Dziękuję za miłe słowa. Po raz kolejny, kierując się tradycją, którą czuję się zaszczycony, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zaprosił Papieża do wystąpienia na tym wyjątkowym zgromadzeniu narodów. W imieniu własnym i całej społeczności katolickiej pragnę wyrazić Panu, Panu Ki Ki-moon, moją serdeczną wdzięczność.
Pozdrawiam obecnych szefów państw i szefów rządów, a także towarzyszących im ambasadorów, dyplomatów oraz urzędników politycznych i technicznych, personel Organizacji Narodów Zjednoczonych zaangażowany w 70 Sesję Zgromadzenia Ogólnego, personel różnych programów i agencje rodziny Narodów Zjednoczonych i wszyscy ci, którzy w ten czy inny sposób uczestniczą w tym spotkaniu. Za waszym pośrednictwem pozdrawiam także obywateli wszystkich narodów reprezentowanych w tej sali. Dziękuję wam wszystkim za wasze wysiłki w służbie ludzkości.
To już piąty raz Papież odwiedził ONZ. Podążam śladami moich poprzedników, Pawła VI, in1965, Jana Pawła II, w 1979 i 1995, a także mojego najnowszego poprzednika, obecnie papieża Emeritusa Benedykta XVI, w 2008. Wszyscy wyrazili wielki szacunek dla Organizacji, którą uznali za właściwą prawną i polityczną odpowiedź na tę obecną chwilę historii, naznaczoną naszą techniczną zdolnością do pokonywania odległości i granic oraz, jak się wydaje, do przekraczania wszystkich naturalnych ograniczeń w wykonywaniu moc. Istotna reakcja, o ile siła technologiczna, w rękach ideologii nacjonalistycznych lub fałszywie uniwersalistycznych, jest zdolna do popełnienia ogromnych okrucieństw. Mogę jedynie ponowić uznanie wyrażone przez moich poprzedników, potwierdzając znaczenie, jakie Kościół katolicki przywiązuje do tej instytucji oraz nadzieję, jaką pokłada w jej działalności.
Organizacja Narodów Zjednoczonych obchodzi obecnie X-lecie 70. Historia tej zorganizowanej wspólnoty stanów jest jednym z ważnych wspólnych osiągnięć w okresie niezwykle szybkich zmian. Nie twierdząc, że są wyczerpujące, możemy wspomnieć o kodyfikacji i rozwoju prawa międzynarodowego, ustanowieniu międzynarodowych norm dotyczących praw człowieka, postępach w prawie humanitarnym, rozwiązywaniu licznych konfliktów, operacjach pokojowych i pojednania oraz dowolnej liczbie innych osiągnięcia we wszystkich obszarach międzynarodowej działalności i starań. Wszystkie te osiągnięcia są światłami, które pomagają rozproszyć ciemność nieporządku spowodowanego nieskrępowanymi ambicjami i zbiorowymi formami samolubstwa. Z pewnością wiele poważnych problemów pozostaje do rozwiązania, ale jasne jest, że bez tych wszystkich interwencji na poziomie międzynarodowym ludzkość nie byłaby w stanie przetrwać niekontrolowanego wykorzystania własnych możliwości. Każdy z tych postępów politycznych, prawnych i technicznych jest drogą do osiągnięcia ideału braterstwa ludzkiego i środkiem do jego większej realizacji.
Z tego powodu składam hołd wszystkim tym mężczyznom i kobietom, których lojalność i poświęcenie przyniosły korzyści całej ludzkości w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat. W szczególności przypomnę dziś tych, którzy oddali życie za pokój i pojednanie między narodami, od Daga Hammarskjölda po wielu urzędników ONZ na każdym szczeblu, którzy zostali zabici w trakcie misji humanitarnych oraz misji pokoju i pojednania.
