Trwałość korporacyjna to Oxymoron, który nie przynosi korzyści akcjonariuszom ani pracownikom

W ostatnich latach agresywni ekolodzy w rządzie i sektorach non-profit skutecznie wywierali presję na wiele firm, aby poparły stanowiska, które nie mają sensu dla ich akcjonariuszy, pracowników ani społeczności, w których działają. Niewiele firm publicznie poparłoby centralne planowanie lub wcześniejsze ograniczenia wzrostu gospodarczego. Ale racjonalny strach przed demonizacją, bojkotami, a nawet działaniami prawnymi ze strony rządu lub grup popierających zachęcił wiele firm do poszukiwania kompromisu, popierając „zrównoważony rozwój”.

Co poszło nie tak? Dla wielu biznesmenów i ogółu społeczeństwa zrównoważony rozwój jest modnym hasłem oszczędzania, zaradności i planowania długoterminowego. Czy takie cechy nie są dobre dla firm i rodzin? Ale zrównoważony rozwój przerodził się w ideologię naznaczoną mrocznym sceptycyzmem wobec ludzkiej pomysłowości i postępu.

Korzenie „zrównoważonego rozwoju” sięgają raportu ONZ z 1987 r. „Nasza wspólna przyszłość”, w którym biurokraci poparli pomysł, że ekonomia jest ponurą grą o sumie zerowej. Zrównoważony rozwój zakłada, że ​​korzystanie z zasobów teraz nieuchronnie oznacza konieczność posiadania mniejszej liczby środków do wykorzystania w przyszłości, co jest bardzo wątpliwym stwierdzeniem. Ponieważ zrównoważony rozwój stał się wiodącym ruchem w kulturze amerykańskiej, firmy zaczęły pospiesznie przyjmować i oznaczać swoje „zrównoważone” praktyki biznesowe. To racjonalna odpowiedź na ich motywację do prezentowania umiejętności zarządzania ryzykiem. Jednak wiele z tego, co dzieje się w imię „zrównoważonego rozwoju”, jest ekonomicznie nierozsądnych lub marnotrawnych.

Wyszukiwanie w Google „korporacyjnego raportu zrównoważonego rozwoju” wygeneruje mniej więcej trafień 110,000. Zrównoważony rozwój ma urok niejasności. Dzięki temu firmy mogą definiować słowo na różne sposoby. Rachelle Peterson i jej koledzy z National Association of Scholars, którzy widzą, pokazali światło w ciemne zakątki ruchu na rzecz zrównoważonego rozwoju. Wiele firm zauważa, że ​​zrównoważony rozwój rymuje się z „społeczną odpowiedzialnością biznesu”. Niestety ta melodia nigdy nie satysfakcjonuje działaczy i dlatego jest niezgodna.

W tym piśmie w styczniu 2017, rząd federalny i wiele stanów przechodzą na nowe kierownictwo polityczne. Czy społeczność biznesowa powinna skorzystać z okazji, aby ponownie rozważyć swoje stanowisko w sprawie zrównoważonego rozwoju? Czy nadszedł czas, aby odprężyć dyrektorów ds. Polityki korporacyjnej, którzy słusznie uznali, że muszą je podjąć, aby uniknąć prześladowań ze strony biurokratów, powoda lub agresywnych adwokatów?

Zapytaliśmy o to starszego pracownika wiodącego dostawcy energii. Firma zainicjowała programy, weszła w wynegocjowane porozumienia i dołączyła do organizacji, w których udział nie przeszedł testu węchu. Zrobili to, żeby się dogadać, idąc dalej. Podsumowując swoją odpowiedź: „Zachowujemy dyscyplinę, więc projekty oznaczone jako zrównoważone naprawdę przynoszą korzyści operacyjne. Istnieje ciągła presja, aby wejść w obszary, w których [to się psuje.] ”Nawet ta dyscyplina nie mogła ich uwolnić od głośnych eksperymentów dotyczących emisji do powietrza i powiązanych technologii. Niektóre zostały wycenione na dziewięć cyfr, ale korzyści interesariuszy zniknęły. Przynajmniej jedno wynegocjowane porozumienie zostało sformułowane, aby organ ochrony środowiska i jego działacze-zwolennicy mogli ogłosić, że skazali go na karę, chociaż „remediacja” została wcześniej zainicjowana w ramach ewoluujących standardów operacyjnych.

Doświadczenie ExxonMobil jest pouczające. Pod koniec lat 1990., w czasie obowiązywania protokołu z Kioto, Lee Raymond, ówczesny dyrektor generalny Exxon, zajął zdecydowane i oparte na zasadach stanowisko w sprawie zmian klimatycznych. Złożył jasne i ostateczne publiczne oświadczenia, że ​​firma jest przeciwna zbyt spekulacyjnej agendzie klimatycznej, za którą opowiadały się niektóre strony. Rezultatem była demonizacja korporacji przez aktywistów klimatycznych. Rex Tillerson, były dyrektor generalny ExxonMobil i desygnowany na sekretarza stanu USA, starał się rozwiać kontrowersje, wspierając podatki węglowe i szeroko reklamując badania ExxonMobil nad wychwytywaniem dwutlenku węgla i innymi technologiami. Nie jest wcale jasne, czy takie podejście pomaga również akcjonariuszom, ponieważ firma pozostaje przedmiotem ostrej krytyki i sporów sądowych.

Firmy, które wyjaśniają, że ich działalność jest czysta, bezpieczna i energooszczędna, nie mogą trzymać się z daleka od ekologów działających na zasadach regulacyjnych i non-profit, dlatego ich firmy są „zrównoważone”. Na przykład Caterpillar publikuje „Raport zrównoważonego rozwoju” każdego roku, podczas gdy sprzedaje miliard dolarów 8 rocznie na sprzęt wydobywczy. Komatsu, kolejny duży producent sprzętu górniczego, jest aktywnym członkiem Światowej Rady Biznesu ds. Zrównoważonego Rozwoju. Joy Global, również duża amerykańska firma w tym sektorze, promuje swoją „zrównoważony rozwój”, zwracając uwagę na niską emisję dwutlenku węgla w swoich fabrykach. Znaczna część dobrze zarobionych zysków tych firm pochodzi ze sprzedaży do przemysłu wydobywczego, który jest zdecydowanie największym emitentem dwutlenku węgla na świecie. Aktywiści klimatyczni nie chcą, aby przemysł węglowy stał się bardziej wydajny, chcą go odejść.

W jaki sposób firma może zachować licencję na prowadzenie działalności, spełniając oczekiwania zarówno opinii publicznej, jak i interesariuszy finansowych? Akceptując kilka faktów na temat dzisiejszego amerykańskiego i globalnego społeczeństwa, a następnie odsuwając zasłony na temat zrównoważonego rozwoju.

Przeczytaj całą historię tutaj…