Plany technokraty dotyczące geoinżynierii są teraz oficjalne i publicznie ogłaszane: celem jest przyciemnienie słońca za pomocą rozpylania stratosferycznego, a tym samym szybkie ochłodzenie ziemi. Oczywiście wszyscy ci naukowcy są opłacani bezpośrednio lub pośrednio z pieniędzy podatników. ⁃ Edytor TN
Zhen Dai trzyma małą szklaną rurkę pokrytą białym proszkiem: węglanem wapnia, wszechobecnym związkiem stosowanym we wszystkim, od papieru i cementu po pastę do zębów i mieszanki ciast. Wrzuć tabletkę do wody, a efektem będzie gazowany środek zobojętniający kwas, który uspokoi żołądek. Pytanie dla Dai, doktorantki na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge w stanie Massachusetts i jej współpracowników, brzmi, czy ta nieszkodliwa substancja mogłaby również pomóc ludzkości w złagodzeniu ostatecznego przypadku niestrawności: globalnego ocieplenia spowodowanego zanieczyszczeniem gazami cieplarnianymi.
Pomysł jest prosty: rozpylić wiązkę cząstek w stratosferze, a ochłodzą one planetę, odbijając część promieni słonecznych z powrotem w kosmos. Naukowcy byli już świadkami działania tej zasady. Kiedy w 1991 roku na Filipinach wybuchła góra Pinatubo, w stratosferze - warstwie atmosferycznej rozciągającej się od około 20 do 10 kilometrów nad powierzchnią Ziemi, wstrzyknięto szacunkowo 50 milionów ton dwutlenku siarki. Erupcja stworzyła mgiełkę cząstek siarczanu, która ochłodziła planetę o około 0.5 ° C. Przez około 18 miesięcy średnia temperatura Ziemi powróciła do tego, co było przed przybyciem maszyny parowej.
Pomysł, że ludzie mogą odrzucić termostat ziemski w podobny, sztuczny sposób, ma kilka dziesięcioleci. Pasuje do szerszej klasy programów chłodzenia planet znanych jako geoinżynieria, które od dawna wywołują intensywną debatę, aw niektórych przypadkach strach.
Badacze w dużej mierze ograniczyli pracę nad taktyką do modeli komputerowych. Obawy budzą obawy, że przyciemnienie Słońca może odbić się od ognia, a przynajmniej mocno zaszkodzić niektórym obszarom świata, na przykład przez okradzenie plonów światła słonecznego i zmianę wzorów deszczowych.
Jednak w miarę wzrostu emisji i tragicznych prognoz klimatu rozmowy na temat badań geoinżynieryjnych zaczynają zyskiwać większą popularność wśród naukowców, decydentów i niektórych ekologów. Jest tak, ponieważ wielu badaczy doszło do alarmującego wniosku, że jedynym sposobem zapobiegania poważnym skutkom globalnego ocieplenia będzie albo zassanie ogromnych ilości dwutlenku węgla z atmosfery, albo sztuczne schłodzenie planety. A może bardziej prawdopodobne, oba.
Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, zespół Harvarda jako pierwszy na świecie przeniesie geoinżynierię słoneczną z laboratorium do stratosfery, w ramach projektu o nazwie Eksperyment Perturbacji Kontrolowanej Stratosferycznie (SCoPEx). Pierwsza faza - test warty miliony dolarów amerykańskich, obejmujący dwa loty sterowalnego balonu 3 kilometrów nad południowo-zachodnimi Stanami Zjednoczonymi - może rozpocząć się już w pierwszej połowie 20. Po wdrożeniu eksperyment uwolniłby małe smugi węglanu wapnia, każdy o masie około 2019, w przybliżeniu równoważny ilości znalezionej w przeciętnej butelce gotowego środka zobojętniającego kwasy. Balon odwróciłby się następnie, aby zaobserwować, jak cząsteczki się rozpraszają.
Sam test jest wyjątkowo skromny. Dai, którego praca doktorska w ciągu ostatnich czterech lat polegała na budowie urządzenia stołowego do symulacji i pomiaru reakcji chemicznych w stratosferze przed eksperymentem, nie stresuje się obawami dotyczącymi takich badań. „Badam substancję chemiczną” - mówi. „To nie tak, że to bomba atomowa”.
