Papież Franciszek apeluje o „nową ekonomię”

Jakby potrzebne były dalsze dowody na to, że obecny okupant katedry św. Piotra w Rzymie jest marksistą, ogłoszenie zbliżającej się konferencji w Asyżu zatytułowanej „Gospodarka Francesco” powinno przekonać każdego sceptyka, że ​​jest inaczej.

W liście z zaproszeniem do „młodych ekonomistów i przedsiębiorców na całym świecie” Bergoglio dość wyraźnie określa agendę lewicowej konfabaty, która jest zjadliwie antyrynkowa, wezwanie do masowej redystrybucji bogactwa i zmiany kolejności obecnych systemów gospodarczych świata za pomocą zdrowa dawka zmian klimatu bez sensu:

. . . inny rodzaj ekonomii: taki, który przynosi życie, a nie śmierć, taki, który obejmuje wszystkich, a nie wyłączny, ludzki i nieludzki, taki, który dba o środowisko i go nie niszczy. *

Podczas gdy marksistowskie referencje Bergoglio zostały mocno ugruntowane, jego bluźniercze czyny i słowa są coraz liczniejsze poza „kręgami sedewakantystów”, nazywając go heretykiem. Prawowitość „papieża Franciszka” jest jednak bardziej fundamentalna niż bycie jawnym heretykiem, ale jego pozycja jako prawowitego papieża jest nieważna, ponieważ jego wyświęcenie na kapłana i jego konsekracja na biskupa objęły nowe obrzędy święceń kapłańskich ustanowione w następstwie antysoboru watykańskiego II (1962-1965).

Pomysłodawcą szczytu Bergoglio jest profesor Luigino Bruni iz jego uwag wydaje się być bardziej radykalny niż argentyński apostata, jeśli to możliwe. Profesor Bruni chce wykorzystać podatki jako broń do „redystrybucji dochodów i bogactwa od bogatych do biednych” *.

Bruni, profesor ekonomii politycznej na Uniwersytecie Włoskim, LUMSA, i autor wielu książek, opierają swoje poparcie dla redystrybucji bogactwa w Piśmie Świętym:

[T] Biblia ma wiele słów do zaoferowania naszego życia gospodarczego i idei [wraz z] przekształceniem bogactwa w dobre samopoczucie. **

Wygląda na to, że w Biblii dobrego profesora brakuje siódmego przykazania Dekalogu, które uroczyście stwierdza: NIE KRADZISZ! W żadnym uzasadnionym komentarzu do tego przykazania, kiedykolwiek napisanym, nie ma wyjątku dotyczącego konfiskaty majątku zamożnych, który ma być przekazany ubogim. Prawdopodobnie tylko przeoczenie ze strony Profesora.

Ponieważ są zaślepieni ideologią socjalistyczną, Bruni, Bergoglio i tacy jak Bernie Sanders nie widzą, że rosnąca nierówność majątkowa, na którą narzekają, nie jest wynikiem „kapitalizmu”, ale jest wynikiem polityki monetarnej centralnej banki. To, wraz z polityką podatkową, która utrudnia innowacje i chroni zakorzenioną klasę finansową przed konkurencją, jest powodem, dla którego elity finansowe są w stanie utrzymać i zwiększyć swoją władzę.

Polityka banku centralnego polegająca na ograniczaniu stóp procentowych i drukowaniu pieniędzy pozwala bankom i instytucjom finansowym na otrzymywanie „darmowych pieniędzy”, które mogą inwestować i spekulować przy zerowych kosztach. Boom (właściwie bańka) cen aktywów na Wall Street jest przykładem tego, jak zachodzi dysproporcja w bogactwie.

Gdyby Bergoglio naprawdę chciał zreformować obecny system, wezwałby do zniesienia bankowości centralnej i powrotu do „twardego pieniądza”. Zgodnie z takim rozkazem banki i instytucje finansowe stają się bogate dzięki zdolności do podejmowania rozważnych decyzji inwestycyjnych, które są uzależnione od zysków i strat. Wolny rynek w bankowości jest przeciwieństwem obecnego systemu ekspansji kredytowej i drukowania pieniędzy.

Bergoglio i jego kohorty nie tylko porzucili wiarę, ale także obalili długotrwałe potępienie socjalizmu przez Kościół i zignorowali wielu jego wybitnych myślicieli w sprawach finansowych. Od scholastyków po szkołę w Salamance, przez jezuitów i wielkiego kardynała Kajetana, który w końcu nauczał właściwej doktryny o stopach procentowych, Kościół stworzył w swojej długiej historii wielu wybitnych myślicieli ekonomicznych.

Odkąd socjalizm podniósł swoją brzydką głowę jako społeczny system myśli, Kościół ostrzegał przed jego niebezpieczeństwami, nawet w łagodniejszych formach, jak napisał papież Pius XII: „Żaden katolik nie może podpisać się nawet pod umiarkowanym socjalizmem”. Jednak od Soboru Watykańskiego II, a zwłaszcza za rządów Bergoglio, wszelkiego rodzaju lewicowe idee zostały ciepło przyjęte.

W sercu socjalizmu, czy to marksizmu, czy też jego równie zgubnych odmian, leży zazdrość, która wraz z upadkiem człowieka stała się częścią kondycji ludzkiej. Choć niegdyś potępiona, zazdrość została przekształcona w cnotę przez takich jak Bergoglio.

Chociaż takie idee mogą wydawać się atrakcyjne dla ludzkiej wrażliwości, nie przejdą Boskiego Sędziego, który zna myśli i dusze wszystkich Jego stworzeń, nawet tych rzekomych papieży.

Przeczytaj całą historię tutaj…