„Niezrównoważone” budownictwo jednorodzinne uznane za „rasistowskie”

Jednym z głównych wskaźników wykorzystywanych przez ekonomistów do mierzenia stanu gospodarki narodowej są rozpoczynające się mieszkania - liczba prywatnych domów budowanych w całym kraju. W 2018 liczba rozpoczętych mieszkań spadła we wszystkich czterech regionach kraju, co stanowi największy spadek od 2016.

Podczas gdy wielu ekonomistów wskazuje na takie problemy, jak wyższe koszty materiałów jako powód spadku liczby mieszkań, może pojawić się o wiele bardziej złowieszczy powód. W całym kraju rady miast i ustawodawcy stanowi zaczynają usuwać ochronę strefową dla dzielnic jednorodzinnych, twierdząc, że są dyskryminacją rasistowską mającą na celu powstrzymanie niektórych mniejszości od takich dzielnic. W odpowiedzi na te zarzuty niektórzy urzędnicy państwowi wzywają do zakończenia domów jednorodzinnych na rzecz mieszkań wielorodzinnych.

• Minneapolis, Minnesota: rada miasta zmierza do usunięcia podziału na strefy, który chroni osiedla domów jednorodzinnych, zamiast tego planuje dodać budynki mieszkalne do mieszanki. Burmistrz faktycznie powiedział, że taki podział na strefy został „opracowany jako legalny sposób powstrzymania czarnych Amerykanów i innych mniejszości przed przeprowadzką do niektórych dzielnic”. Rasistowska niesprawiedliwość społeczna to zarzuty
• Chicago, Illinois: tak zwani rzecznicy „mieszkań po przystępnych cenach” złożyli skargę federalną przeciwko długoletniej tradycji pozwalania City Aldermen zawetować władzę nad większością propozycji rozwoju na ich oddziałach, zarzucając, że promuje dyskryminację poprzez powstrzymywanie mniejszości o niskich dochodach przed zamożnością białe dzielnice. Zasadniczo skarga ma na celu usunięcie zdolności Aldermenów do reprezentowania własnych składników.
• Baltimore, Maryland: NAACP złożyło pozew przeciwko miastu, oskarżając, że budownictwo publiczne w Sekcji 8 powoduje getta, ponieważ wszystkie znajdują się w tych samych obszarach miasta. Wygrali sprawę i teraz miasto musi wydać miliony dolarów na przeniesienie takich mieszkań do bardziej zamożnych dzielnic. Ponadto wynajmujący nie mogą już pytać potencjalnych najemców, czy stać ich na czynsz.

• Oregon: Mówca Izby Reprezentantów Oregon Tina Kotek (D-Portland) opracowuje przepisy prawne, które zakończyłyby strefę jednorodzinną w miastach 10,000 lub więcej. Twierdzi, że istnieje kryzys związany z brakiem mieszkań, a segregacja gospodarcza i rasowa jest spowodowana ograniczeniami strefowymi.

Takie identyczne zasady nie tylko przypadkowo pojawiają się w całym kraju. Jest za tym siła. Korzenie tych działań znajdują się w polityce „sprawiedliwego budownictwa mieszkaniowego” podyktowanej przez federalną Agencję Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD). Dotknięte społeczności otrzymały dotacje HUD. W tych grantach jest bardzo specyficzny język, który sugeruje, że domy jednorodzinne są przyczyną dyskryminacji. Konkretnie, w ramach programu HUD o nazwie Affirmatively Adving Fair Housing (AFFH) agencja podejmuje kroki prawne przeciwko społecznościom stosującym „dyskryminujące przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego, które zniechęcają do rozwoju niedrogich mieszkań wielorodzinnych…”. Pozwy stają się powszechnie stosowanym narzędziem egzekwowania prawa dla agencji.

Aby egzekwować swoje zasady inżynierii społecznej, HUD wymaga od społeczności, które ubiegały się o granty HUD lub je otrzymały:

• Po pierwsze, HUD zmusza społeczność do ukończenia „Oceny sprawiedliwego mieszkalnictwa” w celu zidentyfikowania wszystkich „czynników przyczyniających się” do dyskryminacji. Obejmują one pełny podział rasy, poziomu dochodów, religii i pochodzenia narodowego każdej żyjącej tam osoby. Używają tych informacji, aby ustalić, czy sąsiedztwo spełnia ustaloną „równowagę”, określoną przez HUD.

• Po drugie, HUD żąda szczegółowego planu pokazującego, w jaki sposób społeczność zamierza wyeliminować „czynniki przyczyniające się” do tego „braku równowagi”.

