Universal Basic Income (UBI) był deską technokracji od momentu jej pojawienia się w 1932 roku. Technokracja jest łatwo postrzegana jako globalne zagrożenie, ponieważ „eksperymenty” UBI pojawiają się na wszystkich kontynentach. Kto szepcze kierownictwu do ucha, że UBI jest realnym pomysłem i należy go przyjąć? ⁃ Edytor TN
Postępowcy od lat mówią o koncepcji uniwersalnego dochodu podstawowego (UBI). Ideą UBI jest zapewnienie przez rząd, w taki czy inny sposób, określonej kwoty pieniędzy jako pewnego rodzaju minimalnego standardu życia.
Z koncepcją UBI wiąże się pojęcie dochodu gwarantowanego. Gwarantowany dochód jest nieco inny, ponieważ nie każdy otrzymuje za każdym razem taką samą kwotę pieniędzy. Przykładami mogą być płatności Alaski na rzecz mieszkańców ze stanowego funduszu inwestycyjnego naftowego oraz płatności z kasyn, które otrzymują niektórzy rdzenni Amerykanie. Gwarantowany dochód może być publiczny lub prywatny. (Zachowaj swoje żarty „to się nazywa praca” na komentarze).
Pierwsza inicjatywa jest ulubionym projektem członka Rady Miejskiej Amira Farokhi, który będzie nadzorował płatności w wysokości 800 dolarów dla maksymalnie 300 samotnych czarnoskórych matek w Starym Czwartym Okręgu w Atlancie, obszarze miasta obejmującym zarówno największą na południu koncentrację mieszkaniową Sekcji 8, jak i tony nowych rozwiązań wielofunkcyjnych.
Chcąc dowiedzieć się więcej o sposobach ograniczania ubóstwa i tworzenia możliwości, Farokhi nawiązał współpracę z Economic Security Project — nowojorską grupą rzeczniczą, której współzałożycielami byli wczesny pracownik Facebooka: Chris Hughes, Natalie Foster i Dorian Warren — w celu stworzenia grupy zadaniowej do studiowania gwarantowany dochód. Farokhi dowiedział się, że to, co kiedyś uważał za radykalny pomysł, może być po prostu sposobem na ominięcie biurokracji i mylących programów sieci bezpieczeństwa, mówi, dając ludziom „autonomię w podejmowaniu decyzji za siebie w sposób, który promuje godność i pozwala ludziom żyć lepiej zyje."
Farokhi i jego filantropijni partnerzy rozdadzą pieniądze bez żadnych zobowiązań. Odbiorcy mogą wydać fundusze na co tylko chcą i nie ma zajęć ani spotkań, w których można by uczestniczyć — chociaż zasoby będą dostępne. Chce rozszerzyć ten eksperyment poza Atlantę na wiejską Georgię.
Radny uważa, że pieniądze na stymulację pandemii zmieniły sposób myślenia o otrzymywaniu pieniędzy.
„Ponieważ tak wielu ludzi otrzymywało bezpośrednie płatności gotówkowe, aby się utrzymać, myślę, że jest zupełnie inne uznanie dla tego, co miesięczny czek może zrobić, aby zapewnić podstawowy poziom bezpieczeństwa”, powiedział Farokhi Axios.
Inny program, kierowany przez burmistrz Keishę Lance Bottoms, łączy publiczny i prywatny fundusze.
Oprócz 2 milionów dolarów zadeklarowanych przez miasto, plan Bottoms obejmuje tonę gotówki od grupy inwestycyjnej budującej wielofunkcyjny obiekt w centrum Atlanty. Grupa, w skład której wchodzi właściciel Atlanty Hawks, Tony Ressler, stara się inwestować w społeczność, w której budują.
Patrick Wood jest wiodącym i krytycznym ekspertem w dziedzinie zrównoważonego rozwoju, zielonej gospodarki, agendy 21, 2030 i historycznej technokracji. Jest autorem Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) i współautorem Trilaterals Over Washington, Volumes I i II (1978–1980) wraz z nieżyjącym Antonim C. Suttonem.
[…] Teraz Atlanta zanurza się w uniwersalnym eksperymencie dochodu podstawowego (technocracy.news) […]