Proponowany „traktat pandemiczny” ustanawia WHO na rzecz technokratycznego globalizmu

Pierwsze przesłuchania publiczne w sprawie proponowanego „Traktatu pandemicznego” są zamknięte, a kolejna tura ma się rozpocząć w połowie czerwca.

Staraliśmy się utrzymać ten numer na naszej pierwszej stronie, całkowicie dlatego, że mainstream tak bardzo go ignorował i masowo produkował partyzanckie porno wojenne i propagandę.

Kiedy my – i inni – linkowaliśmy do strony z publicznymi zgłoszeniami, pojawiła się taka reakcja, że ​​strona internetowa WHO faktycznie na chwilę się zawiesiła lub udawali, że się zawiesiła, aby ludzie przestali wysyłać im listy.

Tak czy inaczej, to wygrana. Miejmy nadzieję, że uda nam się powtórzyć latem.

Do tego czasu wszystko wskazuje na to, że niewielka ilość informacji w prasie, głównie na metaforycznych stronach internetowych, skupi się na stworzeniu traktatu. "wystarczająco silny" i zapewnienie rządom krajowym możliwości: „pociągnięty do odpowiedzialności”.

An artykuł w brytyjskim Telegraph z nagłówków z 12 kwietnia:

Prawdziwe ryzyko, że traktat pandemiczny może być „zbyt rozwodniony”, aby powstrzymać nowe epidemie

Koncentruje się na raporcie Panelu ds. Światowej Konwencji Zdrowia Publicznego (GPHC) i cytuje jedną z autorek raportu, Dame Barbarę Stocking:

Naszą największą obawą […] jest to, że zbyt łatwo jest myśleć, że odpowiedzialność nie ma znaczenia. Mieć traktat, który nie jest zgodny z nim, cóż, szczerze mówiąc, nie ma sensu mieć traktatu”

Raport GPHC mówi dalej, że obecne Międzynarodowe Przepisy Zdrowotne są „zbyt słabe” i wzywa do stworzenia nowego „niezależnego” międzynarodowego organu do „ocenić gotowość rządu” i „publicznie upominać lub chwalić kraje, w zależności od ich zgodności z zestawem uzgodnionych wymagań”.

Kolejny artykuł, opublikowany przez London School of Economics i napisany wspólnie przez członków Niemieckiego Sojuszu na rzecz Zmian Klimatu i Zdrowia (KLUG), również dość mocno promuje ideę „odpowiedzialności” i „zgodności”:

Aby ten traktat miał zęby, organizacja, która nim rządzi, musi mieć władzę – polityczną lub prawną – do egzekwowania zgodności.

Odzwierciedla to również raport ONZ od maja 2021 apelując o większe uprawnienia dla WHO:

W swojej obecnej formie WHO nie posiada takich uprawnień […] Aby kontynuować realizację traktatu, WHO musi być zatem wzmocniona – finansowo i politycznie.

Zaleca zaangażowanie w negocjacje „aktorów niepaństwowych”, takich jak Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Światowa Organizacja Handlu i Międzynarodowa Organizacja Pracy, a także sugeruje, że traktat oferuje zachęty finansowe do wczesnego zgłaszania „nagłych sytuacji zdrowotnych” [podkreślenie dodany]:

W przypadku ogłoszonego stanu zagrożenia zdrowia środki muszą płynąć do krajów, w których występuje stan zagrożenia, uruchamiając elementy reagowania takich jak finansowanie i wsparcie techniczne. Są one szczególnie istotne w przypadku krajów LMIC i mogą być wykorzystywane do zachęcania i usprawniania terminowego udostępniania informacji przez państwa, zapewniając je, że nie będą podlegać arbitralnym sankcjom handlowym i podróżnym za zgłoszenie, ale zamiast tego otrzymać niezbędne zasoby finansowe i techniczne muszą skutecznie reagować na wybuch epidemii.

Na tym jednak się nie kończy. Podnoszą również kwestię krajów będących: ukarany za „niezgodność”:

[Traktat powinien posiadać] elastyczny system zachęt, [w tym] sankcje, takie jak publiczne nagany, sankcje ekonomiczne lub odmowa świadczeń.

Aby przetłumaczyć te sugestie biurokraty na język angielski:

• Jeśli zgłosisz „ogniska chorób” w „terminie”, otrzymasz „zasoby finansowe”, aby sobie z nimi poradzić.
• Jeśli nie zgłosisz wybuchów epidemii lub nie zastosujesz się do zaleceń WHO, stracisz pomoc międzynarodową i spotkasz się z embargiem handlowym i sankcjami.

W połączeniu te proponowane zasady: dosłownie zachęcać do zgłaszania ewentualnych „ognisk choroby”. Daleko od zapobieganie „przyszłe pandemie” aktywnie ich zachęcaj.

Rządy krajowe, które odmawiają gry w piłkę, są karane, a ci, którzy grają razem, otrzymują zapłatę, nie jest niczym nowym. Widzieliśmy to już w przypadku Covida.

Dwa kraje afrykańskie – Burundi i Tanzania – mieli prezydentów, którzy zakazali WHO wstępu do swoich granic i odmówili przyłączenia się do narracji pandemicznej. Obaj prezydenci zmarli niespodziewanie w ciągu kilku miesięcy od tej decyzji, ale zastąpili ich nowi prezydenci, którzy natychmiast zmienili obopólną politykę swojego poprzednika.

Niecały tydzień po śmierci prezydenta Pierre'a Nkurunzizy MFW zgodził się wybaczyć prawie 25 milionów dolarów długu narodowego Burundi aby pomóc w walce z „kryzysem” Covid19.

Zaledwie pięć miesięcy po śmierci prezydenta Johna Magufuliego nowy rząd Tanzanii otrzymał 600 milion dolarów od MFW do „zajmij się pandemią covid19”.

To całkiem jasne, co się tutaj wydarzyło, prawda?

Przeczytaj całą historię tutaj…