Umysł technokrata zakorzeniony jest w religii scjentyzmu

Scjentyzm leży u podstaw zarówno technokracji, jak i transhumanizmu; to drugie dotyczy ludzkości, podobnie jak społeczeństwo. Bez scjentyzmu nie da się tego wyjaśnić ani uzasadnić. Scjentyzm został po raz pierwszy jasno określony przez francuskiego filozofa, Henri De Saint-Simona, kiedy stwierdził:

„Naukowcy, moi drodzy przyjaciele, to człowiek, który przewiduje; to dlatego, że nauka zapewnia środki do przewidywania, że ​​jest ona użyteczna, a naukowcy są lepsi od wszystkich innych ludzi ”.

Saint-Simon jest również uważany za ojca Technokracji, który został później spopularyzowany i oznakowany w 1920 i 1930 przez mężczyzn takich jak Frederic Taylor, M. King Hubbard i Howard Scott.

Zrównanie scjentyzmu z nauką jest fatalnym błędem. Prawdziwa nauka bada świat przyrody, stosując sprawdzoną naukową metodę wielokrotnych eksperymentów i walidacji. Dla porównania, scjentyzm jest spekulatywnym, metafizycznym światopoglądem na temat natury i rzeczywistości wszechświata oraz stosunku człowieka do niego.

Dla technokraty jest młotkiem, a każdy problem na świecie to gwóźdź. Nie ma we wszechświecie problemu, którego Technokrata nie mógłby rozwiązać, mając wystarczająco dużo czasu i zasobów. Ostatecznie - mówi Technokrata - rozwiązanie będzie najbardziej efektywnym, wyważonym i rozsądnym rozwiązaniem z możliwych i nie będzie co do tego sporu. Innymi słowy, rozwiązanie Technokraty zawsze kończy się na tym samym stanowisku, że „nauka jest rozstrzygnięta”, a dyskusja jest bezcelowa. Dysydenci są odrzucani jako ignoranci, głupi i / lub złośliwi zaprzeczający.

Robert Putnam napisał w 1977, że istnieje sześć charakterystycznych cech Technocrata:

1. Przede wszystkim technokrata wierzy, że technika musi zastąpić politykę i określa swoją rolę w kategoriach apolitycznych… ma duże zaufanie do możliwości rozwiązania problemów społeczeństwa w sposób naukowy. 
2. Technokrat jest sceptyczny, a nawet wrogo nastawiony do polityków i instytucji politycznych. 
3. Technokrat jest zasadniczo niesympatyczny wobec otwartości i równości demokracji politycznej. 
4. Technokrat uważa, że ​​konflikt społeczny i polityczny jest w najlepszym razie wprowadzony w błąd, aw najgorszym - wymyślony
5. Technokrata odrzuca kryteria ideologiczne lub moralistyczne, woląc omawiać politykę w praktyczny, „pragmatyczny sposób”.
6. Technokrat jest silnie zaangażowany w postęp technologiczny i produktywność materialną: mniej przejmuje się dystrybucyjnymi kwestiami sprawiedliwości społecznej. (Putnam, 1977, „Elite Transformation in Advanced Industrial Societies”, Porównawcze Studia Polityczne, 10, pp. 285-387)

Nic się nie zmieniło.

Kiedy system ekonomiczny zwany Technocracy został sformułowany w 1930, wszystkie powyższe były skoncentrowane na rozwiązaniu Wielkiego Kryzysu i zbliżającej się porażki Kapitalizmu i Wolnej Przedsiębiorczości. Ich rozwiązanie było pierwszą w historii świata próbą stworzenia alternatywnego modelu ekonomicznego z wykorzystaniem podejścia naukowego. W 1938 technokraci zdefiniowali swój ruch jako „Nauka o inżynierii społecznej, naukowe działanie całego mechanizmu społecznego do produkcji i dystrybucji dóbr i usług dla całej populacji”. (Technokrat, 1939)

To było bardzo dalekosiężne. Starał się kontrolować cały mechanizm społeczny (problem), aby wytwarzać i dystrybuować towary i usługi do całej populacji (potrzebne rozwiązanie).

Ponownie, nic się nie zmieniło: właśnie do tego dąży program zrównoważonego rozwoju ONZ.

Saint-Simon zaproponował, aby przywództwo religijne jego czasów zostało zastąpione kapłaństwem naukowców i inżynierów, którzy zinterpretowaliby wyrocznię nauki w celu złożenia społeczeństwu deklaracji o koniecznych ludzkich działaniach. W ten sposób nauka zostanie podniesiona do stanu niekwestionowanej boskości i będzie czczona przez jej wyznawców, kierowanych przez jej kapłaństwo. Współczesnym typem takiego arcykapłana byłby Al Gore, który wielbi boga „nauki o globalnym ociepleniu”.

Piąta kolumna działająca w dzisiejszym świecie w celu obalenia społeczeństwa nie składa się z socjalistów, komunistów czy faszystów, ale raczej składa się z technokratów. Socjaliści, komuniści, faszyści i inni aktorzy polityczni, którzy nieumyślnie lub celowo im pomagają, to nic innego jak „pożyteczni idioci”, którzy nagle, wkrótce, zostaną wrzuceni pod autobus i zniszczeni.

Obserwacja „pożytecznego idioty” nie jest spekulacją. Każda rewolucja w historii miała sympatyków i agentów, których spotkał ten sam los.