Poza tymi osiągnięciami, doświadczenie ostatnich 70 lat pokazało jasno, że reforma i dostosowanie się do czasów są zawsze konieczne w dążeniu do ostatecznego celu, jakim jest zapewnienie wszystkim krajom bez wyjątku udziału oraz rzeczywistego i sprawiedliwego wpływu. w procesach decyzyjnych. Potrzeba większej równości jest szczególnie prawdziwa w przypadku organów posiadających skuteczne zdolności wykonawcze, takich jak Rada Bezpieczeństwa, agencje finansowe oraz grupy lub mechanizmy stworzone specjalnie w celu radzenia sobie z kryzysami gospodarczymi. Pomoże to ograniczyć wszelkiego rodzaju nadużycia lub lichwę, zwłaszcza w krajach rozwijających się. Międzynarodowe agencje finansowe powinny troszczyć się o zrównoważony rozwój krajów i zapewnić, aby nie były one poddawane opresyjnym systemom pożyczkowym, które dalekie od promowania postępu poddają ludzi mechanizmom generującym większe ubóstwo, wykluczenie i zależność.
Działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z zasadami określonymi w preambule i pierwszych artykułach karty założycielskiej, może być postrzegana jako rozwój i promowanie praworządności, opartej na przekonaniu, że sprawiedliwość jest niezbędnym warunkiem osiągnięcie ideału powszechnego braterstwa. W tym kontekście warto przypomnieć, że ograniczenie władzy jest ideą ukrytą w samej koncepcji prawa. Oddać każdemu swoje, przytoczyć klasyczną definicję sprawiedliwości, oznacza, że żadna ludzka jednostka lub grupa nie może uważać się za absolutną, nie może ominąć godności i praw innych osób lub ich grup społecznych.
Skuteczny podział władzy (politycznej, ekonomicznej, związanej z obroną, technologiczną itp.) Na wiele podmiotów oraz stworzenie systemu prawnego regulującego roszczenia i interesy są jednym konkretnym sposobem ograniczenia władzy. Jednak dzisiejszy świat oferuje nam wiele fałszywych praw, a jednocześnie - szerokie sektory, które są podatne na zagrożenia, ofiary władzy źle wykorzystywane: na przykład środowisko naturalne i ogromne szeregi wykluczonych. Sektory te są ze sobą ściśle powiązane i stają się coraz bardziej kruche z powodu dominujących stosunków politycznych i gospodarczych.
Dlatego należy zdecydowanie potwierdzić ich prawa poprzez działania na rzecz ochrony środowiska i położenie kresu wykluczeniu.
Po pierwsze, należy stwierdzić, że istnieje prawdziwe „prawo do środowiska” z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że my ludzie jesteśmy częścią środowiska. Żyjemy w komunii z nim, ponieważ samo środowisko zawiera ograniczenia etyczne, które działalność ludzka musi uznać i szanować. Człowiek, pomimo wszystkich swoich niezwykłych darów, które „są oznakami wyjątkowości, która wykracza poza sfery fizyki i biologii” (Laudato Si ', 81), jest jednocześnie częścią tych sfer. Ma ciało ukształtowane przez pierwiastki fizyczne, chemiczne i biologiczne i może przetrwać i rozwijać się tylko wtedy, gdy środowisko ekologiczne jest sprzyjające. Jakakolwiek szkoda wyrządzona środowisku jest zatem krzywdą wyrządzoną ludzkości.
Po drugie, ponieważ każde stworzenie, a zwłaszcza żywe stworzenie, ma swoją wewnętrzną wartość w swoim istnieniu, życiu, pięknie i współzależności z innymi stworzeniami. My, chrześcijanie, wraz z innymi religiami monoteistycznymi, wierzymy, że wszechświat jest owocem pełnej miłości decyzji Stwórcy, która pozwala człowiekowi z szacunkiem korzystać ze stworzenia dla dobra bliźnich i dla chwały Stwórcy; nie jest upoważniony do nadużywania go, a tym bardziej do niszczenia go. We wszystkich religiach środowisko jest podstawowym dobrem (por. Tamże).
