Rząd podsyca masową histerię dla stanu niekończącego się kryzysu

"Ten kraj przeżywa ogólnokrajowe załamanie nerwowe od 9 września. Naród ludzi nagle się załamał, gospodarka rynkowa wali się w gruzy, a zewsząd zagraża im nieznany, złowrogi wróg. Ale nie sądzę, by strach był bardzo skutecznym sposobem radzenia sobie z rzeczami – reagowania na rzeczywistość. Strach to tylko inne określenie ignorancji”.—Hunter S. Thompson, dziennikarz gonzo

Staliśmy się królikami doświadczalnymi w bezlitośnie wykalkulowanym, starannie zaaranżowanym, z zimną krwią eksperymencie mającym na celu kontrolowanie populacji i realizację programu politycznego bez większego sprzeciwu ze strony obywateli.

To jest kontrola umysłu w najbardziej złowrogiej formie.

Z alarmującą regularnością naród jest poddawany fali przemocy, która terroryzuje społeczeństwo, destabilizuje kraj i daje rządowi większe usprawiedliwienia dla rozprawienia się, zablokowania i ustanowienia jeszcze bardziej autorytarnej polityki dla tak zwanego dobra narodowego bezpieczeństwa bez wielu sprzeciwów ze strony obywateli.

Weźmy ostatnią strzelaninę w Nashville w stanie Tennessee.

28-letni strzelec (wyraźnie niespokojna osoba transpłciowa, posiadająca kilka rodzajów broni wojskowej) otworzył ogień w chrześcijańskiej szkole podstawowej, zabijając troje dzieci i troje dorosłych.

Już wskazuje się palcami i rysuje się linie bojowe.

Ci, którzy chcą bezpieczeństwa za wszelką cenę, domagają się więcej środków kontroli broni (jeśli nie w całkowity zakaz broni szturmowej dla personelu niewojskowego i niepolicyjnego), szeroko zakrojone badania przesiewowe zdrowia psychicznego ogółu społeczeństwa, więcej ocen zagrożeń i ostrzeżeń o wykrywaniu zachowań, więcej kamer CCTV z funkcją rozpoznawania twarzy, więcej programów „Zobacz coś, powiedz coś” mających na celu przekształcenie Amerykanów w kapusiów i szpiegów, więcej wykrywaczy metali i urządzeń do obrazowania całego ciała na miękkich celach, więcej wędrujących oddziałów zmilitaryzowanej policji uprawnionych do przeprowadzania wyrywkowych przeszukiwań toreb, więcej centrów syntezy jądrowej do centralizacji i rozpowszechniania informacji do organów ścigania oraz więcej nadzoru nad tym, co mówią Amerykanie i robią, dokąd chodzą, co kupują i jak spędzają czas.

To wszystko jest częścią głównego planu Deep State.

Zadajcie sobie pytanie: dlaczego jesteśmy bombardowani kryzysami, zakłóceniami, fałszywymi wiadomościami i polityką reality TV? Jesteśmy uwarunkowani jak myszy laboratoryjne, aby przetrwać na stałej diecie polityki chleba i cyrku oraz niekończącej się fali kryzysów.

Uwięziony w tym „kryzysie teraźniejszości”, przeciętny człowiek ma trudności z nadążaniem i pamiętaniem wszystkich „wydarzeń”, sfabrykowanych lub nie, które mają miejsce jak w zegarku, aby nas rozproszyć, zwieść, rozbawić i odizolowany od rzeczywistości.

Jak zauważa dziennikarz śledczy Mike Adams:

„To psychologiczne bombardowanie jest prowadzone przede wszystkim za pośrednictwem mediów głównego nurtu, które godzinami atakują widza obrazami przemocy, wojny, emocji i konfliktów. Ponieważ ludzki układ nerwowy jest tak zaprogramowany, aby koncentrować się na bezpośrednich zagrożeniach, którym towarzyszą obrazy przemocy, widzowie mediów głównego nurtu mają swoją uwagę i zasoby umysłowe kierowane w niekończącą się „niekończącą się”kryzys TERAZ’, z którego nigdy nie będą mieli mentalnego oddechu, aby zastosować logikę, rozumowanie lub kontekst historyczny”.

