Czy Kanada ponownie przyjmuje historyczną technokrację?

13 października 1940 r. kręgarz Regina, Joshua Haldeman, pojawił się w sądzie miejskim, aby stawić czoła dwóm zarzutom na mocy ustawy o obronie Kanady.

Jego domniemane przestępstwo dotyczyło przynależności do Technocracy Incorporated, organizacji, która została zakazana przez kanadyjski rząd kilka miesięcy wcześniej w ramach szerszej akcji grup, które uważała za wywrotowe wobec wysiłku wojennego.

Technocracy Incorporated nie był ruchem politycznym – w rzeczywistości politycy lub członkowie partii politycznych nie mogli się przyłączyć. Została założona w Nowym Jorku w 1933 roku jako organizacja edukacyjna i badawcza promująca radykalną restrukturyzację życia politycznego, społecznego i gospodarczego w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, z nauką jako główną zasadą działania.

Nie byłoby polityków, ludzi biznesu, nierówności pieniędzy i dochodów. To wszystko były cechy tego, co Technokracja nazywała „systemem cenowym” i musiała zniknąć.

Nie byłoby też krajów zwanych Kanadą czy Stanami Zjednoczonymi – tylko jeden gigantyczny ląd lądowy zwany Technate, technoutopia zarządzana przez inżynierów i innych „ekspertów” w swoich dziedzinach. W Technate wszyscy byliby dobrze trzymani i nakarmieni. Wszystkie potrzeby materialne zostałyby zaspokojone, niezależnie od tego, czy miałeś pracę, czy nie.

Joshua Haldeman był liderem Technocracy Incorporated w Kanadzie od 1936 do 1941 roku, ale ostatecznie rozczarował się zarówno organizacją, jak i krajem, i spakował swoją młodą rodzinę, aby rozpocząć nowe życie w Afryce Południowej.

W czerwcu 1971 roku córka Haldemana, Maeve, urodziła jego pierwszego wnuka. Nazywa się Elon Musk.

Szacunkowa wartość netto Muska wynosi dziś ponad 150 miliardów dolarów. Wyraźnie radzi sobie bardzo dobrze w systemie cenowym, z którym jego dziadek by się narzekał. Ale Musk nie porzucił całkowicie swoich technokratycznych korzeni.

Musk nie mówi o Technate na Ziemi, ale zainwestował miliardy w rozwój rakiet, aby wysłać ludzi na Marsa z zamiarem skolonizowania go. Chce zobaczyć tam milionowe miasto do 2050 roku.

W 2019 roku Musk napisał na Twitterze, „przyspieszając rozwój statków kosmicznych, aby zbudować marsjańską technokrację”.

Większość pomysłów Technocracy Incorporated na Technate nie była ani praktyczna, ani osiągalna. Postawili jednak co najmniej dwa ważne pytania, z którymi wciąż się borykamy: jak powinny reagować rządy, gdy duża liczba ludzi traci pracę z powodu automatyzacji – i jak demokracja przedstawicielska, ze wszystkimi jej oczywistymi niedoskonałościami, może skutecznie funkcjonować w świecie, w którym nauka i technika odgrywają coraz bardziej dominującą rolę?

W przemówieniu do amerykańskiej publiczności w 1963 roku Howard Scott, założyciel i lider Technocracy Incorporated, oświadczył, że „jeśli chodzi o idee technokracji, jesteśmy tak daleko w lewo, że sprawiamy, że komunizm wygląda na burżuazyjny”.

Może to nie był najskuteczniejszy slogan rekrutacyjny w szczytowym momencie zimnej wojny, ale Scott nie mylił się całkowicie.

Technokracja nie była jedynym ruchem protestacyjnym, który wyłonił się z zapaści gospodarczej lat 1930. XX wieku. Kredyt Społeczny w Albercie i Federacja Kooperacyjna Wspólnoty Narodów w Saskatchewan, prekursor NDP, również przyciągnęły duże poparcie. Niektóre grupy z całego spektrum politycznego miały powiązania z europejskimi ruchami politycznymi. Niektórzy mieli charyzmatycznych przywódców, jak Huey Long i ojciec Charles Coughlin w Stanach Zjednoczonych.

Ale technokracja była unikalnym ruchem północnoamerykańskim, który mógł być najbardziej radykalnym ze wszystkich. A w głębinach Wielkiego Kryzysu setki tysięcy Kanadyjczyków i Amerykanów były gotowe go przyjąć.

Ideologia technokracji wymyka się łatwej charakterystyce. Był antykapitalistyczny i antydemokratyczny, ale nie faszystowski. Był antyrządowy, ale nie libertariański. Wierzyła w radykalną formę równości społecznej i ekonomicznej, ale nie była marksistowska.

Odrzucił wszystkie te ideologie, ponieważ żadna z nich nie zaakceptowała idei, że nauka i technologia przekształcają życie w Ameryce Północnej i że tylko wysoko wyszkoleni inżynierowie i eksperci są w stanie zbudować „nową” Amerykę Północną.