Niewłaściwemu wykorzystaniu i zniszczeniu środowiska towarzyszy również nieustanny proces wykluczenia. W efekcie samolubne i nieograniczone pragnienie władzy i dobrobytu materialnego prowadzi zarówno do niewłaściwego wykorzystania dostępnych zasobów naturalnych, jak i do wykluczenia słabych i znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, albo dlatego, że są oni inaczej uzdolnieni (upośledzeni), albo dlatego, że brakuje im odpowiednich informacji i wiedzy technicznej wiedzy specjalistycznej lub nie są w stanie podjąć zdecydowanych działań politycznych. Wykluczenie gospodarcze i społeczne jest całkowitym zaprzeczeniem braterstwa ludzkiego i poważnym wykroczeniem przeciwko prawom człowieka i środowisku. Najbiedniejsi są ci, którzy najbardziej cierpią z powodu takich przestępstw, z trzech poważnych powodów: są odrzucani przez społeczeństwo, zmuszeni do życia z tego, co odrzucone i niesprawiedliwie cierpią z powodu nadużywania środowiska. Są one częścią dzisiejszej szeroko rozpowszechnionej i cicho rozwijającej się „kultury odpadów”.
Dramatyczna rzeczywistość, cała ta sytuacja wykluczenia i nierówności, z jej oczywistymi skutkami, doprowadziła mnie, w jedności z całym ludem chrześcijańskim i wieloma innymi, do podsumowania mojej poważnej odpowiedzialności w tym względzie i do zabrania głosu wraz ze wszystkimi którzy szukają pilnie potrzebnych i skutecznych rozwiązań. Przyjęcie Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju podczas Światowego Szczytu, który rozpoczyna się dzisiaj, jest ważnym znakiem nadziei. Podobnie jestem przekonany, że konferencja paryska na temat zmian klimatycznych zapewni podstawowe i skuteczne porozumienia.
Uroczyste zobowiązania nie są jednak wystarczające, mimo że są niezbędnym krokiem w kierunku rozwiązań. Klasyczna definicja sprawiedliwości, o której wspomniałem wcześniej, zawiera jako jeden z jej podstawowych elementów stałą i wieczną wolę: Iustitia est constans et perpetua dobrowolas ius sum cuique tribuendi. Nasz świat wymaga od wszystkich przywódców rządowych woli, która jest skuteczna, praktyczna i stała, konkretne kroki i natychmiastowe środki w celu zachowania i poprawy środowiska naturalnego, a tym samym jak najszybszego położenia kresu zjawisku wykluczenia społecznego i gospodarczego, z jego zgubą konsekwencje: handel ludźmi, marketing ludzkich organów i tkanek, wykorzystywanie seksualne chłopców i dziewcząt, praca niewolnicza, w tym prostytucja, handel narkotykami i bronią, terroryzm i międzynarodowa przestępczość zorganizowana. Taki jest rozmiar tych sytuacji i ich żniwo w niewinnym życiu, że musimy unikać wszelkich pokus, by popaść w deklaracjonistyczny nominalizm, który uspokoiłby nasze sumienie. Musimy zapewnić, aby nasze instytucje były naprawdę skuteczne w walce z tymi wszystkimi plagami.
Liczba i złożoność problemów wymaga posiadania technicznych instrumentów weryfikacji. Ale wiąże się to z dwoma zagrożeniami. Możemy zadowolić się biurokratycznym przygotowaniem długich list dobrych propozycji - celów, celów i wskaźników statystycznych - lub możemy sądzić, że jedno teoretyczne i aprioryczne rozwiązanie zapewni odpowiedź na wszystkie wyzwania. Nigdy nie można zapominać, że działalność polityczna i gospodarcza jest skuteczna tylko wtedy, gdy jest rozumiana jako działalność ostrożnościowa, kierująca się odwieczną koncepcją sprawiedliwości i stale świadoma faktu, że poza naszymi planami i programami mamy do czynienia z rzeczywistymi kobiety i mężczyźni, którzy żyją, walczą i cierpią, a często są zmuszeni do życia w wielkiej biedzie, pozbawieni wszelkich praw.
