Celem transhumanizmu jest umieszczenie świadomości osoby (umysłu i duszy) w fizycznym cyborgu, aby osiągnąć nieśmiertelność i nadludzkie właściwości. To staje się teraz ruchem społecznym, który jest trudny do zdefiniowania. ⁃ Edytor TN
Najbardziej kuszące prognozy dotyczące cyberpunku nigdy się nie spełniły. W Nowym Jorku nie ma żadnych gangów cyborgów rządzących dzielnicami slumsów i nie ma korporacji większych niż rząd federalny. Ale podgatunek science fiction przewiduje, że takie dystopie są wspierane przez coś subtelniejszego: stan duszy człowieka, kiedy nie ma już granic.
1980 stanowiły żyzny grunt dla nowej, przełomowej wizji science fiction, zapoczątkowanej przez Williama Gibsona i jego współczesnych. Globalny kapitalizm Reagana i Thatchera scedował pośrednictwo od państw narodowych na korporacje agnostyczne narodu. Mniej oczywisty, ale równie ważny był fakt, że wyścig kosmiczny dobiegł końca Star Treknaiwność została ujawniona. Komputery, a nie statki kosmiczne, stałyby się miernikiem postępu w przyszłości. Elegancka, utopijna wizja futuryzmu z połowy wieku została dodatkowo zdyskredytowana przez rosnącą przestępczość w centrach miast.
Nowoczesność, która kiedyś miała przynieść pasujące jednostki kosmiczne, zamiast tego wywołała radykalne wyrażanie siebie. Nadmiar wyborów, jak sugerowali autorzy, prowadzi do dekadencji, rozkładu i społeczeństwa, w którym ludzie nie widzą wyraźnie, nie tracąc ludzkości.
I tak bohaterami cyberpunku są osoby z zewnątrz - punki, którym ten gatunek zawdzięcza połowę swojej nazwy. W cyberpunk nie ma już wielkich narracji o postępie i triumfie. Ludzie nie mają dokąd pójść, a rozkład jest zglobalizowany; jest to science fiction bez pocieszającej myśli o obcym życiu. Czytelnicy doświadczają Ziemi, na której pojęcie „miejsca” minęło. Bohaterowie, podobnie jak megakorporacje, z którymi się zaplątują, istnieją ponad granicami, gdziekolwiek są tak znani lub obcy jak gdziekolwiek indziej. Neonowa japońska sylaba ćwieka drapacze chmur, które wznoszą się nad zatłoczonymi śródmieściami amerykańskich miast. Rzeczywistość wirtualna jest jednocześnie katalizatorem i mechanizmem radzenia sobie z załamaniem społecznym.
Co zrobić w obliczu tak brutalnej atomizacji? Przychodzi do indywidualizmu do jego perwersyjnych wniosków, Williama Gibsona Neuromancer wskazuje. Weź następujący fragment:
Jego twarz była prostym przeszczepem wyhodowanym na polisacharydach z kolagenu i chrząstki rekina, gładkim i ohydnym.
Powieść sugeruje, że postać może pojawić się nieco później z zupełnie inną twarzą. Jaźń była kolejną niepewnością, która została powstrzymana przez nieustanny pęd. Nawet żargon autora służy poczuciu nieznajomości.
Zaczynamy żyć w czasach, w których takie okropne i cudowne rzeczy są nie tylko technicznie możliwe, ale społecznie akceptowalne. Nagłówki zostały napisane w zeszłym miesiącu na temat płodu jagnięcina uprawiane w sztucznej macicy. Stworzenie, zaatakowane przez rurki, ssie i kopie wewnątrz swojej wypukłej, falującej obudowy. Zestawienie drgającego organizmu i sterylnego, utylitarnego plastiku to po prostu cyberpunk. Płeć podąża za wyrastającą z chrząstki twarzą tego zbira. Mężczyzna i kobieta wyglądają bardziej jak cola i pepsi, a niektórzy decydują się na tworzenie własnych mieszanek coli. Gdy brak korzeni przechodzi od wyjątku do reguły, obowiązki wobec innych zaczynają wyglądać na przeszkody. Nietrudno dostrzec, jak trojga rodziców w łonie poliwęglanu pasuje do tego wszystkiego.
Zmiana jest szybka w tych dniach. Czujemy przyspieszenie, które kiedyś było odczuwalne tylko między pokoleniami. Jednocześnie przeszłość jest bardziej skrystalizowana niż kiedykolwiek wcześniej. Dzisiejszy everyman, zanurzony w sferze danych o rzędy wielkości bardziej wydajne niż jakakolwiek biblioteka, bardziej niż kiedykolwiek widzi, że wszystko było inaczej w zawsze znanej przeszłości. Świat mający znaczenie rozwiązuje się coraz ostrzej, gdy oddalamy się od niego.
wpDiscuz