WEF Global Risks Report 2022 przedstawia wszystkie krytyczne zagrożenia dla świata

Wraz z początkiem 2022 r. COVID-19 i jego konsekwencje gospodarcze i społeczne nadal stanowią krytyczne zagrożenie dla świata. Nierówność szczepionkowa i wynikający z niej nierówny powrót do koniunktury grożą podziałami społecznymi i napięciami geopolitycznymi. W 52 najbiedniejszych krajach, w których mieszka 20% ludności świata, tylko 6% populacji zostało zaszczepionych w momencie pisania tego tekstu. Do 2024 r. gospodarki rozwijające się (z wyłączeniem Chin) spadną o 5.5% poniżej oczekiwanego wzrostu PKB sprzed pandemii, podczas gdy gospodarki zaawansowane przekroczą go o 0.9%, zwiększając globalną lukę dochodową.

Wynikająca z tego globalna rozbieżność spowoduje napięcia – wewnątrz i ponad granicami – które mogą pogorszyć kaskadowe skutki pandemii i skomplikować koordynację niezbędną do stawienia czoła wspólnym wyzwaniom, w tym wzmocnienia działań na rzecz klimatu, zwiększenia bezpieczeństwa cyfrowego, przywrócenia źródeł utrzymania i spójności społecznej oraz zarządzania konkurencją w kosmosie.

Połączenia Globalny raport ryzyka 2022 przedstawia wyniki najnowszego badania Global Risks Perception Survey (GRPS), po którym następuje analiza kluczowych zagrożeń wynikających z obecnych napięć gospodarczych, społecznych, środowiskowych i technologicznych. Raport kończy się refleksjami na temat wzmacniania odporności, wyciągając wnioski z ostatnich dwóch lat pandemii COVID-19. Poniżej podsumowano kluczowe wnioski z ankiety i analizy.

Poproszeni o spojrzenie na ostatnie dwa lata respondenci GRPS postrzegają zagrożenia społeczne – w postaci „erozji spójności społecznej”, „kryzysów w zakresie środków do życia” i „pogorszenia stanu zdrowia psychicznego” – jako tych, które pogorszyły się najbardziej od czasu pandemii zaczął się. Tylko 16% respondentów pozytywnie i optymistycznie postrzega perspektywy świata, a tylko 11% uważa, że ​​globalne ożywienie przyspieszy. Większość respondentów oczekuje natomiast, że następne trzy lata będą charakteryzować się albo stałą zmiennością i licznymi niespodziankami, albo podzielonymi trajektoriami, które rozdzielą względnych zwycięzców i przegranych.

Przez następne pięć lat respondenci ponownie wskazują zagrożenia społeczne i środowiskowe jako najbardziej niepokojące. Jednak w horyzoncie 10 lat zdrowie planety dominuje: zagrożenia środowiskowe są postrzegane jako pięć najbardziej krytycznych długoterminowych zagrożeń dla świata, a także najbardziej potencjalnie szkodliwe dla ludzi i planety, z „działaniami na rzecz klimatu”. niepowodzenie”, ranking „ekstremalnych warunków pogodowych” i „utrata bioróżnorodności” jako trzy największe zagrożenia. Respondenci sygnalizowali również „kryzysy zadłużenia” i „konfrontacje geoekonomiczne” jako jedne z najpoważniejszych zagrożeń w ciągu najbliższych 10 lat.

Według respondentów GRPS zagrożenia technologiczne – takie jak „nierówność cyfrowa” i „awaria cyberbezpieczeństwa” – są innymi krytycznymi krótko- i średnioterminowymi zagrożeniami dla świata, ale w rankingach spadają w kierunku długoterminowym i żadne z nich nie znajduje się wśród najbardziej potencjalnie poważny, sygnalizujący potencjalną martwą plamkę w postrzeganiu ryzyka.

GRPS na lata 2021-2022 zawierało pytanie dotyczące międzynarodowych działań ograniczających ryzyko. „Sztuczna inteligencja”, „eksploatacja przestrzeni kosmicznej”, „transgraniczne cyberataki i dezinformacja” oraz „migracja i uchodźcy” to obszary, w których większość respondentów uważa, że ​​obecny stan działań mających na celu zmniejszenie ryzyka nie odpowiada wyzwaniu — to znaczy, że wysiłki są „ nie rozpoczęty” lub w „wczesnym rozwoju”. Tymczasem w przypadku „ułatwień w handlu”, „przestępczości międzynarodowej” i „broni masowego rażenia” duża większość uważała, że ​​działania łagodzące ryzyko są „ustanowione” lub „skuteczne”.