Profesor Jacques Ellul badał to zjawisko przytłaczających wiadomości, krótkich wspomnień i wykorzystywania propagandy do realizacji ukrytych planów. „Jedna myśl odpędza drugą; stare fakty gonią nowe” napisał Ellul.

Przez cały czas rząd gromadzi coraz większą władzę i władzę nad obywatelami.

Kiedy jesteśmy bombardowani wiadomościami od ściany do ściany i cyklami informacyjnymi, które zmieniają się co kilka dni, trudno jest skupić się na jednej rzeczy — a mianowicie pociągnięciu rządu do odpowiedzialności za przestrzeganie praworządności — a władzy — zrozum to.

Jednak, jak przypomina nam John Lennon, „nic nie jest prawdziwe”, zwłaszcza w świecie polityki.

Innymi słowy, wszystko to jest fałszywe, tj. wyprodukowane, tj. zmanipulowane w celu zniekształcenia rzeczywistości.

Podobnie jak sfabrykowany wszechświat w filmie Petera Weira z 1998 roku Truman Show, w którym życie człowieka jest podstawą misternie zainscenizowanego programu telewizyjnego, którego celem jest sprzedaż produktów i zdobywanie oglądalności, scena polityczna w Stanach Zjednoczonych przekształciła się przez lata w starannie skalibrowane ćwiczenie manipulacji, polaryzacji, propagandy i kontroli populacja.

Na tym polega magia programów reality TV, które uchodzą dziś za politykę.

Tak długo, jak jesteśmy rozkojarzeni, zabawiani, czasami oburzeni, zawsze spolaryzowani, ale w dużej mierze niezaangażowani i zadowoleni z pozostania na miejscu widza, nigdy nie uda nam się przedstawić jednolitego frontu przeciwko tyranii (lub korupcji i nieudolności rządu) w jakiejkolwiek formie.

Im więcej tego promieniuje na nas, tym bardziej jesteśmy skłonni usiąść z powrotem w naszych wygodnych fotelach i stać się biernymi widzami, a nie aktywnymi uczestnikami, gdy rozwijają się niepokojące, przerażające wydarzenia.

Rzeczywistość i fikcja łączą się, gdy wszystko wokół nas staje się pożywką dla rozrywki.

Nie musimy nawet zmieniać kanału, gdy temat staje się zbyt monotonny. Zadbali o to za nas programiści (media korporacyjne).

„Życie jest łatwe z zamkniętymi oczami”, mówi Lennon, i dokładnie to robi reality TV, udające amerykańskie programy polityczne dla obywateli: poruszać się po świecie z zamkniętymi oczami.

Dopóki jesteśmy widzami, nigdy nie będziemy czynami.

Badania sugerują, że im więcej ludzi ogląda reality show – a zakładam, że to wszystko reality TV, w tym wiadomości rozrywkowe – tym trudniejsze staje się rozróżnienie między tym, co prawdziwe, a tym, co starannie wyreżyserowaną farsą.

„My, ludzie” oglądamy dużo telewizji.

Średnio Amerykanie spędzają pięć godzin dziennie oglądanie telewizji. Do czasu, gdy osiągniemy wiek 65 lat, oglądamy ponad 50 godzin telewizji tygodniowo, a liczba ta wzrasta wraz z wiekiem. Programy telewizyjne typu reality show konsekwentnie przechwytują największy odsetek oglądających telewizję każdego sezonu w stosunku prawie 2-1.

To nie wróży dobrze obywatelom, którzy są w stanie przesiać się przez mistrzowsko stworzoną propagandę, aby krytycznie myśleć o bieżących problemach, niezależnie od tego, czy są to fałszywe wiadomości rozpowszechniane przez agencje rządowe, czy podmioty zagraniczne.