Niemniej jednak eksperyment będzie pierwszym, który poleci pod geoinżynierią słoneczną. I tak jest on intensywnie analizowany, w tym przez niektóre grupy środowiskowe, które twierdzą, że takie wysiłki są niebezpieczną rozrywką od rozwiązania jedynego trwałego rozwiązania problemu zmiany klimatu: zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych. Wyniki naukowe SCoPEx nie mają tak naprawdę znaczenia, mówi Jim Thomas, dyrektor naczelny grupy ETC, organizacji zajmującej się ochroną środowiska w Val-David, niedaleko Montrealu, w Kanadzie, która sprzeciwia się geoinżynierii: zmieniając normy społeczne i przekraczając granicę, ponieważ jest to eksperyment naukowy. ”
Świadomi tej uwagi zespół porusza się powoli i pracuje nad ustanowieniem wyraźnego nadzoru nad eksperymentem, w formie zewnętrznego komitetu doradczego, który dokona przeglądu projektu. Niektórzy twierdzą, że takie ramy, które mogą utorować drogę przyszłym eksperymentom, są nawet ważniejsze niż wyniki tego jednego testu. „SCoPEx jest pierwszym wyjściem z bramy i zapoczątkowuje ważną rozmowę na temat tego, jak powinny wyglądać niezależne wskazówki, porady i nadzór” - mówi Peter Frumhoff, główny badacz klimatu w Union of Concerned Scientists w Cambridge, Massachusetts, i członek niezależnego panelu, któremu powierzono wybór przewodniczącego komitetu doradczego. „Właściwe wykonanie tego zadania jest znacznie ważniejsze niż szybkie wykonanie”.
Łączenie sił
Pod wieloma względami stratosfera jest idealnym miejscem, w którym można uczynić atmosferę bardziej refleksyjną. Wstrzykiwane tam małe cząsteczki mogą rozprzestrzeniać się po całym świecie i utrzymywać w powietrzu przez dwa lata lub dłużej. Umieszczone strategicznie i regularnie na obu półkulach mogłyby stworzyć stosunkowo jednolity koc, który chroniłby całą planetę (patrz „Globalna interwencja”). Proces ten nie musi być szalenie drogi; w raporcie z zeszłego miesiąca Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu zasugerował, że flota wysoko latających samolotów może zdeponować wystarczającą ilość siarki, aby zrównoważyć w przybliżeniu 1.5 ° C ocieplenia o około X mld 1 do X mld USD rocznie1.
Większość dotychczasowych badań geoinżynierii słonecznej koncentrowała się na dwutlenku siarki, tej samej substancji uwalnianej przez Mount Pinatubo. Ale siarka może nie być najlepszym kandydatem. Oprócz chłodzenia planety, aerozole generowane podczas tej erupcji przyspieszyły tempo, w którym chlorofluorowęglowodory wyczerpują warstwę ozonową, która chroni planetę przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym Słońca. Aerozole siarczanowe są również ogrzewane przez Słońce, co wystarcza, aby potencjalnie wpłynąć na ruch wilgoci, a nawet zmienić strumień strumienia. „Są wszystkie te skutki, których nie do końca rozumiemy”, mówi Frank Keutsch, chemik atmosferyczny z Harvardu i główny badacz SCoPEx.
Początkowe eksperymenty stratosferyczne zespołu SCoPEx koncentrują się na węglanie wapnia, który ma pochłaniać mniej ciepła niż siarczany i mieć mniejszy wpływ na ozon. Ale odpowiedzi z podręczników - a nawet tabletowe urządzenie Dai - nie mogą uchwycić pełnego obrazu. „W rzeczywistości nie wiemy, co by to zrobił, ponieważ nie istnieje w stratosferze” - mówi Keutsch. „To ustanawia czerwoną flagę”.
SCoPEx ma na celu zebranie rzeczywistych danych w celu rozwiązania tego problemu. Eksperyment rozpoczął się jako partnerstwo między chemikiem atmosferycznym Jamesem Andersonem z Harvardu i fizykiem doświadczalnym Davidem Keithem, który przeniósł się na uniwersytet w 2011 roku. Keith badał różne opcje geoinżynieryjne od ponad 25 lat. W 2009 roku na Uniwersytecie Calgary w Kanadzie założył firmę Carbon Engineering w Squamish, która zajmuje się komercjalizacją technologii usuwania dwutlenku węgla z atmosfery. Po dołączeniu do Harvardu Keith wykorzystał fundusze na badania, które otrzymał od Fundacji Billa i Melindy Gatesów w Seattle w stanie Waszyngton, aby rozpocząć planowanie eksperymentu.
wpDiscuz