Wyzwania gospodarcze wynikające z pandemii utrzymują się. Perspektywy pozostają słabe: w momencie pisania tego tekstu oczekiwano, że światowa gospodarka do 2.3 r. będzie o 2024% mniejsza niż byłaby bez pandemii. Rosnące ceny towarów, inflacja i zadłużenie to pojawiające się zagrożenia. Co więcej, wraz z kolejnym wzrostem liczby przypadków COVID-19 pod koniec 2021 r., pandemia nadal ogranicza zdolność krajów do ułatwiania trwałego ożywienia.

Konsekwencje gospodarcze pandemii łączą się z brakiem równowagi na rynku pracy, protekcjonizmem oraz pogłębiającymi się lukami w zakresie technologii cyfrowych, edukacji i umiejętności, co grozi podziałem świata na różne trajektorie. W niektórych krajach szybkie wprowadzenie szczepionek, udana transformacja cyfrowa i nowe możliwości rozwoju mogą oznaczać powrót do trendów sprzed pandemii w krótkim okresie oraz możliwość uzyskania bardziej odpornych perspektyw w dłuższym horyzoncie. Jednak wiele innych krajów będzie powstrzymywanych przez niski poziom szczepień, utrzymujący się ostry stres dla systemów opieki zdrowotnej, przepaść cyfrowa i stagnacja na rynkach pracy. Te rozbieżności skomplikują współpracę międzynarodową niezbędną do radzenia sobie z pogarszającymi się skutkami zmiany klimatu, zarządzania przepływami migracyjnymi i zwalczania niebezpiecznych zagrożeń cybernetycznych.

Krótkoterminowa presja wewnętrzna utrudni rządom skupienie się na długoterminowych priorytetach i ograniczy kapitał polityczny przeznaczany na globalne koncerny. „Erozja spójności społecznej” jest głównym krótkoterminowym zagrożeniem w 31 krajach – w tym w Argentynie, Francji, Niemczech, Meksyku i RPA z grupy G20. Oczekuje się, że dysproporcje, które już wcześniej były wyzwaniem dla społeczeństw, teraz się powiększą — przewiduje się, że w skrajnym ubóstwie będzie żyło o 51 milionów więcej ludzi w porównaniu z trendem sprzed pandemii — z ryzykiem zwiększenia polaryzacji i niechęci w społeczeństwach. Jednocześnie presja wewnętrzna grozi silniejszą postawą interesów narodowych i pogłębianiem się pęknięć w gospodarce światowej, co będzie odbywało się kosztem pomocy i współpracy zagranicznej.

Respondenci GRPS oceniają „niepowodzenie działań w zakresie klimatu” jako długoterminowe zagrożenie dla świata i ryzyko o potencjalnie najpoważniejszych skutkach w ciągu następnej dekady. Zmiany klimatyczne już teraz szybko przejawiają się w postaci susz, pożarów, powodzi, niedoboru zasobów i utraty gatunków oraz innych skutków. W 2020 r. wiele miast na całym świecie doświadczyło ekstremalnych temperatur niespotykanych od lat — takich jak rekordowo wysoki poziom 42.7°C w Madrycie i najniższy od 72 lat minus -19°C w Dallas, a regiony takie jak koło podbiegunowe mają średnią temperaturę lata temperatury o 10°C wyższe niż w latach poprzednich. Rządy, przedsiębiorstwa i społeczeństwa stoją w obliczu rosnącej presji, aby udaremnić najgorsze konsekwencje. Jednak nieuporządkowana transformacja klimatyczna, charakteryzująca się rozbieżnymi trajektoriami na całym świecie iw różnych sektorach, będzie dalej oddalać kraje i rozdzielać społeczeństwa, tworząc bariery dla współpracy.

