Gospodarka Bidena oparta na energii wiatrowej i słonecznej to samobójcza fantazja

Kiedy prezydent Biden i inni zwolennicy wytwarzania energii wiatrowej i słonecznej przemawiają, wydają się wierzyć, że wyzwaniem jest po prostu obecnie zbyt duża produkcja paliw kopalnych i niewystarczająca ilość energii wiatrowej i słonecznej; dlatego osiągnięcie przejścia do „zera netto” będzie prostą sprawą zbudowania wystarczającej liczby instalacji wiatrowych i słonecznych oraz zastąpienia tych instalacji obecnymi, które wykorzystują paliwa kopalne.

Co do tego całkowicie się mylą.

Proponowane przejście do „zera netto” poprzez energię wiatrową i słoneczną nie tylko nie jest łatwe, ale jest totalną fantazją. Prawdopodobnie nie może się to wydarzyć bez dramatycznego osłabienia naszej gospodarki, stylu życia i bezpieczeństwa, a na pewno nie może nastąpić za rozsądną cenę. W pewnym momencie trwająca wymuszona zmiana… rozpadnie się i spłonie.

Jeśli proponujesz system energii elektrycznej z przewagą wiatru i energii słonecznej, w którym tworzenie kopii zapasowych paliwami kopalnymi jest zakazane, musisz, powtarzam, zająć się kwestią magazynowania energii. Bez rezerwy paliw kopalnych oraz z ograniczeniami jądrowymi i wodnymi, magazynowanie jest jedyną pozostałą opcją. Ile będzie potrzebne? Ile to będzie kosztować? Jak długo energia będzie musiała pozostawać w magazynie, zanim zostanie zużyta?

Powinny istnieć bardzo szczegółowe badania inżynieryjne dotyczące tego, jak można dokonać przejścia…. Ale jest odwrotnie. W chwili obecnej rząd nie poświęca zbyt wiele uwagi problemowi magazynowania energii. Nie ma szczegółowego planu inżynieryjnego, jak przeprowadzić przejście. Nie ma szczegółowych, wspieranych przez rząd, badań dotyczących tego, ile pamięci będzie potrzebne, jaka technologia może wykonać zadanie lub jakie są koszty.

Pogarsza się:…. Ken Gregory obliczył koszt takiego systemu na ponad 100 bilionów dolarów, zanim nawet doszedł do pytania, czy istnieje technologia baterii, która może przechowywać takie ilości energii przez wiele miesięcy, a następnie rozładowywać ją przez kolejne miesiące. I nawet przy tak ogromnym koszcie ta kalkulacja dotyczyła tylko aktualne poziomy zużycia energii elektrycznej…. Dla porównania, cały PKB Stanów Zjednoczonych wynosi obecnie około 22 biliony dolarów rocznie.

Innymi słowy: mamy wysiłek o wartości około stu bilionów dolarów, który zgodnie z dyrektywą prezydencką musi być w pełni gotowy do działania do 2035 r., ze światłem i ciepłem dla wszystkich i wszystkim innym zależy od sukcesu, i nie tylko nie mamy żadnych studium wykonalności lub projekt demonstracyjny, ale nie rozpoczęliśmy jeszcze badań podstawowych, a budynek, w którym będą prowadzone badania podstawowe, będzie gotowy dopiero w 2025 roku.

W międzyczasie kraj podąża wyznaczoną przez rząd i przymusową ścieżką masowego budowania turbin wiatrowych i paneli słonecznych, jednocześnie wymuszając zamknięcie w pełni funkcjonujących elektrowni spalających węgiel, ropę i gaz ziemny. To tylko kwestia czasu, zanim gdzieś system przestanie działać…. [I] łatwo zobaczyć, jakie konsekwencje mogą być tragiczne. Czy miliony pozostaną bez ciepła w środku zimy, w którym to przypadku wielu prawdopodobnie umrze? Czy w pełni zelektryfikowany system transportu ulegnie awarii, pozostawiając miliony ludzi bez możliwości dotarcia do pracy? Czy nasze zdolności wojskowe zostaną wyłączone i umożliwią jakiś atak?