Ci, którzy oglądają reality show, mają tendencję do postrzegania tego, co postrzegają jako „norma”. Tak więc ci, którzy oglądają programy nacechowane kłamstwem, agresją i podłością, nie tylko dochodzą do siebie postrzegać takie zachowanie jako akceptowalne i zabawne, ale także naśladować medium.

Dzieje się tak niezależnie od tego, czy program reality dotyczy wybryków celebrytów w Białym Domu, w sali konferencyjnej czy w sypialni.

To zjawisko zwane „upokorzenie".

Termin ukuty przez badaczy mediów, Brada Waite'a i Sarę Booker, „upokorzenie” odnosi się do skłonności widzów do czerpania przyjemności z czyjegoś upokorzenia, cierpienia i bólu.

"Upokorzenie” w dużej mierze wyjaśnia nie tylko dlaczego amerykańscy telewidzowie są tak zafiksowani w programach reality TV, ale jak obywatele amerykańscy, w dużej mierze odizolowani od tego, co naprawdę dzieje się w otaczającym ich świecie przez warstwy technologii, rozrywki i inne rozrywki, są zaprogramowana na akceptację brutalności, inwigilacja i odczłowieczające traktowanie amerykańskiego państwa policyjnego jako rzeczy dziejących się inny osób.

Konsekwencje dla przyszłości zaangażowania obywatelskiego, dyskursu politycznego i samorządności są niezwykle przygnębiające i demoralizujące.

Tak się dzieje, gdy cały naród – bombardowany programami reality TV, rządową propagandą i wiadomościami rozrywkowymi – staje się systematycznie odczulany i przyzwyczajany do pułapek rządu, który działa zgodnie z dekretem i mówi językiem siły.

Ostatecznie reality show, wiadomości rozrywkowe, społeczeństwo inwigilowane, zmilitaryzowana policja i spektakle polityczne mają jeden wspólny cel: utrzymać nas podzielonych, rozproszonych, uwięzionych i niezdolnych do odgrywania aktywnej roli w biznesie samorządowym .

Spójrz za polityczne spektakle, teatralne reality TV, kuglarskie rozrywki i dywersje oraz wstrząsające żołądki i obgryzające paznokcie dramaty, a przekonasz się, że w szaleństwie jest metoda.

Jak zmienić sposób myślenia ludzi? Zaczynasz od zmiany słów, których używają.

W reżimach totalitarnych – czyli państwach policyjnych – gdzie konformizm i uległość są wymuszane na końcu naładowanej broni, rząd dyktuje, jakich słów można, a jakich nie.

W krajach, w których państwo policyjne chowa się za życzliwą maską i udaje tolerancję, obywatele sami się cenzurują, pilnując, by ich słowa i myśli podporządkowały się dyktatowi masowego umysłu.

Nawet jeśli motywy stojące za tą sztywno skalibrowaną reorientacją języka społecznego wydają się mieć dobre intencje – zniechęcenie do rasizmu, potępienie przemocy, potępienie dyskryminacji i nienawiści – nieuchronnie efekt końcowy jest taki sam: nietolerancja, indoktrynacja, infantylizm, zamrożenie wolności słowa i demonizowanie poglądów sprzecznych z kulturową elitą.

Określenie czegoś mianem „fałszywych wiadomości” to mistrzowski sposób odrzucania prawdy, która może być sprzeczna z narracją władzy rządzącej.

Jak zauważył George Orwell: „W czasach powszechnego oszustwa mówienie prawdy jest aktem rewolucyjnym”.

Orwell aż za dobrze rozumiał potęgę języka w manipulowaniu masami. W Orwella 1984, Wielki Brat usuwa wszystkie niepożądane i niepotrzebne słowa i znaczenia, posuwając się nawet do rutynowego przepisywania historii i karania „zbrodni myślowych”.