Biorąc pod uwagę złożoność zmian technologicznych, gospodarczych i społecznych na tę skalę oraz niewystarczający charakter obecnych zobowiązań, prawdopodobne jest, że każda transformacja, która doprowadzi do osiągnięcia celu zerowego netto do 2050 r., będzie nieuporządkowana. Podczas gdy blokady COVID-19 spowodowały globalny spadek emisji gazów cieplarnianych (GHG), tendencje wzrostowe wkrótce powróciły: wskaźnik emisji gazów cieplarnianych rósł szybciej w 2020 r. niż średnia w ciągu ostatniej dekady. Kraje, które nadal podążają ścieżką uzależnienia od sektorów o wysokiej emisji dwutlenku węgla, ryzykują utratę przewagi konkurencyjnej z powodu wyższych kosztów emisji dwutlenku węgla, zmniejszonej odporności, braku nadążania za innowacjami technologicznymi i ograniczonej dźwigni w umowach handlowych. Jednak odejście od przemysłów wysokoemisyjnych, które obecnie zatrudniają miliony pracowników, wywoła niestabilność gospodarczą, pogłębi bezrobocie i zwiększy napięcia społeczne i geopolityczne. Przyjęcie pospiesznej polityki środowiskowej może również mieć niezamierzone konsekwencje dla przyrody — wciąż istnieje wiele nieznanych zagrożeń związanych z wdrażaniem nieprzetestowanych technologii biotechnicznych i geoinżynieryjnych. A słabo uregulowane zielone rynki mogą tworzyć monopole, podczas gdy brak publicznego poparcia dla zmian w użytkowaniu gruntów lub nowych systemów cenowych może powodować komplikacje polityczne, które dodatkowo spowalniają działania. Transformacja, która nie uwzględnia implikacji społecznych, pogłębi nierówności wewnątrz krajów i między nimi, zwiększając tarcia geopolityczne.

Rosnąca zależność od systemów cyfrowych – wzmocniona przez COVID-19 – zmieniła społeczeństwa. W ciągu ostatnich 18 miesięcy branże przeszły szybką cyfryzację, pracownicy przeszli do pracy zdalnej tam, gdzie to możliwe, a platformy i urządzenia ułatwiające tę zmianę rozprzestrzeniły się. Jednocześnie rośnie liczba zagrożeń dla cyberbezpieczeństwa — w 2020 r. liczba ataków złośliwego oprogramowania i oprogramowania ransomware wzrosła odpowiednio o 358% i 435% — i przewyższają zdolność społeczeństw do skutecznego zapobiegania im lub reagowania na nie. Niższe bariery wejścia dla podmiotów cyberzagrożeń, bardziej agresywne metody ataków, niedobór specjalistów ds. cyberbezpieczeństwa oraz mechanizmy zarządzania patchworkiem zwiększają ryzyko.

Ataki na duże i strategiczne systemy spowodują kaskadowe konsekwencje fizyczne w społeczeństwach, a zapobieganie nieuchronnie pociągnie za sobą wyższe koszty. Zagrożenia niematerialne — takie jak dezinformacja, oszustwa i brak bezpieczeństwa cyfrowego — wpłyną również na zaufanie publiczne do systemów cyfrowych. Większe zagrożenia cybernetyczne również grożą oddzieleniem państw, jeśli rządy nadal będą podążać jednostronnymi ścieżkami kontroli ryzyka. W miarę jak ataki stają się coraz bardziej dotkliwe i wywierają większy wpływ, i tak już ostre napięcia między rządami dotkniętymi cyberprzestępczością a rządami współwinnymi ich prowizji będą rosły, ponieważ cyberbezpieczeństwo stanie się kolejnym klinem do rozbieżności – zamiast współpracy – między państwami narodowymi.

Rosnąca niepewność wynikająca z trudności gospodarczych, nasilające się skutki zmian klimatycznych i niestabilność polityczna już zmuszają miliony do opuszczenia swoich domów w poszukiwaniu lepszej przyszłości za granicą. „Przymusowa migracja” jest głównym długoterminowym problemem dla respondentów GRPS, podczas gdy 60% z nich postrzega „migrację i uchodźcy” jako obszar, w którym międzynarodowe działania łagodzące „nie rozpoczęły się” lub są „na wczesnym etapie rozwoju”. W 2020 r. ponad 34 miliony ludzi na całym świecie zostało przesiedlonych za granicę z powodu samych tylko konfliktów – historycznie maksimum. Jednak w wielu krajach utrzymujące się skutki pandemii, zwiększony protekcjonizm gospodarczy i nowa dynamika rynku pracy skutkują wyższymi barierami wejścia dla migrantów, którzy mogą szukać możliwości lub schronienia.

