Retrospekcja - jak trójstronna komisja przekształciła Chiny w technokrację

Historia nie była błędem, że Chiny przekształciły się z dyktatury komunistycznej w neoautorytarną technokrację.

W związku z tym wpływ Komisji Trójstronnej, jej członków i polityk na arenie światowej jest trudny do oszacowania. Komisja, założona przez Davida Rockefellera i Zbigniewa Brzezińskiego w 1973 r., Ściągnęła członków z Ameryki Północnej, Europy i Japonii. Spośród około 300 członków tylko 86 pochodziło ze Stanów Zjednoczonych, a mimo to wspólnie opracowali i forsowali politykę, która pasowała do wszystkich członków, i robili to pod wirtualnym płaszczem niewidzialności, który trwa nawet do 2013 roku.

Dzisiaj czerpiemy „korzyści” z trójstronnej manipulacji. Europejska gospodarka jest zniszczona, gospodarka Japonii wciąż tli się od połowy 1990, a Stany Zjednoczone są dziś w znacznie gorszej sytuacji niż w późnym 1960. Ale systemy polityczne tych krajów nie są znacznie lepsze od ich gospodarek. Owoc rozpadu w Stanach Zjednoczonych jest boleśnie widoczny ze względu na rozdrobnioną i kontrowersyjną politykę, która przeciwstawia się pojednaniu nawet w najmniejszych kwestiach.

Moi przyjaciele z Koalicja na rzecz zamożnej Ameryki i Gospodarka w kryzysie, między innymi, ciężko pracują, aby zrównoważyć popsutą politykę handlową, która przez ostatnie 30 lat sprawiała, że ​​amerykański przemysł znalazł się w toalecie. Dopóki pozostaje nam pewna wolność słowa, organizacje takie jak te są mile widzianym głosem, nawet jeśli są one krytykowane przez światowy kartel wolnego handlu.

Jednak ludzie muszą wiedzieć, gdzie i jak to wszystko się zaczęło, i kto był za to odpowiedzialny. Tylko poprzez zrozumienie genezy globalizacji można zrozumieć współczesną ekonomię, politykę i trendy społeczne. Czy ktoś może powiedzieć: „Przypnij ogon do osła?”

Trzydzieści pięć lat temu, w listopadowych numerach 1978 i kwietniowych numerach 1979 Trójstronny obserwator, Antony C. Sutton i ja napisaliśmy następującą analizę dotyczącą Chin. Ostrzegaliśmy przed katastrofalnymi skutkami, które mogłyby wyniknąć, gdyby ta polityka posunęła się naprzód, i dokładnie zdemaskowaliśmy członków Komisji Trójstronnej, którzy byli prawie wyłącznie odpowiedzialni za rosnącą pozycję Chin jako światowego mocarstwa. To, że nikt wtedy nie słuchał, jest oczywiste, ponieważ nic się nie zmieniło i nikt nie stawiał oporu. (Dla wyjaśnienia nazwiska członków Komisji Trójstronnej są wytłuszczone).

Trójstronna polityka Chin

Politykę „normalizacji” stosunków z komunistycznymi Chinami - w efekcie program budowy Chin technologicznie w supermocarstwo - wdrożył Zbigniew Brzeziński.

Źródło wysokiej rangi administracji mówi: „To było dziecko Zbiga bardziej niż kogokolwiek innego:

Spoza Białego Domu (od czołowego decydenta, który generalnie jest po stronie Cyrusa Vance'a):

„Zbig jedzie teraz naprawdę wysoko. Odgrywał główną rolę za kulisami i był sam w sztuce prasowej. Powiedziano mi, że prezydent uważa, że ​​Zbig wykonał 99 procent pracy w Chinach ”.

Bardziej prawdopodobne jest jednak, że polityka Chin została sformułowana i wdrożona przez trojkę trilateralistyczną: Jimmy Carter, Cyrus Vance i Brzeziński. I ta polityka była jedynie kontynuacją polityki rozpoczętej pod administracją „republikańską”, Richarda Nixona i Henry Kissingerinny trilateralista.

Mocny wpływ, jaki te rozległe ćwiczenia na politykę wywierają na tych mężczyzn, niemal infantylna reakcja, jest dobrze opisany w Washington Post w lutym 8, 1979 z nagłówkiem, Polityka Chin: A Born-Again Brzeziński,opisujący, jak Brzeziński z podnieceniem opisuje swoje spotkanie z Tengiem (alias Deng Xiaoping):

LUTY 1979 - Oczy błyszczą z podniecenia nawet kilka dni później. Ręce wybuchają gwałtownymi gestami, kiedy o tym mówi. I to powoduje, że zdjęcia - około tuzina - wylatują z rąk Zbigniewa Brzezińskiego i rozrzucają się po podłodze jego gabinetu.