Aby umożliwić tym prawdziwym mężczyznom i kobietom ucieczkę przed skrajnym ubóstwem, musimy pozwolić im być godnymi agentami własnego losu. Nie można narzucać integralnego rozwoju człowieka i pełnego korzystania z ludzkiej godności. Należy je budować i pozwolić im rozwijać się dla każdej osoby, dla każdej rodziny, w komunii z innymi oraz we właściwych relacjach ze wszystkimi obszarami, w których rozwija się ludzkie życie społeczne - przyjaciółmi, społecznościami, miastami i miasteczkami, szkołami, przedsiębiorstwami i związki, prowincje, narody itp. To zakłada i wymaga prawa do edukacji - także dla dziewcząt (wykluczonych w niektórych miejscach) - które jest zapewnione przede wszystkim poprzez poszanowanie i wzmocnienie podstawowego prawa rodziny do edukacji swoich dzieci, a także jako prawo kościołów i grup społecznych do wspierania i pomocy rodzinom w edukacji ich dzieci. Tak pojmowana edukacja jest podstawą do wdrożenia Agendy 2030 i do odzyskania środowiska.
Jednocześnie przywódcy rządowi muszą zrobić wszystko, co możliwe, aby zapewnić wszystkim minimum duchowych i materialnych środków potrzebnych do godnego życia oraz do stworzenia i utrzymania rodziny, która jest podstawową komórką każdego rozwoju społecznego. W praktyce to absolutne minimum ma trzy nazwy: zakwaterowanie, praca i ziemia; i jedno duchowe imię: wolność duchowa, która obejmuje wolność religijną, prawo do edukacji i inne prawa obywatelskie.
W tym celu najprostszym i najlepszym miernikiem i wskaźnikiem realizacji nowej agendy rozwoju będzie skuteczny, praktyczny i natychmiastowy dostęp, ze wszystkich, do niezbędnych dóbr materialnych i duchowych: mieszkań, godnego i odpowiednio wynagradzanego zatrudnienia, odpowiednie jedzenie i woda pitna; wolność religijna i, bardziej ogólnie, wolność duchowa i edukacja. Te filary integralnego rozwoju człowieka mają wspólny fundament, którym jest prawo do życia i, bardziej ogólnie, to, co moglibyśmy nazwać prawem do istnienia samej natury ludzkiej.
Kryzys ekologiczny i niszczenie różnorodności biologicznej na dużą skalę mogą zagrozić istnieniu gatunku ludzkiego. Zgubne konsekwencje nieodpowiedzialnego zarządzania gospodarką światową, kierującej się jedynie ambicją bogactwa i władzy, muszą być wezwaniem do otwartej refleksji nad człowiekiem: „Człowiek to nie tylko wolność, którą sam sobie stwarza. Człowiek nie tworzy siebie. Jest duchem i wolą, ale także naturą ”(Benedykt XVI, Przemówienie do Bundestagu, 22 września 2011, cyt. W Laudato Si ', 6). Stworzenie jest zagrożone „tam, gdzie my sami mamy ostatnie słowo… Nadużycie stworzenia zaczyna się, gdy nie rozpoznajemy już żadnego przykładu ponad sobą, kiedy widzimy tylko siebie” (ID. Przemówienie do duchowieństwa diecezji Bolzano-Bressanone, 6 sierpnia 2008, cyt. Tamże). W konsekwencji obrona środowiska i walka z wykluczeniem wymagają uznania prawa moralnego wpisanego w samą naturę ludzką, które obejmuje naturalną różnicę między mężczyzną a kobietą (por. Laudato Si ', 155) oraz bezwzględny szacunek dla życia. we wszystkich jego stadiach i wymiarach (por. tamże, 123, 136).
