Mityczne dziury ozonowe były próbną próbą globalnego ocieplenia

Raporty o ozonie są mylące, ponieważ są sobie sprzeczne. Washington Post donosił w czerwcu 30, 2016, że nowy artykuł opublikowany w Science twierdzi,

„Dziura” ozonu antarktycznego - która po raz pierwszy została zidentyfikowana w środkowej części 1980, skupiła uwagę publiczną, podobnie jak kilka innych wiadomości środowiskowych - ich słowami zaczęła wreszcie „leczyć”.

Jest to sprzeczne z twierdzeniem w witrynie Smithsonian.com z grudnia 2012 pod nagłówkiem,

„Problem ozonu powraca - i gorzej niż kiedykolwiek.”

Doprowadziło to do pytania w czerwcu 30, 2016, na stronie Quora,

Czy warstwa ozonowa jest coraz lepsza?

Odpowiedź jest najlepsza w danych okolicznościach, ale nasuwa się pytanie, czy byli pewni co do domniemanej przyczyny, CFC wytwarzanych przez ludzi.

Trudno jest odpowiedzieć definitywnie na to pytanie, ponieważ znamy szczegóły warstwy ozonowej od tak krótkiego czasu.

Najbardziej znaczący problem warstwy ozonowej, chlorofluorowęglowodory (CFC), jest od lat zakazany. Jednak cząsteczki te pozostają w powietrzu przez jakiś czas, a ich działanie jest katalityczne, co oznacza, że ​​nie są zużywane podczas rozkładania ozonu. W końcu reagują z innymi gazami w powietrzu, co powoduje ich usunięcie z atmosfery. Zakaz obowiązuje od dziesięcioleci, co oznacza, że ​​pozostało ich niewiele, co powinno pozwolić na regenerację ozonu.

Problem jest głębszy. Nigdy nie było problemu. To zostało wzmocnione kłamstwem, że w ozonie jest dziura. Wszystko w kwestii ozonu było eksploatacją i zniekształceniem normalności. To był test, który miał nastąpić w związku z globalnym ociepleniem cieplarnianym, który miał nastąpić. Opierał się na temacie ekstremalnych twierdzeń ekologów, że nastąpiła dramatyczna zmiana, a ponieważ nie jest to normalne, muszą to być ludzie. Jest to temat najbardziej rozwinięty przez Klub Rzymski w książce 1994 „Pierwsza globalna rewolucja".

„Wspólnym wrogiem ludzkości jest człowiek. Szukając nowego wroga, który by nas zjednoczył, wpadliśmy na pomysł, że zanieczyszczenie, zagrożenie globalnym ociepleniem, niedobory wody, głód i tym podobne będą pasować do rachunku ”.

Dlaczego potrzebują „nowego wroga, który nas zjednoczy”? Odpowiedź jest prosta. Po zjednoczeniu ludzie łatwo kontrolować i akceptować globalny program polityczny. Po pięciu dniach z Maurice Strong w ONZ Elaine Dewar podsumowała swój cel w swojej książce Cloak of Green.

Strong wykorzystał ONZ jako platformę do sprzedaży globalnego kryzysu środowiskowego i globalnej agendy zarządzania.

Jestem pewien, że ludzie powiedzą, że moje twierdzenie, że nie ma dziur w ozonie, jest kwestią semantyki. Tak nie jest. Słowo „dziura” jest niedokładne, ponieważ takiego nie ma. Służy do wywoływania wrażenia, że ​​jest wyciek i każdy wie, że jest problemem. Prawdą jest, że istnieje obszar nad Antarktydą, na którym warstwa ozonowa jest cieńsza niż średnia. Tutaj ozon stanowi około jednej trzeciej średniej światowej, ale nie jest to dziura. Przerzedzenie jest normalną sytuacją i jest funkcją chemii i dynamiki atmosfery nad Antarktydą. Oznacza to, że z roku na rok zmienia się rozmiar i lokalizacja.

