Niepokojąca Afryka Południowa szuka rozwiązań technicznych związanych z technokracją

Narodowy Plan Rozwoju mówi o potrzebie budowy profesjonalnej służby publicznej i państwa zdolnego do odegrania roli transformacyjnej i rozwojowej.

Podkreśla kilka wyzwań stojących przed demokratycznym państwem, takich jak nierówności w zakresie zdolności państwa, niestabilne przywództwo administracyjne, luki w umiejętnościach, erozja odpowiedzialności i autorytetu, zły projekt organizacyjny, a także nieodpowiedni personel i niskie morale personelu.

Jednym ze sposobów, w jaki rządzący Afrykański Kongres Narodowy (ANC) może poradzić sobie z tymi wyzwaniami, jest przyjęcie technokratycznego modelu rządu. ANC musi szukać inspiracji i wskazówek dla wschodnioazjatyckich narodów Japonii, Singapuru i Chin. Częściowo kraje te zawdzięczają swój sukces gospodarczy silnym rządom opartym na technokratycznych elitach i wiedzy fachowej.

Znany autor i globalny strateg, Parag Khanna, opisuje technokrację jako „rząd zbudowany wokół eksperckiej analizy i długoterminowego planowania, a nie ograniczonych, krótkoterminowych populistycznych kaprysów lub prywatnych interesów. Jest merytokratyczny (podnoszący kompetentnych przywódców) i utylitarny (dążący do jak najszerszych korzyści społecznych). Liderzy technokratów są wybierani bardziej przez IQ niż przez konkurs popularności. Są to wszechstronnie wykształceni, wyszkoleni i doświadczeni profesjonaliści, a nie tylko elity rodowodowe ”.

Ministerstwa rządzą, rządzą politycy

Biurokracja Japonii odegrała kluczową rolę w imponującym rozwoju tego kraju w okresie powojennym. U podstaw rozwoju kraju leżało Ministerstwo Handlu Międzynarodowego i Przemysłu (MITI). MITI sformułowało i wdrożyło politykę handlową i przemysłową. Zapewnił „wytyczne administracyjne” dotyczące szeregu krajowych i zagranicznych polityk gospodarczych, w tym technologii, inwestycji, energii i energii, modernizacji, konkurencji oraz kontroli zanieczyszczeń. Bliskie powiązania MITI z japońskim przemysłem ułatwiły prowadzenie zagranicznej polityki handlowej, która uzupełniała jego wysiłki na rzecz wspierania krajowych interesów produkcyjnych.

W swojej książce nieżyjący już japonolog Chalmers Johnson opisał powojenny model rządzenia w kraju. Doszedł do wniosku, że Japonią „rządziły” potężne, niezależne i bardzo konkurencyjne ministerstwa. Z drugiej strony zwrócił uwagę, że politycy po prostu „panowali”, działając głównie jako „zawór bezpieczeństwa” w przypadku biurokratycznego przesilenia.

Singapur reprezentuje apogeum rządów technokratycznych. Biurokratyczne przywództwo jest głęboko zakorzenione: oczekuje się, że urzędnicy publiczni będą technicznie zorientowani, długoterminowo myślący i wykażą się silną utylitarnością. Chociaż rola ojca założyciela Lee Kuan Yew w sukcesie miasta-państwa była niezmierzona, postęp Singapuru był również wynikiem systemu rządów ekspertów, skupiających się na merytokratycznym talencie i dalekosiężnym myśleniu. Te mocne strony instytucjonalne przyczyniły się do przekształcenia kraju z biednego zaścianka w gospodarcze dynamo: zorientowanego na eksport producenta, pożądany port, węzeł lotniczy, a także centrum finansowe o jednym z najwyższych dochodów na mieszkańca na świecie. .

Jak zauważył singapurski premier Lee Hsien Loong, „nasz system chronił urzędników służby cywilnej przed ingerencją polityczną, dając im przestrzeń do wypracowania racjonalnych, skutecznych rozwiązań naszych problemów [tak, aby mogli] wykonywać administrację publiczną w warunkach niemal laboratoryjnych”. Głównym osiągnięciem Singapuru było połączenie politycznych i eksperckich elementów systemu rządzenia.

Dominują technokraci

Dzisiejsze Chiny znacznie różnią się od tych, które były w rewolucyjnych latach Mao Zedonga. Podczas gdy Mao i jego pokolenie mieli ograniczone formalne wykształcenie, kolejne pokolenia chińskich przywódców szczyciły się kwalifikacjami wyższymi. W ciągu ostatnich kilku dekad inżynierowie i naukowcy zdominowali chińskie przywództwo polityczne. Do niedawna wszyscy z wyjątkiem jednego członka dziewięcioosobowego (zredukowanego do siedmiu) Stałego Komitetu Komunistycznej Partii Chin - najwyższego organu decyzyjnego w kraju - byli do niedawna inżynierami, w tym obecny prezydent Xi Jinping oraz byli prezydenci Jiang Zemin i Hu Jintao. .

Technokraci nie tylko dominują na najwyższych szczeblach urzędów politycznych w Chinach, ale także przenikają wszystkie szczeble chińskiego rządu. Są to burmistrzowie, sekretarze partyjni lokalni i prowincji oraz gubernatorzy. Technokratyczny sposób myślenia jest głęboko zakorzeniony w chińskiej kulturze politycznej. Mencjusz, lojalny uczeń Konfucjusza, zauważył kiedyś: „Niech ci, którzy pracują głową, rządzą tymi, którzy pracują rękami”.

Japonia była pionierem rządów technokratycznych, Singapur udoskonalił je i jest w toku w Chinach po Mao. Pomimo ich charakterystycznej historii oraz, w przypadku Singapuru i Chin, autorytarnych modeli rozwoju, kraje te dostarczają pożytecznych lekcji do naśladowania przez RPA. Z pewnością rządy technokratyczne nie są panaceum na problemy rządzenia w RPA. Ma też swoje wady, w tym fakt, że jest prawdopodobnie wroga kulturze politycznej kraju; mogłoby to podważyć demokratyczną odpowiedzialność, a tym samym stworzyć rząd dla ludzi bez ludzi.

Mimo to może przyczynić się do zaradzenia brakom instytucjonalnym w kraju. Może umożliwić decydentom realizację celów określonych w NPR, w tym odpolitycznienie służby publicznej i uczynienie jej karierą z wyboru, rozwijanie technicznych i specjalistycznych umiejętności zawodowych urzędników, poprawę relacji między władzami krajowymi, wojewódzkimi i lokalnymi oraz wzmocnienie funkcjonowania przedsiębiorstwa państwowe.

Przeczytaj całą historię tutaj…