• Po przygotowaniu planu społeczność jest zobowiązana do podpisania umowy o niepodejmowaniu żadnych działań, które „są zasadniczo niezgodne z jej obowiązkiem zapewnienia dalszych uczciwych warunków mieszkaniowych”.

Amerykanie, którzy wychowali się w posiadaniu prywatnego domu jako źródła osobistego dobrobytu, muszą szybko dowiedzieć się o zagrożeniu ze strony programu HUD / AFFH. Muszą w pełni zrozumieć, dlaczego miasta takie jak Chicago, Minneapolis i Baltimore oraz stany takie jak Oregon nagle ogłosiły działania mające na celu wyeliminowanie zagospodarowania przestrzennego domów jednorodzinnych. Te miasta już przyjęły truciznę i teraz muszą się zastosować. Ostateczna gra rządowa polega na reorganizacji naszych miast w ogromne obszary miejskie, w których osiedla domów jednorodzinnych są zastępowane przez model „Stack and Pack” zrównowaŜonych budynków.

Ku frustracji tych ekspertów ds. Zrównoważonego rozwoju, którzy zdecydowali się zmienić cały nasz system gospodarczy, prawna ochrona praw własności prywatnej i własności okazała się przeszkodą we wdrażaniu. Burmistrz Nowego Jorku William DeBlasio najlepiej wyraził frustrację tych, którzy dążą do kontrolowania rozwoju społeczności, gdy cytował go w New York Magazine, mówiąc: „Najtrudniejsze jest to, w jaki sposób nasz system prawny skonstruował faworyzowanie własności prywatnej. Myślę, że ludzie z tego miasta, bez względu na pochodzenie, chcieliby, aby władze miasta mogły ustalić, który budynek idzie, gdzie będzie, jak będzie, kto będzie w nim mieszkać i jaka będzie czynsz. ”

Co najważniejsze, HUD i jego zwolennicy inżynierii społecznej sprzedali te tak zwane zrównoważone polityki, używając dobrze znanej wymówki, że takie programy mają po prostu pomóc rodzinom o niższych dochodach odnieść sukces. W rzeczywistości programy te są w istocie źródłem tego, dlaczego wiele z nich NIE odnosi sukcesu.

Tom DeWeese, prezes American Policy Center, uznanej na arenie międzynarodowej grupy działającej na rzecz własności prywatnej, mówi: „Bezpośrednim rezultatem wyeliminowania domów jednorodzinnych, a tym samym zniszczenia praw własności prywatnej, jest obniżenie wartości nieruchomości domów, które wielu z nich ma pracował nad budową. Nazywano go amerykańskim snem. Teraz nazywa się to rasizmem, dyskryminacją i niesprawiedliwością społeczną ”.

DeWeese kontynuuje: „Eliminacja ubóstwa jest najpopularniejszą wymówką dla ekspansji władzy. Warto jednak zauważyć, że żaden program rządowy, od federalnego po lokalny, nie oferuje żadnego planu eliminacji ubóstwa, z wyjątkiem dobrze znoszonego i niewykonalnego programu redystrybucji bogactwa. Po dziesięcioleciach stosowania tak nieudanej polityki jedynym rezultatem jest to, że mamy więcej ubogich ”.

Dzisiaj, jak wykazano w Oregonie, Minneapolis, Baltimore i Chicago, słyszymy twierdzenia, że ​​istnieje „kryzys mieszkaniowy”, a zatem rząd musi podjąć dramatyczny krok w celu rozwiązania samego kryzysu. Jak powiedział ekonomista Thomas Sowell: „Pierwszą lekcją ekonomii jest niedobór: nigdy nie ma niczego, aby w pełni zaspokoić wszystkich, którzy tego chcą. Pierwszą lekcją polityki jest zignorowanie pierwszej lekcji ekonomii. ”

DeWeese podsumowuje: „Ciekawe jest to, że skoro własność prywatna kurczy się w wyniku tych błędnych zasad, podobnie bogactwo narodu. Zrównoważone polityki są podstawą prawie każdego programu lokalnego, stanowego i federalnego. Każdy krok zmniejsza indywidualną wolność, dobrobyt osobisty i narodowy oraz zniszczenie nadziei i marzeń każdego Amerykanina. Centrum Polityki Amerykańskiej jest zdeterminowane, aby poprowadzić walkę o zakończenie tego źle nazwanego i katastrofalnego kursu „Zrównoważonego” dla naszego kraju ”.