającą utratę ludzkiego życia, Rockefeller napisał:

Eksperyment społeczny w Chinach pod przywództwem przewodniczącego Mao jest jednym z najważniejszych i najbardziej udanych w historii ludzkości. Jak szeroko otwierają się Chiny i jak świat reaguje na innowacje społeczne. [. . .] z pewnością wywrze głęboki wpływ na przyszłość wielu narodów.

Zadaniem G3P było rozbicie rynku chińskiego przy jednoczesnym wspieraniu trwających rządów totalitarnych. Chiny potrzebowałyby pomocy w rozwoju gospodarczym i wsparcia technicznego w celu zbudowania infrastruktury technologicznej niezbędnej do działania technokracji. Proces ten już się rozpoczął, ale z Rockefellerem, Brzezińskim, Kissingerem i innymi zaangażowanymi w sprawę, cel zbudowania Technate był mocno na celowniku Komisji Trójstronnej.

Trilateraliści postanowili pomóc Chinom w rozwoju zarówno gospodarczym, jak i technologicznym, zachowując jednocześnie ostrożność, aby nie wywierać zbytniego nacisku na reformy polityczne. Totalitaryzm był systemem, który popierali i chcieli wykorzystać. W ich 1978 r Referat nr 15 o stosunkach Wschód-Zachód zasugerowali:

Zapewnienie Chinom korzystnych warunków w stosunkach gospodarczych jest zdecydowanie w interesie politycznym Zachodu. Wydaje się, że istnieją wystarczające sposoby pomocy Chinom w akceptowalnych formach zaawansowaną technologią cywilną.

W tym samym artykule trilateraliści ogłosili, że nie są całkowicie przeciwni pomaganiu Chinom w modernizacji ich potencjału wojskowego, chociaż podkreślali, że powinno to służyć wyłącznie celom obronnym.

Zgodzili się, że nowoczesne, zmilitaryzowane Chiny mogą zwrócić się w stronę ekspansjonizmu i dążyć do odzyskania terytoriów, które historycznie uważały za swoje, w szczególności Tajwanu. Uznali, że było to rozsądne ryzyko.

Grali w wielką grę. Życie ludzkie nie miało znaczenia.

W części 2 przyjrzymy się, jak zabrali się do budowy pierwszego na świecie Technate w Chinach.

Przeczytaj całą historię tutaj…