Publikacja globalistyczna Polityka zagraniczna jasno określił Janet Yellen jako technokratę, na wzór premiera Mario Draghiego we Włoszech. Draghi utworzył rząd Technokratów we Włoszech i jest entuzjastycznym zwolennikiem Wielkiego Resetowania WEF. ⁃ Edytor TN
W ostatnich latach świat roi się od opowieści o kryzysie wiedzy. Powiedziano nam, że era liberalnego technokraty dobiegła końca, zabita przez kryzys finansowy i populizm. Ale jeśli demokracjom trudno jest żyć z wiedzą fachową, wydaje się, że nie mogą też bez niej żyć.
Na początku 2021 roku dwie z najbardziej spornych demokracji kapitalistycznych na świecie, Włochy i Stany Zjednoczone, zwróciły się do znanych ekspertów, aby wytyczyć wyjście z nowych sytuacji politycznych. Jeśli istnieje technokrata, Janet Yellen, nowa sekretarz skarbu USA, i Mario Draghi, nowy premier Włoch, to czy tak jest?
Przez ostatnie 30 lat zarówno Yellen, jak i Draghi zajmowali wysokie stanowiska, których kulminacją był okres między 2014 a 2018 r., Kiedy to razem jako szefowie odpowiednio Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych i Europejskiego Banku Centralnego (EBC), potężne banki centralne na świecie. Zostali wybrani do sprawowania władzy w oparciu o ich wiedzę i osąd, ale także dlatego, że sprzymierzyli się z dominującą marką centrowej polityki - Yellen bardziej po lewej stronie, Draghi bardziej po centroprawicy. Zostali teraz wezwani z powrotem na mury obronne, w wieku, który normalnie sugerowałby przejście na emeryturę, aby przyjąć role bardziej polityczne niż kiedykolwiek.
Yellen, pierwsza kobieta na czele Departamentu Skarbu USA, ma przewodniczyć najbardziej zuchwałej serii bodźców demokratycznych w czasie pokoju. Draghi, jako premier, stoi przed wyzwaniem przywrócenia Włoch do wzrostu dzięki bezprecedensowej alokacji 209 miliardów euro (254 miliardów dolarów) z nowego unijnego funduszu nowej generacji, który wynegocjowano na początku pandemii.
Są to ekstremalne zadania, wymagane przez skrajną sytuację, w jakiej znajdują się Stany Zjednoczone i Europa. Po obu stronach Atlantyku zawiedzione oczekiwania i obawy o przyszłość przyczyniają się do rozpalenia destrukcyjnej polityki nacjonalistycznej i prawicowej. Jeżeli nie można wznowić szeroko zakrojonego wzrostu, konsekwencje są alarmujące.
Oczywiście absurdem byłoby osobiście obwiniać Draghiego lub Yellen za sekwencję zmian i wstrząsów, które destabilizowały kapitalistyczne demokracje od lat 1990. XX wieku lub za kryzys zaufania, który wywołały one wśród centrystycznych liberałów. Ale jako ludzie o ogromnych wpływach i jako przedstawiciele klasy ekspertów, którzy rządzili grzędą przez ostatnie 30 lat, nie mogą też powoływać się na niewinność. To właśnie pod ich opieką wzrost zwolnił, nierówności między klasami społecznymi i regionami pogłębiły się, a ryzyko inflacji zmieniło się w ryzyko deflacji. To na ich czacie pozwolono systemowi finansowemu stać się kołem zamachowym masowej zagłady. To właśnie na ich czacie nie uwzględniono zagrożeń związanych ze zmianą klimatu i pandemią.
Podczas gdy rynkowi rewolucjoniści lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych byli radykałami, niszcząc ostatnie bastiony starej lewicy i usuwając z drogi zorganizowaną siłę roboczą, Draghi i Yellen wysunęli się na pierwszy plan w latach dziewięćdziesiątych jako menedżerowie tego, co jest obecnie znane jako Wielka Umiar. Nie znaczy to, że ubóstwiali status quo. Jak kiedyś zauważyła Yellen: „Czy gospodarki kapitalistyczne będą działać na pełnym zatrudnieniu przy braku rutynowych interwencji? Zdecydowanie nie. Czy decydenci mają wiedzę i umiejętności, aby poprawić wyniki makroekonomiczne, zamiast pogarszać sytuację? Tak." Ale ich pomysł interwencji politycznej przyjął istniejący horyzont instytucjonalny, jak podano. Nie bez powodu doszli do siebie jako niezależni bankierzy centralni - stanowisko polityczne, które może najmniej odpowiadać przed polityką demokratyczną i kwintesencją dźwigni politycznej ery neoliberalnej.
Spadkobiercy rewolucji rynkowej, zaangażowani w zarządzanie i poprawę status quo, marsz Draghiego i Yellen przez instytucje był wspaniały, ale ich kariery zostały również zdefiniowane przez ciągłe dostosowywanie się do wstrząsów politycznych i gospodarczych, których nie przewidywali i nie mogli kontrolować . Te wstrząsy skłoniły Yellen i Draghi do zbadania politycznych i ekonomicznych granic technokratycznej potęgi.
Patrick Wood jest wiodącym i krytycznym ekspertem w dziedzinie zrównoważonego rozwoju, zielonej gospodarki, agendy 21, 2030 i historycznej technokracji. Jest autorem Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) i współautorem Trilaterals Over Washington, Volumes I i II (1978–1980) wraz z nieżyjącym Antonim C. Suttonem.
wpDiscuz