Szyling: globaliści mogą stać się gatunkami wymarłymi

Depresyjny wpływ koronawirusa na globalną gospodarkę i zakłócenia w łańcuchach dostaw bez wątpienia wbijają ostatni gwóźdź do trumny globalistów.

Wierzą w teorię po raz pierwszy sformułowaną przez Anglik David Ricardo (1773–1823), że wolny handel między narodami przynosi korzyści wszystkim z nich. Argumentował za przewagą komparatywną wolnego handlu i specjalizacji przemysłowej. Nawet jeśli jeden kraj jest bardziej konkurencyjny w każdej dziedzinie niż jego partnerzy handlowi, kraj ten powinien koncentrować się tylko na obszarach, w których ma największą przewagę konkurencyjną. Użył przykładu wełny produkowanej w Anglii, która jest wymieniana na francuskie wino - a nie na odwrót.

Ale prosty model handlu Ricardo wymaga ekonomii w statycznej równowadze z pełnym zatrudnieniem, bez nadwyżek i deficytów handlowych oraz podobnych standardów życia. To nie jest prawda w prawdziwym świecie. Ponadto Ricardo nie rozważał krajów na różnych etapach rozwoju gospodarczego i różnych stopniach wolności gospodarczej i politycznej, ani manipulacji kursami walutowymi i dewaluacją konkurencji, ponieważ złoto było w tamtych czasach uniwersalnym pieniądzem.

Ricardo nie uwzględnił także partnerów handlowych z dużymi różnicami płac, takimi jak USA i Chiny. W rezultacie Chiny mogą wyprodukować prawie każdy wyprodukowany towar tańszy niż Ameryka. Rezultatem jest ogromny i chroniczny deficyt handlowy USA z Chinami.

Wojny handlowe są normalne, ponieważ kraje o niewystarczającym popycie wewnętrznym do stworzenia pełnego zatrudnienia starają się rozładować swoje problemy na partnerach handlowych. Promują słabe waluty, aby zwiększyć cenę importu dla mieszkańców, aby zachęcić lokalną produkcję i obniżyć eksport dla kupujących z zagranicy. Dotacje dla firm eksportujących, obecnie szeroko rozpowszechnione w Chinach, to kolejna sprawdzona i prawdziwa technika.

Wolny handel jest rzadkością. Historycznie było to w dużej mierze ograniczone do okresów, w których duża światowa potęga promowała swobodną wymianę produktów we własnym oświeconym interesie własnym. Tak było w Wielkiej Brytanii w XIX wieku po tym, jak stała ona na czele rewolucji przemysłowej i chciała zapewnić łatwy przepływ surowców dla swoich fabryk z zagranicy i rynków zagranicznych ze względu na ich produkcję. Po II wojnie światowej Amerykanie wykorzystali handel, aby odbudować Europę Zachodnią i Japonię, aby przeciwdziałać Sowietom, i zaakceptowali brak wzajemności ze strony niektórych z tych krajów, zwłaszcza Japonii. Było to tańsze i bardziej akceptowalne w czasach zimnej wojny niż garnizonowanie większej liczby żołnierzy amerykańskich na całym świecie i ryzykowanie większej liczby konfrontacji wojskowych.

W związku z tym w okresie po II wojnie światowej odbyło się osiem globalnych rund celnych, od rundy genewskiej w 1947 r. Do rundy urugwajskiej w latach 1986–1994. To było to. Runda z Doha w 2001 r. Nigdzie nie poszła, ponieważ do tego czasu Waszyngton nie musiał już wspierać wolnego świata. Ponadto deficyty handlowe w USA były chroniczne i rosły, zwłaszcza że globalizacja przeniosła miejsca pracy do Chin i innych tanich krajów azjatyckich. Stan fabryk w USA spadł z 21.7 miliona w 1979 r. Do 11.5 miliona w 2010 r., Z niewielkim wzrostem po Wielkiej Recesji do 12.9 miliona w lutym tego roku.

W dużej mierze w wyniku tych wydarzeń realne płace dla większości Amerykanów utrzymują się na stałym poziomie od kilku dziesięcioleci, powodując, że wyborcy oszaleli jak diabli. Prezydent Donald Trump grał w trudnej sytuacji i został wybrany przez obwinianie słabych dochodów za import i imigrantów. Brak realnego wzrostu dochodów przekonał także wyborców w Europie, że politycy głównego nurtu nie byli skuteczni. Rezultatem był Brexit i atrakcja dla skrajnie prawicowych i skrajnie lewicowych partii.

Przeczytaj całą historię tutaj…