Lewicowcy buntują się na ulicach całego świata, aby zaprotestować przeciwko istniejącemu status quo, ale gdy nieświadomie łączą się z technokracją, której mogliby równie mocno nienawidzić, podsycają wzrost technopopulizmu. ⁃ Redaktor TN
Od krajów rozwijających się po kraje bogate, ludzie wychodzą na ulice. Protesty prowadzą do rozlewu krwi od Ameryki Południowej po Azję. Powody protestów są różne, ale istnieje kilka podstawowych pytań: dlaczego nie wszyscy w równym stopniu korzystają ze znacznie zwiększonego dobrobytu; dlaczego naruszane są nasze wolności; dlaczego elity polityczne się bogacą?
Demonstracje i głęboko zakorzenione niezadowolenie można przypisać kryzysowi neoliberalizmu i populistycznej odpowiedzi na ten kryzys. Protesty można zatem postrzegać jako jedną stronę medalu, podczas gdy druga strona to czołówka korporacyjnej Ameryki, błagająca o skupienie się poza wszechmocnym akcjonariuszem.
W sierpniu Business Roundtable zdystansował się z powiedzenia, że jedyną racją istnienia firm jest zadowolenie ich akcjonariuszy, argumentując, że interesy pracowników, klientów i całego społeczeństwa również powinny zajmować poczesne miejsce w działalności biznesowej.
Wezwanie R pojawia się, gdy elity biznesowe obawiają się, że rządy i społeczeństwa wezmą sprawy w swoje ręce, na przykład poprzez znacznie wyższe podatki od zysków, wywłaszczenia, podział firm i tak dalej.
W istocie najważniejszą współczesną kwestią polityczno-ekonomiczną jest jak najlepsze pogodzenie trzech celów: rozsądnego do wysokiego wzrostu gospodarczego, bardziej sprawiedliwego podziału dobrobytu (oczywiście można w nieskończoność debatować, co jest sprawiedliwe) oraz ochrony ziemi, aby przyszłe pokolenia również mogły wieść dobre życie.
Populizm mógłby tu coś dobrego zaoferować, gdyby rzeczywiście obudził elitę i zachęcił do reform, zanim cały system zagrozi upadkiem.
Ilustruje to historia USA. Pod koniec XIX wieku nierówności wymknęły się spod kontroli. Przejście od społeczeństwa rolniczego do przemysłowego sprawiło, że w szczególności wielu rolników zbankrutowało. Depresja trwająca 19 lat od 10 r. spowodowała jeszcze więcej nieszczęść.
Rząd był dość bezsilny i niewiele zrobił. Wyłaniająca się fala populizmu znalazła swój wyraz w Partii Ludowej, zwanej też Partią Populistyczną, i jej programie partyjnym, tzw. Platforma Omaha 1892. Zawierał następujący fragment:
Spotykamy się pośród narodu doprowadzonego na skraj moralnej, politycznej i materialnej ruiny. Korupcja dominuje przy urnach wyborczych, legislaturach, Kongresie i dotyka nawet gronostajów w ławach. Ludzie są zdemoralizowani.
Zakład był bardzo zaniepokojony. Przez długi czas wydawało się, że Partia Populistyczna jest na dobrej drodze do przejęcia władzy, ale rozpadła się. Utorował on jednak drogę reformom instytucji politycznych i gospodarczych przez prezydentów Roosevelta, Tafta i Wilsona, dzięki którym demokracja kapitalistyczna stała się bardziej satysfakcjonująca dla mas i zapobiegła upadkowi całego systemu.
Kiedy państwo i elity stają się zbyt potężne, toruje drogę despotyzmowi, który ucisza lub zmusza innych do pójścia za nim (pomyśl Chiny). Ale… kiedy nieelity stają się zbyt potężne, rezultatem nie jest wolność, ale dezaktywacja państwa. Kiedy są nieposłuszne i rozmontowują instytucje państwowe, instytucje te zanikają, prawo staje się nieskuteczne, wolność ulega erozji, a kluczowe funkcje rządu odchodzą na dalszy plan.
Wahadło nieustannie kołysze się między zbyt dużą siłą elity a buntem mas. Ważne jest, aby pokierować tutaj środkowym kursem - z elitami siedzącymi wystarczająco bezpiecznie, aby ułatwić prawidłowe funkcjonowanie instytucji demokracji kapitalistycznej, ale nie w zakresie, w którym dominuje klientelizm i korupcja. Jednocześnie społeczeństwo jako całość powinno w wystarczającym stopniu korzystać ze wzrostu dobrobytu i mieć pewność, że może wezwać elity do rozliczenia się w razie potrzeby.
Strony zbytnio zboczyły z tego środkowego kursu. Z jednej strony jest obóz zwolenników TINA: nie ma alternatywy dla liberalnej demokracji. Czasami stali się ślepi na ciemne strony liberalnej demokracji, co doprowadziło do technokracji, która wymknęła się spod kontroli, a politycy są zasadniczo menedżerami.