 „Oto Cy… a oto jestem… a między nami jest Teng…”

 Brzeziński mówi tak szybko. przycięty, podekscytowany styl, który jest jego stylem i wskazuje na jedno zdjęcie, które pozostaje w jego dłoni, podczas gdy on pochyla się, by zgarnąć resztę, przez cały czas mówiąc.

 „To niesamowite, kiedy o tym myślisz. Przywódca miliarda ludzi - jadł obiad w moim domu zaledwie dwie godziny po przyjeździe do tego kraju!

 „To znaczy, to naprawdę jest niesamowite!”

Zbigniew Brzeziński (po lewej) i Deng Xiaoping (po prawej) - 1979

Trójstronni i handel w Chinach

Przykład wpływu zaledwie garstki trójstronników na tworzenie samolubnych polityk wiele tysięcy mil od Stanów Zjednoczonych można zilustrować niedawną konferencją w Japonii.

Na początku lutego 1979 sympozjum na temat handlu chińskiego sponsorowała japońska gazeta Nihon Keizai. Nieliczni mówcy byli głównie trójstronnymi, a trójstronne zgadzały się ze sobą, tworząc w ten sposób blok władzy. Doniesienia w USA Washington Post (luty 9, 1979) przytaczały tylko mówców trilateralistycznych.

Kluczowym mówcą japońskim był Trilateralist Kiichiro Kitaura, Prezes Numuru Securities Company, Ltd.

Co było Kitaura propozycje? Byli:

• Umiędzynarodowienie jena
• Konsultacje i współpraca między japońskimi i amerykańskimi biznesmenami na temat sposobów penetracji rynku chińskiego
• „Łączenie” japońskiej i amerykańskiej technologii

Oczywiście, Kitaura dokładnie zgodził się z innym Trilateralistą Philip Trezise (z Brookings Institution), że dużą nadwyżkę japońskiego rachunku bieżącego należy inwestować za granicą, a nie w Japonii. Trezise był wspierany przez innego amerykańskiego trilateralistę, Peter G. Peterson, Prezes Lehman Brothers, Kuhn Loeb, Inc., który, podobnie jak Kitaura, zachęcał do większego handlu w Japonii.

W skrócie, ta ważna konferencja została zdominowana przez myślenie trilateralistyczne i to była ta tylko zgłaszane myślenie, ale na powierzchni ogniwo trójstronne nie jest widoczne dla czytelnika świeckiego.

 Trójstronna budowa komunistycznych Chin

Trójstronne proponują zbudowanie komunistycznych Chin. Polityka trilateralizmu jest jednoznaczna. Zachód musi pomóc w budowie komunistycznych Chin: jest to wyrażone w przeglądzie relacji Wschód-Zachód (Trójkąt nr 15, s. 57) w następujący sposób:

„Zapewnienie Chinom korzystnych warunków w stosunkach gospodarczych leży zdecydowanie w interesie politycznym Zachodu”, dodając „… wydaje się, że istnieją wystarczające sposoby pomocy Chinom w akceptowalnych formach dzięki zaawansowanej technologii cywilnej”.

Trójkąt 15 dodaje również:

„Sytuacja wygląda inaczej… jeśli chodzi o dostawy broni lub zaawansowane technologie wojskowe, z wyjątkiem rodzajów sprzętu, które z natury służą celom czysto obronnym”. (s. 58)

W rzeczywistości, jak zobaczymy później, firmy trójstronne eksportowały nawet zaawansowaną technologię wojskową do komunistycznych Chin.

Co więcej, w ramach jednego świata, trójstronniści widzą ostateczne połączenie wolnego przedsiębiorstwa Tajwanu z komunistyczną częścią kontynentu. Co jeszcze bardziej niezwykłe, artykuł przewiduje, że komunistyczne Chiny powrócą do agresywnej polityki ekspansjonistycznej pod dwoma warunkami:

1. gdy komunistyczne Chiny „stają się silniejsze”
2. jeśli stosunki z Sowietami zostaną „znormalizowane”.