Bez uznania pewnych niepodważalnych naturalnych granic etycznych i bez natychmiastowego wdrożenia filarów integralnego rozwoju człowieka, ideał „ratowania kolejnych pokoleń przed plagą wojenną” (Karta Narodów Zjednoczonych, Preambuła) oraz „promowanie postępu społecznego i lepsze standardy życia w większej wolności ”(ibidem), grozi staniem się nieosiągalną iluzją lub, co gorsza, bezczynną paplaniną, która służy jako przykrywka dla wszelkiego rodzaju nadużyć i korupcji, lub dla przeprowadzenia ideologicznej kolonizacji przez nałożenie anomalnych modeli i stylów życia, które są obce tożsamości ludzi, a ostatecznie nieodpowiedzialne.
Wojna jest zaprzeczeniem wszelkich praw i dramatycznym atakiem na środowisko. Jeśli chcemy prawdziwego integralnego rozwoju człowieka dla wszystkich, musimy niestrudzenie pracować, aby uniknąć wojny między narodami i między narodami.
W tym celu należy zapewnić niekwestionowane praworządność i niestrudzone korzystanie z negocjacji, mediacji i arbitrażu, zgodnie z propozycją Karty Narodów Zjednoczonych, która stanowi naprawdę podstawową normę prawną. Doświadczenia tych siedemdziesięciu lat od założenia Narodów Zjednoczonych w ogóle, a zwłaszcza doświadczenia pierwszych piętnastu lat trzeciego tysiąclecia, pokazują zarówno skuteczność pełnego stosowania norm międzynarodowych, jak i nieskuteczność ich braku egzekwowania .
Kiedy Karta Narodów Zjednoczonych będzie przestrzegana i stosowana z przejrzystością i szczerością oraz bez ukrytych motywów, jako obowiązkowy punkt odniesienia sprawiedliwości, a nie jako sposób maskowania fałszywych zamiarów, osiągnięte zostaną pokojowe rezultaty. Z drugiej strony, gdy normę uważa się po prostu za instrument, który można stosować zawsze, gdy okaże się sprzyjający, i którego należy unikać, gdy nie jest, otwiera się prawdziwa puszka Pandory, uwalniając niekontrolowane siły, które poważnie szkodzą bezbronnym populacjom, kulturowym środowisko, a nawet środowisko biologiczne.
Preambuła i pierwszy artykuł Karty Narodów Zjednoczonych określają podstawy międzynarodowych ram prawnych: pokój, pokojowe rozwiązywanie sporów i rozwój przyjaznych stosunków między narodami. Zdecydowanie przeciwstawia się takim stwierdzeniom, a w praktyce je zaprzecza, stała tendencja do rozprzestrzeniania broni, zwłaszcza broni masowego rozproszenia, takiej jak broń nuklearna. Etyka i prawo oparte na groźbie wzajemnego zniszczenia - i być może zniszczenia całej ludzkości - są wewnętrznie sprzeczne i stanowią obrazę dla całych ram Narodów Zjednoczonych, które mogłyby się skończyć jako „narody zjednoczone strachem i nieufnością” . Istnieje pilna potrzeba pracy na rzecz świata wolnego od broni jądrowej, przy pełnym stosowaniu traktatu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, w formie listu i ducha, w celu całkowitego zakazu tej broni.
Niedawne porozumienie osiągnięte w kwestii nuklearnej w wrażliwym regionie Azji i Bliskiego Wschodu jest dowodem potencjału dobrej woli politycznej i prawa, które są wykonywane ze szczerością, cierpliwością i stałością. Wyrażam nadzieję, że umowa ta będzie trwała i skuteczna, i przyniosę pożądane owoce przy współpracy wszystkich zaangażowanych stron.