Żaden zdrowy na umyśle, nie mówiąc już o kompetentnym, rząd nigdy nie pójdzie tą ścieżką.

Przy wsparciu Kongresu lub bez niego prezydent Joe Biden postanowił jak najszybciej skierować Stany Zjednoczone w kierunku gospodarki opartej głównie na energii elektrycznej pochodzącej z wiatru i słońca. W pierwszych dniach sprawowania urzędu Biden wydał wiele zarządzeń wykonawczych, nakazujących federalnej biurokracji podjęcie wszelkich wysiłków, aby osiągnąć ten cel. Jeden z tych wczesnych rozkazów wykonawczych, z dnia 27 stycznia 2021 r. i zatytułowany „Zwalczanie kryzysu klimatycznego w kraju i za granicą”, stwierdza:

„Polityką mojej administracji jest organizowanie i wykorzystywanie pełnych zdolności swoich agencji do zwalczania kryzysu klimatycznego w celu wdrożenia ogólnorządowego podejścia, które zmniejsza zanieczyszczenie klimatu w każdym sektorze gospodarki…”

Wszystkie paliwa kopalne – węgiel, ropa naftowa i gaz ziemny – spalane w celu wytworzenia energii, emitują dwutlenek węgla, inaczej zwany w języku Bidena „zanieczyszczeniem klimatu”. Tak więc, zgodnie z dyrektywą Bidena, wszystkie mają zostać stłumione. W międzyczasie alternatywa rozszerzenia energetyki jądrowej została w równym stopniu niepraktyczna przez obstrukcję regulacyjną; a nasza potencjalna moc hydroelektryczna jest już w większości wykorzystywana. Pozostawia to jako główną pozostałą opcję wytwarzanie większej ilości energii elektrycznej z elektrowni wiatrowych i słonecznych; i rzeczywiście, opcja energii wiatrowej/słonecznej jest obecnie przedmiotem wielkiej łaski regulacyjnej, w tym szerokich dotacji rządowych i ulg podatkowych.

W zeszłoroczny Dzień Ziemi, 22 kwietnia 2021, Biden wydał komunikat prasowy rozszerzając swoje zarządzenia wykonawcze i wyznaczając konkretne cele dotyczące eliminacji paliw kopalnych z gospodarki USA. Chociaż Kongres nie podjął żadnych działań w związku z takimi propozycjami, komunikat prasowy Dnia Ziemi rzekomo zobowiązał Stany Zjednoczone poprzez jednostronne działania wykonawcze do „energii elektrycznej w 100% wolnej od emisji dwutlenku węgla do 2035 r.” i do „gospodarki o zerowej emisji netto najpóźniej do 2050 r. ”.

Jesteśmy zatem krajem, który rozpoczął rządowy program awaryjny, mający na celu wyeliminowanie naszej produkcji energii elektrycznej z paliw kopalnych w bardzo krótkim okresie 13 lat i wyeliminowanie wszelkiego zużycia paliw kopalnych w ciągu niecałych 28 lat. Kiedy Biden i inni zwolennicy wytwarzania energii wiatrowej i słonecznej przemawiają, wydają się wierzyć, że wyzwaniem jest po prostu obecnie zbyt duża produkcja paliw kopalnych i niewystarczająca ilość energii wiatrowej i słonecznej; dlatego osiągnięcie przejścia do „zera netto” będzie prostą sprawą zbudowania wystarczającej liczby instalacji wiatrowych i słonecznych oraz zastąpienia tych instalacji obecnymi, które wykorzystują paliwa kopalne.

Co do tego całkowicie się mylą.

