Zapierający dech w piersiach widok czeka na tych, którzy podróżują na najbardziej wysunięty na południe wierzchołek oszałamiająco pięknej Big Island na Hawajach, choć nie ma go w żadnym przewodniku. Na działce o powierzchni 100, gdzie bydło wędruje obok zepsutych znaków „Keep Out”, stoją zardzewiałe szkielety wielu turbin wiatrowych.
W odległości krótkiego spaceru od miejsca, w którym zagrożone foki mnichów i żółwie Hawksbill można znaleźć na dziewiczej piaszczystej plaży, technologia, która ma na celu ratowanie środowiska, rujnuje go.
W innych częściach USA pracujące turbiny wiatrowe zabijają co roku setki tysięcy ptaków i nietoperzy, ale tutaj przyroda może osadzać się na nieruchomych stalowych ostrzach.
Gdyby jakieś miejsce było dostosowane do farmy wiatrowej, na pewno byłoby tutaj. Wichury są tak silne i nieubłagane na końcu South Point, że drzewa rosną prawie poziomo.
Jednak wieloletnia farma wiatrowa Kamaoa, 27, pozostaje reliktem boomu i brzydkiego popiersia amerykańskiej tzw. „Szczytu wiatru”, pierwszego na świecie dużego eksperymentu w dziedzinie energii wiatrowej.
W czasach, gdy UE i rząd brytyjski są w pełni opłacanymi ewangelistami energii wiatrowej, lekcja z Ameryki - i upiorne kadłuby na tym odległym wybrzeżu - powinny być ostrzeżeniem o ich szaleństwie.
Niewiele osób mówiło o uratowaniu planety na początku lat osiemdziesiątych. Pęd wiatru był czymś całkowicie darmowym, w którym szybko wzbogacające się firmy wykorzystały absurdalnie hojne ulgi podatkowe, aby zasypać Stany Zjednoczone tysiącami turbin wiatrowych.
Każdy, kto zakwestionował kontrowersyjną obietnicę Downing Street - popieraną przez zielone cele UE - w celu udzielenia milionom funtów rocznie dotacji na farmy wiatrowe, a także potężnych łapówek dla właścicieli gruntów w celu pobudzenia budowy dodatkowych turbin 400, podmuch wiatru może brzmieć niesamowicie znajomo.
Rzeczywiście, rosnąca w Ameryce grupa sceptyków wiatrowych nalega, aby to, co wydarzyło się trzy dekady temu w Stanach Zjednoczonych, mogło z łatwością powtórzyć się w ciągu najbliższych kilku lat w Wielkiej Brytanii, gdyby koła ponownie wypadły z pociągu sosu wiatrowego.
Co poszło nie tak? Zaczęło się od kryzysu naftowego z późnych lat siedemdziesiątych, który przekonał Amerykę, że musi rozejrzeć się za innymi źródłami energii. Przez pewien czas energia wiatrowa była uważana za poważną alternatywę dla paliw kopalnych.
To, co jest naprawdę niesamowite, to ignorancja lewej i prawej ręki, która nie zna żadnych podstawowych zasad inżynierii. Gdybyśmy wszyscy mieli samochody elektryczne lub tylko 25% z nas je posiadało, nasza obecna, starzejąca się infrastruktura nie mogłaby nie poradzić sobie ze wzrostem, a wiatr i energia słoneczna nie wypełniłyby luki.
Phillip Mink
Listopad 2, 2015 5: 26 pm
Dlaczego więc porzucili stare i zbudowali nowe, bardziej wydajne?
Dwa powody: 1) stare pozostają w mocy, aby móc nadal uzyskiwać odpisy podatkowe, a 2) dotacje rządowe są kontynuowane, umożliwiając im rozpoczęcie procesu od nowa. Nie ma ekonomicznego uzasadnienia dla turbin wiatrowych poza ogromnymi dotacjami rządowymi i odpisami podatkowymi.
Klasyczny przykład zmarnowanych dolarów podatkowych na subsydiowane konstrukcje urządzeń, które nie mają żadnej wartości konkurencyjnej.
Gdyby rząd czekał na dotowane wyniki badań i rozwoju, które okazałyby się produktem KONKURENCYJNYM, a nie „ZIELONYM”, bylibyśmy znacznie bliżej niezależności energetycznej.
wpDiscuz
To, co jest naprawdę niesamowite, to ignorancja lewej i prawej ręki, która nie zna żadnych podstawowych zasad inżynierii. Gdybyśmy wszyscy mieli samochody elektryczne lub tylko 25% z nas je posiadało, nasza obecna, starzejąca się infrastruktura nie mogłaby nie poradzić sobie ze wzrostem, a wiatr i energia słoneczna nie wypełniłyby luki.
Dlaczego więc porzucili stare i zbudowali nowe, bardziej wydajne?
Dwa powody: 1) stare pozostają w mocy, aby móc nadal uzyskiwać odpisy podatkowe, a 2) dotacje rządowe są kontynuowane, umożliwiając im rozpoczęcie procesu od nowa. Nie ma ekonomicznego uzasadnienia dla turbin wiatrowych poza ogromnymi dotacjami rządowymi i odpisami podatkowymi.
Klasyczny przykład zmarnowanych dolarów podatkowych na subsydiowane konstrukcje urządzeń, które nie mają żadnej wartości konkurencyjnej.
Gdyby rząd czekał na dotowane wyniki badań i rozwoju, które okazałyby się produktem KONKURENCYJNYM, a nie „ZIELONYM”, bylibyśmy znacznie bliżej niezależności energetycznej.
Hans