W tym sensie nie brakuje twardych dowodów na negatywne skutki interwencji wojskowych i politycznych, które nie są koordynowane między członkami społeczności międzynarodowej. Z tego powodu, choć żałuję, że muszę to zrobić, muszę ponownie ponawiać apele dotyczące bolesnej sytuacji całego Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej i innych krajów afrykańskich, w których chrześcijanie wraz z innymi grupami kulturowymi lub etnicznymi, a nawet członkowie większości religii, które nie chcą pochłonąć się nienawiścią i szaleństwem, zostały zmuszone do bycia świadkami zniszczenia ich miejsc kultu, dziedzictwa kulturowego i religijnego, domów i własności, i stanęły przed alternatywą ucieczki lub ucieczki płacenia za przywiązanie do dobra i pokoju własnym życiem lub zniewoleniem.
Te realia powinny służyć jako poważne wezwanie do rachunku sumienia ze strony osób odpowiedzialnych za prowadzenie spraw międzynarodowych. Nie tylko w przypadku prześladowań religijnych lub kulturowych, ale w każdej sytuacji konfliktu, jak na Ukrainie, w Syrii, Iraku, Libii, Sudanie Południowym i regionie Wielkich Jezior, prawdziwi ludzie mają pierwszeństwo przed partyzanckimi interesami, jakkolwiek uzasadnione może być to drugie . W wojnach i konfliktach uczestniczą pojedyncze osoby, nasi bracia i siostry, mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, chłopcy i dziewczęta, którzy płaczą, cierpią i umierają. Istoty ludzkie, które można łatwo odrzucić, gdy naszą jedyną odpowiedzią jest sporządzenie list problemów, strategii i nieporozumień.
Jak napisałem w liście do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych w sprawie 9 August 2014, „najbardziej podstawowe rozumienie ludzkiej godności zmusza społeczność międzynarodową, szczególnie poprzez normy i mechanizmy prawa międzynarodowego, do uczynienia wszystkiego, co w jej mocy, aby powstrzymać i zapobiegać dalszej systematycznej przemocy wobec mniejszości etnicznych i religijnych ”oraz chronić niewinne ludy.
W tym samym duchu wspomniałbym o innym rodzaju konfliktu, który nie zawsze jest tak otwarty, ale cicho zabija miliony ludzi. Kolejny rodzaj wojny, której doświadcza wiele naszych społeczeństw w wyniku handlu narkotykami. Wojna, która jest uważana za pewnik i źle prowadzona. Przemytowi narkotyków ze swej natury towarzyszy handel ludźmi, pranie pieniędzy, handel bronią, wykorzystywanie dzieci i inne formy korupcji. Korupcja, która przeniknęła na różne poziomy życia społecznego, politycznego, wojskowego, artystycznego i religijnego, aw wielu przypadkach doprowadziła do powstania równoległej struktury, która zagraża wiarygodności naszych instytucji.
Zacząłem tę mowę od przypomnienia wizyt moich poprzedników. Mam nadzieję, że moje słowa zostaną wzięte przede wszystkim za kontynuację ostatnich słów przemówienia papieża Pawła VI; chociaż wypowiedziane prawie dokładnie pięćdziesiąt lat temu, pozostają zawsze aktualne. „Nadeszła godzina, kiedy przerwa, chwila skupienia, refleksji, a nawet modlitwy jest absolutnie potrzebna, abyśmy mogli przemyśleć nasze wspólne pochodzenie, naszą historię, nasze wspólne przeznaczenie. Odwoływanie się do moralnego sumienia człowieka nigdy nie było tak potrzebne, jak jest dzisiaj… Niebezpieczeństwo nie pochodzi ani z postępu, ani z nauki; jeśli są one dobrze stosowane, mogą pomóc rozwiązać wiele poważnych problemów, jakie nękają ludzkość (adres do Organizacji Narodów Zjednoczonych, 4, październik 1965). Geniusz ludzki, dobrze zastosowany, z pewnością pomoże sprostać poważnym wyzwaniom pogorszenia stanu ekologicznego i wykluczenia. Jak powiedział Paweł VI: „Prawdziwe niebezpieczeństwo pochodzi od człowieka, który ma do dyspozycji coraz potężniejsze narzędzia, które są równie dobrze przystosowane, aby doprowadzić do ruiny, jak i do osiągnięcia wzniosłych podbojów” (ibid.).