Te wyższe bariery migracyjne oraz ich wpływ na przekazy pieniężne – kluczową deskę ratunku dla niektórych krajów rozwijających się – stwarzają ryzyko wykluczenia potencjalnej ścieżki do przywrócenia środków do życia, utrzymania stabilności politycznej oraz zmniejszenia luki w dochodach i pracy. W momencie pisania tego tekstu Stany Zjednoczone miały ogólnie do czynienia z ponad 11 milionami nieobsadzonych miejsc pracy, a Unia Europejska miała deficyt 400,000 2021 kierowców tylko w branży transportu ciężarowego. W najbardziej ekstremalnych przypadkach kryzysy humanitarne ulegną pogorszeniu, ponieważ słabsze grupy nie będą miały innego wyjścia, jak tylko wyruszyć w bardziej niebezpieczne podróże. W 4,800 r. XNUMX migrantów, w tym rodziny i dzieci, zginęło lub zaginęło podczas podróży. Presja migracyjna zaostrzy również napięcia międzynarodowe, ponieważ jest coraz częściej wykorzystywana jako instrument geopolityczny. Rządy krajów docelowych będą musiały zarządzać stosunkami dyplomatycznymi i imigracyjnym sceptycyzmem wśród swoich społeczeństw.

Podczas gdy ludzie eksplorują przestrzeń kosmiczną od dziesięcioleci, w ostatnich latach obserwujemy zwiększoną aktywność, która nie tylko stwarza nowe możliwości, ale także sygnalizuje wyłaniające się ryzyko, szczególnie wraz z rosnącą militaryzacją i uzbrojeniem na arenie. Nowi wchodzący na komercyjny rynek satelitarny zakłócają tradycyjny wpływ operatorów zasiedziałych na globalne usługi kosmiczne w zakresie świadczenia usług satelitarnych, w szczególności łączności internetowej. Większa liczba i zakres podmiotów działających w kosmosie może generować tarcia, jeśli eksploracja i eksploatacja kosmosu nie będą zarządzane w sposób odpowiedzialny. Przy ograniczonym i przestarzałym globalnym zarządzaniu w celu regulacji przestrzeni kosmicznej oraz rozbieżnych politykach na szczeblu krajowym, ryzyko narasta.

Jedną z konsekwencji przyspieszonej aktywności kosmicznej jest wyższe ryzyko kolizji, które może prowadzić do rozprzestrzeniania się kosmicznych śmieci i wpływać na orbity, na których znajduje się infrastruktura kluczowych systemów na Ziemi, uszkadzać cenny sprzęt kosmiczny lub wywołać międzynarodowe napięcia. Ograniczone narzędzia zarządzania zwiększają prawdopodobieństwo eskalacji napięć geopolitycznych przez aktywność kosmiczną, a ostatnie testy broni w kosmosie podkreślają takie ryzyko. Zwiększona aktywność kosmiczna może również prowadzić do nieznanych oddziaływań na środowisko lub podnosić koszty dóbr publicznych, takich jak monitorowanie pogody lub nadzór nad zmianami klimatu.

W 2021 r. kraje wdrożyły nowe mechanizmy reagowania na kryzys zdrowia publicznego o zmieniających się cechach, prowadzących zarówno do sukcesów, jak i porażek. Dwa powiązane ze sobą czynniki miały decydujące znaczenie dla skutecznego zarządzania pandemią: po pierwsze, gotowość rządów do dostosowania i modyfikacji strategii reagowania w zależności od zmieniających się okoliczności; a po drugie, ich zdolność do utrzymania zaufania społecznego poprzez oparte na zasadach decyzje i skuteczną komunikację.

Zastanowienie się nad odrębnymi celami rządów, przedsiębiorstw i społeczności w zakresie odporności pomoże zapewnić, że programy są zgodne w celu osiągnięcia podejścia obejmującego całe społeczeństwo do radzenia sobie z krytycznymi zagrożeniami dowolnego rodzaju. Dla rządów równoważenie kosztów, regulowanie odporności i dostosowywanie ustaleń dotyczących udostępniania danych w celu zapewnienia ostrzejszego zarządzania kryzysowego są kluczem do pobudzenia silniejszej interakcji między sektorem publicznym i prywatnym. Firmy — zdając sobie sprawę, że lepsza gotowość na poziomie krajowym ma kluczowe znaczenie dla planowania, inwestowania i realizacji ich strategii — mogą wykorzystać możliwości w obszarach takich jak łańcuchy dostaw, kodeksy postępowania w swojej branży oraz włączenie wymiaru odporności do ofert świadczeń pracowniczych.

Społeczności mogą pomóc władzom lokalnym przyłączyć się do wysiłków krajowych, poprawić komunikację i wspierać oddolne wysiłki na rzecz odporności. Na poziomie organizacji strategie, takie jak ugruntowanie analizy odporności w kluczowych wynikach dostarczania, docenienie systemowych słabych punktów i przyjęcie różnorodnych podejść, mogą również pomóc liderom w budowaniu lepszej odporności.

Przeczytaj całą historię tutaj…