Rysunek 1

Warstwa ozonowa (rysunek 1) jest oddzielną warstwą w stratosferze między 15 i 55 km, z głównym stężeniem między 15 i 40 km. Wezwano mnie do stawienia się przed kanadyjską komisją parlamentarną ds. Ozonu i byłem świadkiem całego scenariusza politycznego tej ekologicznej szarady. Podstawowym problemem było to, że żaden z nich nie znał podstawowej przyczyny i skutku tworzenia i zmienności ozonu.

Ozon powstaje, gdy promieniowanie ultrafioletowe ze Słońca uderza w tlen (O2) w górnej atmosferze. Dzieli je na pojedyncze cząsteczki O (O). Natychmiast przyłączają się one do cząsteczek O2, aby stworzyć wzbogaconą cząsteczkę O3 zwaną ozonem. Jest to proces zwany fotodysocjacją. Zauważ, że jest to bezpośrednio funkcja poziomów promieniowania ultrafioletowego i wszyscy zakładali, że było to stałe. Nie jest, ale jak tylko przyjmiesz takie założenie, każda wykryta odmiana musi mieć inne wyjaśnienie. Zauważ też, że jest to proces samoleczenia, ponieważ im głębiej UV trafia do atmosfery, tym więcej tlenu się spotyka.

W dobie zastraszania w środowisku wszelkie zmiany nieuznane za normalne wymagają przyczyn ludzkich. Dwóch badaczy, Molina i Rowland, rozpoczęło błędne ukierunkowanie hipotezą Rowlanda, że ​​chlorofluorowęglowodory (CFC) niszczą ozon. To był pomysł Rowlandsa, ale Molina wykonał pracę. Jest to klasyczny przykład tego, jak wykreować karierę złego kierowania w dobie histerii ekologicznej.

Sherry (Rowland) zaproponowała mi listę opcji badawczych: jedyny projekt, który najbardziej mnie zaintrygował, polegał na ustaleniu losu środowiskowego niektórych bardzo obojętnych chemikaliów przemysłowych - chlorofluorowęglowodorów (CFC) - które gromadziły się w atmosferze i które w tamtym czasie uważano, że nie ma znaczącego wpływu na środowisko. Ten projekt dał mi możliwość nauczenia się nowej polowej chemii atmosfery - o której wiedziałem bardzo mało; (moje podkreślenie).

Trzy miesiące po moim przybyciu do Irvine, Sherry i ja opracowaliśmy „teorię zubożenia ozonu CFC”. Początkowo badania nie wydawały się szczególnie interesujące - systematycznie poszukiwałem procesów, które mogłyby zniszczyć CFC w dolnej atmosferze, ale wydawało się, że nic na nie nie wpływa. Wiedzieliśmy jednak, że w końcu dryfują na wystarczająco duże wysokości, aby zostać zniszczone przez promieniowanie słoneczne.

Ostatnie zdanie jest całkowitym błędem. CFC są czterokrotnie gęstsze od powietrza, nie są i nie mogą „dryfować” na te wysokości. Jak udało im się pokonać 15 km? Odpowiedź brzmi: nie. Poszukiwanie procesów nie było empiryczne.

„Roland i Molina oparli produkcję chloru i niszczenie ozonu na symulacjach modelu klimatu, a nie na bezpośrednich obserwacjach”.