Podczas gdy inne partie polityczne i grupy protestacyjne zachwalały plany przywrócenia ludzi do pracy, odpowiedź Technokracji brzmiała: nawet nie zawracaj sobie głowy. Świat się zmienił, a miejsca pracy zniszczone przez maszyny nie wracały.

Przed rewolucją przemysłową większość produkcji była wykonywana ręcznie i nigdy nie było wystarczającej ilości towarów; była to gospodarka oparta na niedostatku. Teraz maszyny mogą produkować więcej niż wystarczająco wszystkiego dla każdego przy znacznie mniejszej pracy ludzkiej.

Ale ten system przemysłowy zdolny do produkcji obfitości był hamowany przez system cen, przedindustrialny, oparty na niedoborach konstrukt, który nie pasował do świata, w którym maszyny zastępowały ludzi w miejscu pracy.

W sercu systemu cen był pieniądz. To właśnie zmuszało ludzi do zadłużania się, łamania prawa, chciwości i innych złych zachowań. Ale pomoc była w drodze.

„Marsz technologii, wraz z rosnącą obfitością, zniszczy każdą wartość systemu cen”, oświadczył Scott w przemówieniu w Sylvan Lake w stanie Alta., podczas tournée po zachodniej Kanadzie we wrześniu 1939 roku. i nowoczesność, między technologią a wartością, między nauką a chaosem”.

Jeśli to wszystko brzmi znajomo, to dlatego, że scenariusze końca świata o masowym bezrobociu i niepokojach społecznych spowodowanych zmianami technologicznymi istnieją przynajmniej od czasu rewolucji przemysłowej.

W latach siedemdziesiątych XVIII wieku, kiedy rozpowszechniło się stosowanie przędzarek, wielu tkaczy, którzy ręcznie przędli tkaniny ze swoich domów, straciło pracę. Ale przędzarka sprawiła, że ​​produkcja sukna była tańsza, co oznaczało, że więcej ludzi mogło sobie pozwolić na zakup ubrań, co oznaczało, że o wiele więcej z nich było potrzebnych do pracy w fabrykach, w których teraz produkowano tkaniny.

Taka była dotychczas historia zmian technologicznych: zadania, które zabrały maszyny, niezmiennie oddawały w jeszcze większej liczbie. System cen okazał się o wiele bardziej odporny i elastyczny, niż wyobrażali sobie tacy czarnoksiężnicy jak Howard Scott.

Ale dzisiaj, gdy roboty i sztuczna inteligencja coraz głębiej wkraczają do naszych biur i fabryk, czarnowidze powracają, przewidując tsunami bezrobocia, które uderzy w miejsca pracy, takie jak banki i kancelarie prawne, które do tej pory w dużej mierze opierały się automatyzacji. Obawiają się, że tym razem historia będzie w rzeczywistości inna.

Według raportu brytyjskiej grupy badawczej Oxford Economics z 2019 r. od 1.7 r. roboty na całym świecie straciły około 2000 miliona miejsc pracy. Martwią się nawet osoby, które pomogły zaprojektować tsunami.

„Doświadczamy największej zmiany gospodarczej i technologicznej w historii ludzkości” – powiedział przedsiębiorca z Doliny Krzemowej Andrew Yang podczas swojego mało prawdopodobnego kandydowania do nominacji na prezydenta Demokratów w 2020 roku. „Potrzebujemy sposobu, aby pomóc milionom Amerykanów przejść przez ten okres”.

Rozwiązaniem Yanga był uniwersalny dochód podstawowy w wysokości 1,000 USD miesięcznie. To pomysł, który w ostatnich latach zyskał dużą popularność wśród inżynierów i przedsiębiorców z Doliny Krzemowej – nawet wśród tych, którzy zwykle sprzeciwiają się jakiejkolwiek ekspansji rządu.

Na Szczycie Rządu Światowego w Dubaju w 2017 r. Elon Musk – który nieustannie toczy wojnę z agencjami próbującymi regulować jego samochody i rakiety, i którego plan dotyczący w pełni autonomicznych pojazdów może kosztować miliony miejsc pracy – wyraził poparcie dla gwarantowanego dochodu podstawowego.

„Masowe bezrobocie” będzie „ogromnym wyzwaniem społecznym”, ostrzegał Musk. Powtarzając słowa, które jego dziadek prawdopodobnie wypowiadał wiele razy, Musk podsumował: „Będzie coraz mniej prac, których robot nie może wykonać lepiej. Wraz z automatyzacją nadejdzie obfitość”.

W przypadku Technokracji systemy takie jak powszechny dochód podstawowy po prostu odraczają nieunikniony dzień rozliczenia się z systemem cen.

„Nie można grzebać w systemie i po prostu załatać objawy” – wyjaśnił Tom Mason w niedawnym wywiadzie telefonicznym ze swojego domu w Tampa Bay na Florydzie. Mason ma 99 lat i jest związany z Technokracją od lat czterdziestych.

„Dzisiejsi politycy nie chcą zajmować się chorobą. Chcą po prostu leczyć objawy ― i jak dotąd można tylko łagodzić objawy”.

Przeczytaj całą historię tutaj…