Gazeta dodaje, że „już teraz działalność partyzantów komunistycznych w Tajlandii i Malezji, powiązanych ze sobą i spoglądających na Chiny, utrzymuje się, a nawet wydaje się wzrastać”. (strona 59)

Jeśli chodzi o komunistyczne Chiny, możemy dojść do wniosku, że Trójstronne:

• Chcesz przekształcić komunistyczne Chiny w supermocarstwo wojskowe,
• chcą to zrobić z pełnym i jasnym zrozumieniem, że Chiny prawdopodobnie wznowią swój ekspansjonistyczny kurs na Dalekim Wschodzie, i
• gotowi są subsydiować działania partyzanckie w Tajlandii i Malezji (duża część „technologii cywilnej”, która jest obecnie przenoszona, jest przydatna do prowadzenia działań partyzanckich).

Uznana technokracja

Transfer technologii był kluczowym aspektem wczesnej polityki trójstronnej. Trzeba przyznać, że ich wyznaczony cel „wspierania nowego międzynarodowego ładu gospodarczego” nie został w pełni zrozumiany w 1978 - 79. Jednak do czerwca 2001 co najmniej jeden pisarz dla Time Magazine (nawiasem mówiąc, związany z Komisją Trójstronną) doskonale go wprowadził Made in China: The Revenge of the Nerds: Chiny zostały przekształcone w Technokracja! Według autora Kaiser Kuo:

Nerdy prowadzą program w dzisiejszych Chinach. W ciągu dwudziestu lat od Deng Xiaopinga [Wyd. Uwaga: policz wstecz do 1978 - 79] rozpoczęły się reformy, skład chińskiego przywództwa zmienił się zdecydowanie na korzyść technokraci. … Bez przesady można opisać obecny reżim jako technokracja.

Po tym, jak maoistyczne szaleństwo osłabło, a Deng Xiaoping zainaugurował otwarcie i reformy, które rozpoczęły się pod koniec 1978, intelektualiści naukowi i techniczni byli jednymi z pierwszych, którzy zostali zrehabilitowani. Zdając sobie sprawę, że są one kluczem do Czterech Modernizacji przyjętych przez reformatorów, podjęto wspólne wysiłki, aby sprowadzić „ekspertów” z powrotem na łono.

Podczas 1980 dużo mówiono o technokracji jako koncepcji, szczególnie w kontekście tak zwanego „Neo-autorytaryzm ”- zasada leżąca u podstaw„ azjatyckiego modelu rozwoju ”, którą Korea Południowa, Singapur i Tajwan realizowały z widocznym sukcesem. Podstawowe wierzenia i założenia technokratów zostały przedstawione dość jasno: Problemy społeczne i ekonomiczne były podobne do problemów inżynieryjnych i można je zrozumieć, rozwiązać, a ostatecznie rozwiązać jako takie.

Otwarta wrogość wobec religii, którą przejawia Pekin, czasami - zwłaszcza w jego obsesyjnym dążeniu do zlikwidowania „kultu zła” Falun Gong - ma korzenie przed marksizmem. Scjentyzm leży u podstaw technokracji post-Mao, i jest to ortodoksja, w stosunku do której mierzy się herezje. [Podkreślenie dodane]

Tak więc w latach 1980. technokracja (i scjentyzm) zakorzeniła się głęboko nie tylko w Chinach, ale także w Korei Południowej, Singapurze i na Tajwanie. Podobne korzyści zaobserwowano w Europie w latach 1990. XX wieku i w Stanach Zjednoczonych od 1973 roku. Utopijnym „Nowym Międzynarodowym Porządkiem Gospodarczym” Komisji Trójstronnej jest Technokracja, a Chiny były pierwszym nowoczesnym eksperymentem i transformacją. A dlaczego nie Chiny? Radzenie sobie z jednym komunistycznym dyktatorem było o wiele łatwiejsze niż radzenie sobie z parlamentem, kongresem czy senatem w bardziej demokratycznych krajach. Wspomniany wyżej tak zwany „neo-autorytaryzm” jest dostatecznym dowodem na to, że orędownicy technokracji doskonale wiedzieli, że łatwiej będzie przekształcić naród już autorytarny w naród autorytaryzm; w rzeczywistości już w 1932 roku pierwotni członkowie Technocracy, Inc. w USA wzywali do wprowadzenia dyktatury w USA w celu wprowadzenia Technokracji.

To jest reszta historii, której byłem wówczas uważnym obserwatorem. To, czego brakowało mi w edukacji i dyscyplinie akademickiej, zostało wspaniale wsparte przez wytrawnego badacza i uczonego, Antoniego Suttona, który był profesorem ekonomii i pracownikiem naukowym w prestiżowym Stanford Hoover Institution for War Peace and Revolution w Kalifornii. Sutton jest powszechnie uznawany za najbardziej szczegółowego i płodnego pisarza XX wieku o transferze technologii z Zachodu na Wschód.