W tej dystopijnej wizji przyszłości Policja Myśli jest oczami i uszami Wielkiego Brata, podczas gdy Ministerstwo Pokoju zajmuje się wojną i obroną, Ministerstwo Obfitości zajmuje się sprawami gospodarczymi (racjonowanie i głodzenie), Ministerstwo Miłości zajmuje się prawem i porządkiem (tortury i pranie mózgów), a Ministerstwo Prawdy zajmuje się wiadomościami, rozrywką, edukacją i sztuką (propaganda). Motta Oceanii: WOJNA TO POKÓJ, WOLNOŚĆ TO NIEWOLNICTWO, IGNORANCJA TO SIŁA.

Wielki Brat Orwella polegał na nowomowie, aby wyeliminować niepożądane słowa, pozbawić te słowa, które pozostały, nieortodoksyjnych znaczeń i sprawić, że niezależna, niezatwierdzona przez rząd myśl stanie się całkowicie niepotrzebna.

Obecnie znajdujemy się na styku staromowy (gdzie słowa mają znaczenie, a idee mogą być niebezpieczne) i nowomowy (gdzie dozwolone jest tylko to, co „bezpieczne” i „akceptowane” przez większość).

Prawda często ginie, gdy nie potrafimy odróżnić opinii od faktów, i to jest niebezpieczeństwo, przed którym stoimy teraz jako społeczeństwo. Każdy, kto w kwestii rzeczywistej wiedzy o świecie polega wyłącznie na telewizyjnych/kablowych prezenterach wiadomości i komentatorach politycznych, popełnia poważny błąd.

Niestety, odkąd Amerykanie w większości przestali czytać, telewizja stała się ich głównym źródłem tak zwanych „wiadomości”. Ta zależność od wiadomości telewizyjnych dała początek tak popularnym osobistościom informacyjnym, które przyciągają ogromną publiczność, która praktycznie trzyma się każdego ich słowa.

W naszej epoce mediów są to nowe siły, które będą.

Jednak chociaż te osobowości często przekazują wiadomości, tak jak kaznodzieje zwykli głosić religię, z mocą i pewnością, są niewiele więcej niż kanałami propagandowymi i reklamami dostarczanymi pod pozorem rozrywki i wiadomości.

Biorąc pod uwagę przewagę programów informacyjnych jako rozrywkowych, nic dziwnego, że widzowie w dużej mierze utracili zdolność krytycznego i analitycznego myślenia oraz odróżniania prawdy od propagandy, zwłaszcza gdy są dostarczane za pośrednictwem fałszywych wiadomości i polityków.

Najważniejsze jest to, że Amerykanie powinni wystrzegać się pozwalania innym – czy to gospodarzom wiadomości telewizyjnych, komentatorom politycznym, czy korporacjom medialnym – myśleć za nich.

Społeczeństwo, które nie potrafi samodzielnie myśleć, to społeczeństwo odwrócone plecami do murów: nieme w obliczu wybranych urzędników, którzy odmawiają nam reprezentowania, bezradne wobec brutalności policji, bezsilne wobec zmilitaryzowanej taktyki i technologii, które nas traktują jak bojownicy wroga na polu bitwy i nadzy w obliczu rządowej inwigilacji, która widzi i słyszy wszystko.

Jak wyjaśniam w mojej książce Battlefield America: The War on the American People i w jego fikcyjnym odpowiedniku Dzienniki Erika Blaira, nadszedł czas, aby zmienić kanał, wyłączyć reality show i przeciwstawić się prawdziwemu zagrożeniu państwa policyjnego.

Jeśli nie, jeśli nadal będziemy siedzieć bezczynnie i zatracać się w programach politycznych, pozostaniemy uwięzioną publicznością farsy, która z minuty na minutę staje się coraz bardziej absurdalna.

Przeczytaj całą historię tutaj…