WSJ: Nadchodzą cyfrowe waluty banku centralnego, gotowe czy nie

Ten przełomowy rozwój może mieć głęboki wpływ na system bankowy. Ale wciąż niewiele osób to rozumie.

„Cyfrowa waluta banku centralnego” nie do końca schodzi z języka. Ale może chcesz się przyzwyczaić do mówienia tego. Te tak zwane CBDC, czyli cyfrowe wersje dolarów, juanów, euro, jenów lub jakiejkolwiek innej waluty, nadchodzą, mówią ci, którzy je badają. W zależności od tego, jak zostaną zaprojektowane i wdrożone, ich wpływ na system bankowy może być ogromny.

Sto czternaście krajów bada waluty cyfrowe, a ich zbiorowe gospodarki reprezentują ponad 95% światowego PKB, według narzędzia do śledzenia cyfrowej waluty Banku Centralnego Rady Atlantyckiej. Niektóre kraje, w tym Chiny, Indie, Nigeria i Bahamy, już wprowadziły waluty cyfrowe. Inne, jak Szwecja i Japonia, przygotowują się do ewentualnych wdrożeń. Stany Zjednoczone badają tę kwestię i przeprowadziły próby różnych technologii, aby umożliwić cyfrową walutę, chociaż przewodniczący Fed Jerome Powell wskazał, że amerykański bank centralny nie ma planów stworzenia takiej waluty i nie zrobi tego bez wskazówek Kongresu.

Debaty na temat konieczności, użyteczności oraz potencjalnych zalet i wad walut cyfrowych są często zagmatwane i zdezorientowane, po części dlatego, że każdy kraj wprowadzający walutę cyfrową robi to na swój własny sposób.

Ogólnie jednak CBDC można z grubsza podzielić na dwa rodzaje: te przeznaczone do użytku przez instytucje finansowe i te przeznaczone do użytku przez ogół społeczeństwa.

Stare kontra nowe

Pierwszy typ to po prostu nowy sposób przekazywania pieniędzy przez banki centralne do banków komercyjnych.

Mówiąc dokładniej, niektóre banki centralne testują, czy przelewy pieniężne między instytucjami finansowymi – których rozliczenie w niektórych przypadkach może zająć kilka dni – mogą być bezpieczniejsze i wydajniejsze w ramach systemu, w którym pieniądz banku centralnego jest reprezentowany przez tokeny cyfrowe, a transakcje są rozliczane na wspólnej rozproszonej księdze, koncepcje zapożyczone z kryptowalut i łańcuchów bloków. Jeden z takich systemów jest testowany przez nowojorski Fed oraz szereg dużych amerykańskich banków i instytucji finansowych.

Drugi rodzaj CBDC to cyfrowa wersja pieniądza fiducjarnego udostępniana ogółowi społeczeństwa za pośrednictwem rachunków prowadzonych przez bank centralny lub bank komercyjny. Z perspektywy zwykłej osoby lub firmy ten rodzaj CBDC nie różni się niczym od pieniądza elektronicznego na ich rachunkach bankowych – to po prostu cyfrowy dolar. Tym, co wyróżnia tego rodzaju CBDC, jest to, że są one tworzone i przechowywane na rachunkach, do których bank centralny ma bezpośredni dostęp. Gdyby na przykład doszło do kolejnej pandemii, Fed mógłby po prostu zdeponować „czeki” stymulacyjne na koncie waluty cyfrowej każdego obywatela USA.

Ten rodzaj CBDC stanowi odejście od sposobu, w jaki pieniądze są tworzone i dystrybuowane dzisiaj, w tej codzienności ludzie mieliby teraz konta lub „portfele”, które zawierają pieniądze utworzone przez sam bank centralny ich kraju, zamiast przez ich bank komercyjny. Stanowi to głęboką zmianę dla banków centralnych, od ich tradycyjnej roli dostawców pieniędzy do systemu bankowego i finansowego kraju, do bezpośredniego kontaktu z codziennymi ludźmi.

Chiński juan cyfrowy jest jedną z takich walut i może być używany przez zwykłych Chińczyków za pośrednictwem istniejących i bardzo popularnych cyfrowych usług płatniczych, takich jak Alipay i WeChat Pay. Indyjska rupia cyfrowa jest równie odważnym eksperymentem, który umożliwia obywatelom tego kraju dokonywanie transakcji cyfrową wersją ich waluty w sposób, który mógłby ominąć tradycyjne banki.

Przeczytaj całą historię tutaj…