Zwolennicy zielonej energii, w tym nasz prezydent i jego administracja, całkowicie błędnie postrzegają stojące przed nami wyzwanie. Proponowane przejście do „zera netto” poprzez energię wiatrową i słoneczną nie tylko nie jest łatwe, ale jest totalną fantazją. Prawdopodobnie nie może się to wydarzyć bez dramatycznego osłabienia naszej gospodarki, stylu życia i bezpieczeństwa, a na pewno nie może nastąpić za rozsądną cenę. W pewnym momencie trwająca wymuszona transformacja, jeśli będzie kontynuowana, nieuchronnie przekroczy fizyczne i/lub finansowe ograniczenia, a także ulegnie awarii i spali się. Ale okoliczności, w których nastąpi rozbicie i spalenie, są obecnie nieznane. Tak więc, gorzej niż zwykła fantazja, próba osiągnięcia przejścia „zerowego netto” jest wysoce niebezpieczny fantazja, narażając życie, zdrowie i bezpieczeństwo wszystkich Amerykanów, gdy próba przejścia zmierza do nieuniknionej porażki.

Źródłem tego w większości nierozpoznanego problemu jest to, że elektrownie wiatrowe i słoneczne wytwarzają coś zasadniczo odmiennego od tego, co produkują paliwa kopalne. Paliwa kopalne wytwarzają energię, która jest niezawodna i dyspozycyjna, to znaczy dostępna, gdy jest to pożądane i potrzebne. Wiatr i słońce wytwarzają energię przerywaną, czyli dostępną tylko wtedy, gdy pozwalają na to warunki pogodowe, co często nie odpowiada zapotrzebowaniu konsumentów.

Oto coś, co powinno być oślepiająco oczywiste, ale niestety w dużej mierze pomijane w dyskusjach na temat przejścia na zieloną energię: Żadna ilość przyrostowego wytwarzania energii wiatrowej i słonecznej nigdy nie jest w stanie zapewnić niezawodnej sieci energetycznej 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Energia elektryczna jest produkowana w momencie jej zużycia, dlatego niezawodna sieć musi dostarczać energię elektryczną, aby zaspokoić zapotrzebowanie konsumentów przez całą dobę. Weźmy najbardziej oczywisty przykład: turbiny wiatrowe nie wytwarzają nic, gdy wiatr jest spokojny, a panele słoneczne nie wytwarzają nic w nocy; dlatego połączony system wiatrowo-słoneczny nie wytwarza niczego w spokojną noc. Niestety szczytowe zapotrzebowanie na energię elektryczną często występuje wieczorem, tuż po zachodzie słońca, kiedy wiatr jest spokojny lub blisko niego. Bez pełnego wsparcia z jakiegoś źródła sieć elektryczna zasilana wiatrem i słońcem będzie doświadczać, jak tylko ten jeden przykład, pełnego zaciemnienia w każdą spokojną noc. I nie ma znaczenia, czy zbudujesz milion turbin wiatrowych i paneli słonecznych, czy miliard czy bilion. W spokojną noc nadal nic nie produkują i będą wymagały pełnego wsparcia z innego źródła.

Paliwa kopalne, a zwłaszcza gaz ziemny, są w pełni zdolne do zapewnienia wsparcia potrzebnego głównie w systemie wytwarzania energii wiatrowej/słonecznej. Ale nasz prezydent teraz mówi, że rezerwowe paliwa kopalne są „zanieczyszczeniem węglem” i muszą zostać wyeliminowane. Pozostała opcja to magazynowanie energii od momentu jej wytworzenia (np. w przypadku systemu wiatrowo-słonecznego w południe w wietrzny czerwcowy dzień) do czasu, kiedy jest potrzebna do zużycia (np. godzina 7:XNUMX). w spokojną grudniową noc).

Co prowadzi nas do oślepiająco oczywistego stwierdzenia numer dwa: Jeśli proponujesz system energii elektrycznej z przewagą wiatru i energii słonecznej, w którym tworzenie kopii zapasowych paliwami kopalnymi jest zakazane, musisz, powtarzam, zająć się kwestią magazynowania energii. Bez rezerwy paliw kopalnych oraz z ograniczeniami jądrowymi i wodnymi, magazynowanie jest jedyną pozostałą opcją. Ile będzie potrzebne? Ile to będzie kosztować? Jak długo energia będzie musiała pozostawać w magazynie, zanim zostanie zużyta? I czy istnieją systemy magazynowania, które mogą przechowywać energię przez ten czas i zwracać ją bez znacznych strat iw tempie wymaganym do utrzymania włączonych świateł?

Przeczytaj całą historię tutaj…