Między światowymi korporacjami trwa wyścig rozwoju w celu promowania urbanizacji jako sposobu na zebranie dla siebie bilionów. Zrozum, że tak naprawdę nie chodzi o „zrównoważony rozwój” czy środowisko: chodzi o nowe formy rozwoju gospodarczego, które wcześniej nie istniały, ale są obecnie możliwe. Chodzi o bezpośrednie i nieograniczone sięganie do portfela publicznego. ⁃ Edytor TN
Cofając się na chwilę, obecny model urbanizacji wydaje się niezrównoważony, jeśli chcemy przyspieszyć przejście do niskoemisyjnego, zasobooszczędnego świata. Już teraz światowe obszary miejskie odpowiadają za znaczną większość zużycia zasobów, odpowiadając za 70% emisji gazów cieplarnianych, podczas gdy 90% obszarów miejskich znajduje się na obszarach przybrzeżnych narażonych na ekstremalne warunki pogodowe i wzrost poziomu morza. Jednak urbanizacja postępuje w szybkim tempie, dlatego miasta muszą wprowadzać rozwiązania zapewniające czystszą, odporniejszą i bardziej ekologiczną przyszłość.
O tym, jak to się stanie, będą decydować wspólne działania rządów, obywateli i przedsiębiorstw. Dla tych drugich, chociaż korzyści ekonomiczne miast mogą być ogromne, ciągle zmieniający się krajobraz miejski stwarza poważne wyzwania środowiskowe, społeczne i gospodarcze dla zapewnienia zrównoważonego rozwoju biznesu.
Nowy porządek Świata
Połączenia historia urbanizacji jak dotąd był w dużej mierze pozytywny, przynajmniej pod względem ekonomicznym. Tam, gdzie rosły gospodarki, miasta i megamiasta rozwijały się dzięki statusowi średniego dochodu - w 2015 85% globalnego PKB generowano w miastach. Rozwój miasta również przyniósł pozytywne wyniki zmiana społeczna. Na przykład w Chinach urbanizacja spowodowała imponujący rozwój kraju i transformację gospodarczą. Setki milionów chińskich mieszkańców porzuciło prace rolnicze, aby znaleźć lepiej płatną pracę w miastach, pomagając wyciągnąć 500 milionów ludzi z ubóstwa. Ta historia jest bardzo podobna na całym kontynencie: ponieważ miasta stymulują wzrost i sprzyjają uprzemysłowieniu, ludzie uciekają przed ubóstwem i poprawia się jakość życia.
Zatem może nie jest to niespodzianką urbanizacja rozwija się tak szybko do tej pory - wzrost z 30% świata zamieszkującego obszary miejskie w 1950 do 54% dzisiaj. Na czele tego wzrostu stoi Ameryka Północna (urbanizacja 82%), Ameryka Łacińska i Karaiby (urbanizacja 80) i Europa (urbanizacja 73%). Na drugim końcu spektrum Afryka i Azja pozostały głównie regionami wiejskimi, zurbanizowanymi jedynie 40% i 48% ich odpowiednich populacji.
Ale to kolejny rozdział w historii urbanizacji okaże się kluczowy. Do 2050 będą dodatkowe 2.5 miliard nowych ludzi na świecie - z których wszystkie będą mieszkać na obszarach miejskich. Kierując się rosnącą globalizacją gospodarczą, oczekuje się, że poziomy urbanizacji osiągną 66%. Jeszcze bardziej zdumiewający jest fakt, że około 90% wzrostu populacji miejskiej nastąpi w Afryce i Azji, przy czym przewiduje się, że dwa kontynenty będą odpowiednio 56% i 64% w miastach.
Przy prawidłowym zarządzaniu ten kolejny etap urbanizacji może być jeszcze bardziej pozytywny niż ostatni. Przykładem jest najstarszy niepodległy kraj Afryki, Etiopia. Podczas 80% populacji Etiopii nadal mieszka na obszarach wiejskich, urbanizacja przyspiesza od stolicy, Addis Abeby, w całym kraju, kierując się nadrzędnym celem rządu Etiopii, aby kraj osiągnął status średniego dochodu w ciągu 10 lat. PwC wsparło rząd swoim drugim Plan wzrostu i transformacji - pięcioletnia strategia na rzecz ograniczenia ubóstwa i pobudzenia rozwoju krajowego. Plan określa teraz bardziej zrównoważone ścieżki urbanizacji do 2025 i 2050 poprzez integrację gospodarki, industrializacji, infrastruktury i planowania miast. Ten model przyspieszonej i zrównoważonej urbanizacji należy powtórzyć na całym kontynencie - na przykład Kenia i Tanzania wyróżniają się jako dwie inne ekscytujące i nowo uprzemysłowione gospodarki. Ponieważ ponad połowa Afrykańczyków ma mieszkać w miastach przez 2050, decydenci muszą zadbać o to, by urbanizacja była katalizatorem pozytywnego rozwoju i wzrostu na całym kontynencie i nie spowodowała, że miliony ludzi zaczną szukać niepewnych, bezrobotnych i defaworyzowanych miejsc w slumsach.
Patrząc na to przez pryzmat zrównoważonego rozwoju firmy, należy odpowiedzieć na niektóre kluczowe pytania. Jeśli Etiopia i Bangladesz wytwarzają kolejną falę produktów, czy międzynarodowe łańcuchy dostaw są gotowe do zarządzania tym przejściem? Czy problemy z prawa człowieka i nowoczesne niewolnictwo czy na tych wschodzących rynkach występują te same wyzwania, które zaobserwowano w centrach produkcyjnych w Azji Wschodniej? Obejmując te nowe rynki, zarówno do celów produkcji, jak i konsumpcji, firmy muszą wyznaczyć jasne i rygorystyczne standardy zrównoważonego rozwoju i etyczne dla tych nowych uczestników łańcucha dostaw oraz w sposób czerpiąc z doświadczeń w uprzemysłowionej Azji. Ale robiąc to, biznes musi uznać i dostosować się do kontekstu społeczno-ekonomicznego, zdolności i warunków kulturowych oraz skutecznie współpracować w celu ochrony etycznych i zrównoważonych praktyk biznesowych.
Od wyzwania do możliwości
W przypadku miast we wszystkich krajach zintegrowana i zwarta konstrukcja miast korzystających z transportu publicznego i rozwiązań w zakresie mobilności stanowi podstawę prawdziwie zrównoważonego miasta. The elektryfikacja pojazdów na obszarach miejskich to jeden krok do dekarbonizacji, ale infrastruktura ładowania pozostaje stosunkowo słaba i pozornie hamuje rozwój rynku. Wysoka infrastruktura oraz koszty B + R związane z adaptacją pojazdy autonomicznetymczasem okazuje się trudną przeszkodą do pokonania w krótkim okresie. Miasta powinny traktować priorytetowo transport publiczny jako pierwszy priorytet obejmujący niskoemisyjne, elastyczne sieci transportowe, które wspierają odpowiednią gęstość zabudowy miejskiej, poprawiają jakość powietrza i zapewniają równy dostęp.
wpDiscuz