Wspólny dom wszystkich mężczyzn i kobiet musi nadal opierać się na podstawach właściwego zrozumienia powszechnego braterstwa i szacunku dla świętości każdego życia ludzkiego, każdego mężczyzny i każdej kobiety, ubogich, starszych, dzieci, chorych, nienarodzone, bezrobotne, opuszczone, osoby uważane za jednorazowe, ponieważ są one uważane jedynie za część statystyki. Ten wspólny dom wszystkich mężczyzn i kobiet musi również opierać się na zrozumieniu pewnej świętości stworzonej natury.
Takie zrozumienie i szacunek wymagają wyższego stopnia mądrości, która akceptuje transcendencję, odrzuca stworzenie wszechpotężnej elity i uznaje, że pełny sens życia indywidualnego i zbiorowego znajduje się w bezinteresownej służbie innym, mędrcom i pełne szacunku wykorzystanie stworzenia dla wspólnego dobra. Aby powtórzyć słowa Pawła VI, „gmach współczesnej cywilizacji musi być zbudowany na duchowych zasadach, ponieważ są oni jedynymi zdolnymi nie tylko do jej wspierania, ale i do rzucania na nią światła” (tamże).
El Gaucho Martín Fierro, klasyk literatury w mojej ojczyźnie, mówi: „Bracia powinni pozostać przy sobie, ponieważ jest to pierwsze prawo; zachowujcie prawdziwą więź między sobą zawsze i za każdym razem - ponieważ jeśli będziecie walczyć między sobą, zostaniecie pochłonięci przez osoby z zewnątrz ”.
Współczesny świat, tak pozornie połączony, doświadcza rosnącej i stałej fragmentacji społecznej, która zagraża „fundamentom życia społecznego” i w konsekwencji prowadzi do „bitew o sprzeczne interesy” (Laudato Si ', 229).
Obecny czas zachęca nas do priorytetowego traktowania działań, które generują nowe procesy w społeczeństwie, aby przynieść owoce w znaczących i pozytywnych wydarzeniach historycznych (por. Evangelii Gaudium, 223). Nie możemy pozwolić sobie na odroczenie „określonych programów” na przyszłość. Przyszłość wymaga od nas podjęcia krytycznych i globalnych decyzji w obliczu światowych konfliktów, które zwiększają liczbę wykluczonych i potrzebujących.
Godne pochwały międzynarodowe ramy prawne Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie jej działania, jak każde inne przedsięwzięcie ludzkie, mogą zostać ulepszone, ale pozostają niezbędne; jednocześnie może być obietnicą bezpiecznej i szczęśliwej przyszłości dla przyszłych pokoleń. I tak się stanie, jeśli przedstawiciele państw będą mogli odłożyć na bok partyjne i ideologiczne interesy i szczerze dążyć do służenia wspólnemu dobru. Modlę się do Boga Wszechmogącego, aby tak się stało, i zapewniam was o moim wsparciu i moich modlitwach oraz wsparciu i modlitwie wszystkich wiernych Kościoła katolickiego, tej instytucji, wszystkich jej członków i każdego z jej urzędnicy zawsze będą pełnić skuteczną służbę dla ludzkości, służbę szanującą różnorodność i zdolną do wydobywania, dla dobra wspólnego, najlepszych w każdym narodzie i każdej jednostce.
Wszystkim wam i ludom, które reprezentujecie, wzywam błogosławieństwa Najwyższego oraz wszelkiego pokoju i dobrobytu. Dziękuję Ci.
wpDiscuz