Publiczną histerię wywołały fałszywe historie o zwiększonym raku skóry, szczególnie u dzieci. Wszystko to podsycane było przez fundusze rządowe i wykorzystywanie przez prywatne firmy forsujące programy blokujące słońce. Promieniowanie ultrafioletowe stało się diabłem, podobnie jak CO2, z doniesieniami o rosnących poziomach. Nigdy nie wyjaśnili, że poziomy te były normalne, a winowajcy, CO2 i UV, byli niezbędni dla flory i fauny. CO2 jest niezbędny dla flory, ponieważ bez niej nie mogą rosnąć i fauny, ponieważ nie mogą istnieć bez tlenu wytwarzanego przez florę. Promieniowanie UV jest również niezbędne dla flory i fauny. Na przykład produkuje witaminę D w organizmie, co jest niezbędnym wzrostem i siłą kości. Zapobiega śmiertelnym chorobom, takim jak krzywica, szczególnie u dzieci, i skrofula, forma gruźlicy. Rodzice, naturalnie zaniepokojeni rakiem skóry, zastosowali blokery przeciwsłoneczne i trzymali dzieci z dala od słońca. Według 2007 brytyjskie służby zdrowia zgłaszały wzrost krzywicy i inne oznaki niedoboru witaminy D. Po drugiej stronie księgi również zdrowy rozsądek został zastąpiony. Raporty o rosnącym raku skóry okazały się wytworem statystyki. Praktycznie cały wzrost został wyjaśniony wzrostem długości życia. Dzięki lepszemu żywieniu i usługom zdrowotnym więcej osób żyło wystarczająco długo, aby rozwinąć się rak skóry.

Ale negatywne skutki tej histerii były znacznie szersze i bardziej szkodliwe. Szacuje się, że świat produkuje wystarczającą ilość żywności, aby wyżywić około miliarda 26 ludzi. Problem w tym, że duże ilości tego nigdy nie docierają do stołu. Jest gubiony na polach przez owady i choroby, ale większość ginie w transporcie i przechowywaniu. Różnica polega na tym, że w rozwiniętym świecie 60% trafia na stół, podczas gdy w rozwijającym się świecie chodzi o 30%. Różnica 30% wynika prawie w całości z chłodzenia.

Clarence Birdseye spędził czas w Labradorze, gdzie obserwował, jak Eskimosi w zasadzie mrożą żywność. Wynalazł technologię mrożonek i wszedł do produkcji w 1929. Amoniak był pierwszym czynnikiem chłodniczym, ale był problematyczny na początku, więc 1930 Thomas Midgeley. Jr przewodził staraniom, aby uzyskać nietoksyczny, nieszkodliwy zamiennik chemiczny. Wyprodukował produkt chemicznie o nazwie Chlorofluorowęglowodory (CFC) w 1928. Firma 1931 produkowała pod nazwą handlową Freon w ramach wspólnego przedsięwzięcia Dupont i General Motors. Pracownicy Dupont pojawili się ze mną przed kanadyjską komisją parlamentarną i praktycznie nic nie powiedzieli. Później zdałem sobie sprawę, że dzieje się tak, ponieważ firma 1974 postanowiła już znaleźć zamiennik.

DuPont stwierdza: „jeśli wiarygodne dowody wskazują, że niektóre fluorowęglowodory powodują zagrożenie dla zdrowia z powodu zubożenia warstwy ozonowej, jesteśmy gotowi zaprzestać produkcji szkodliwych związków”.

Przez 1986 Dupont naciskał na globalne ograniczenia produkcji CFC i pracował nad wymianą. Prawdopodobnie z tego powodu pozostali w zasadzie milczący na rozprawie.

W 1987 roku z upoważnienia Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) podpisano protokół montrealski (MP). To była agencja założona przez Maurice'a Strong'a jako narzędzie dla Agendy 21, jego planu globalnego zarządzania. Oczywiście MP ograniczył produkcję freonów, ale nie miało to nic wspólnego ze zmianami ozonu, stąd niejasne i sprzeczne twierdzenia o poziomach „dziury ozonowej”.

Aby zrozumieć to stwierdzenie, musisz wiedzieć, co powoduje zmiany w warstwie ozonowej. W artykule 2011 Kevina Roetena zatytułowanym „CFC jest prawdziwym powodem utraty ozonu?” Dowiadujemy się,

„Promienie kosmiczne (CR) z kosmosu i te, które emanują ze słońca podczas aktywności plam słonecznych, wydawały się możliwymi niszczycielami ozonu. Najnowszy dowód dr Qing-Bin Lu na teorię CR dotyczącą zubożenia warstwy ozonowej można było znaleźć w Physical Review Letters z dnia 3 marca 19 r. Dr Lu, profesor fizyki i astronomii na University of Waterloo (Ontario, Kanada), powiedział, że przez ponad dwadzieścia lat akceptowano błędne przekonanie, że warstwa ozonowa Ziemi jest niszczona przez atomy chloru wytwarzane przez CFC. ”

Ważne jest, aby wiedzieć, że nad Arktyką nie ma „dziury w ozonie”, ale większość CFC została wyprodukowana na półkuli północnej. Oto powody różnic między półkulami.

Główną przyczyną spadku ozonu na Antarktydzie jest brak światła słonecznego na południe od koła antarktycznego przez 6 miesięcy w roku. Innym powodem są ekstremalnie niskie temperatury i niskie ciśnienie na wysokości ponad masywną czapą lodową, która skutecznie zajmuje wszystko wewnątrz koła antarktycznego. Rycina 1 pokazuje tropopauzę na średnim poziomie 12 km. W rzeczywistości waha się sezonowo między 17 (zima) 18 km (lato) nad równikiem i 7 (w) do 9 km (S) nad biegunami.

Para wodna i inne gazy tworzą kryształy widoczne jako Polar Stratospheric Clouds (PSC). Nie wiedzieli nawet o swojej roli, dopóki nie wpadli w histerię. Niszczą również ozon. Nie są niczym nowym i tradycyjnie nazywane są chmurami Noctilucent (ryc. 2).

Rycina 2: Noctilucent Clouds; widać, jak mylą się z chemtrailami.

Na Antarktydzie, płytka atmosfera, dramatyczny kontrast temperatur między lodem lodowca a otaczającym oceanem powoduje powstanie bardzo silnego strumienia pary, bardziej poprawnie zwanego wirem okołobiegunowym.

Intensywność tego wiru ogranicza mieszanie powietrza równikowego z towarzyszącym mu dopływem ozonu, jak ma to miejsce w Arktyce.

Pomimo wszystkich tych problemów i dowodów na to, że CFC nie powodowały zmiany ozonu w polityce, wprowadzono protokół montrealski. Zrobię te same komentarze na temat tego protokołu, które wypowiedziałem na temat protokołu z Kioto,

„Protokół z Kioto jest politycznym rozwiązaniem nieistniejącego problemu bez naukowego uzasadnienia.”

Zwolennicy Kioto argumentowali, że Montreal był dowodem, że protokół zadziała. Nie mówią ci, że Montreal był próbą dla Kioto. CO2 zastąpił CFC, ale nigdy nie przedstawiono dowodów empirycznych, które byłyby rzeczywistą przyczyną. Istnieją naturalne mechanizmy wyjaśniające wszystkie wykryte i zmierzone różnice. Wiele tych samych osób i agencji, takich jak NOAA i Environment Canada, było zaangażowanych w oba oszustwa. Czas zamknąć te głębokie agencje stanowe lub co najwyżej ograniczyć je do gromadzenia danych. Jednak nawet to jest problematyczne, ponieważ dostosowują dane do swoich potrzeb politycznych, jak ujawniają najnowsze informacje. Jak donosił James Delingpole,

Dzieje się tak, ponieważ, jak odkrył Paul Homewood, NOAA gotowała książki. Po raz kolejny - prawdopodobnie z powodów bardziej związanych z ideologią niż meteorologią - NOAA skorygowała poprzednie temperatury, aby wyglądały na niższe niż były, a ostatnie temperatury, aby wyglądały na cieplejsze niż były.

Nie mówimy tutaj o ułamkach stopni. Korekty sięgają aż 3.1 stopnia F. To przenosi nas daleko poza regiony marginesów błędów lub niewinnych błędów i w głąb sfery fikcji i politycznej propagandy.

Ozon, CFC, globalne ocieplenie, CO2, to fikcje z Deep State i potwierdzają obserwację i ostrzeżenie Mary McCarthy,

„Biurokracja, rząd nikogo, stała się nowoczesną formą despotyzmu”.