Eutanazja u pacjentów z chorobą Alzheimera wspierana przez większość opiekunów

Tmedycznie bezbronny rzadko był narażony na większe niebezpieczeństwo. Pacjenci z chorobą Alzheimera są szczególnie zagrożeni. W ostatnia ankieta z Quebecu - gdzie eutanazja z zastrzykami śmiertelnymi jest legalna - przerażający procent opiekunów 72 woli pozwolić pacjentom z chorobą Alzheimera na eutanazję, nawet jeśli osoba dotknięta chorobą nigdy nie zażądała eutanazji. Jeśli pacjent poprosił o eutanazję na piśmie po stanie się niekompetentnym, odsetek zatwierdzających opiekunów jest przerażającym procentem 91.

Oba scenariusze są niezgodne z prawem, choć może nie na długo. Ponieważ eutanazja z zastrzykami śmiertelnymi jest obecnie legalna w całej Kanadzie, podejmowane są przewidywalne wysiłki, aby umożliwić pacjentom tworzenie wiążących pisemnych rozkazów zabicia się w przypadku utraty zdolności umysłowych.

Takie podejście jest już legalne w Holandii i Belgii, dwóch krajach, które wydają się konkurować ze sobą, tworząc najbardziej radykalną politykę eutanazji. Co jeśli pacjent cierpiący na chorobę Alzheimera, utraciwszy zdolność do samodzielnego podejmowania decyzji, w końcu nie cierpi strasznie? Twardy. Jego poprzednie pragnienie uważa się za kontrolowanie jego obecnego stanu szczęścia. Rzeczywiście, w okropna sprawa z Holandii, starsza pacjentka cierpiąca na chorobę Alzheimera została przytrzymana przez rodzinę, gdy walczyła przeciwko śmiertelnemu wstrzyknięciu. Władze holenderskie stwierdziły, że zabójstwo było dopuszczalne, ponieważ „lekarz działał w dobrej wierze”.

Gdyby tylko zwolennicy eutanazji mogliby być pozwani za fałszywe poparcie. Przez lata uspokajali uspokajające społeczeństwa, że ​​tylko osoby zdolne do zabicia mają dostęp do ułatwionej śmierci. Ta obietnica była zawsze wysoce wątpliwa. „Wybór” nigdy nie był celem eutanazji - w przeciwnym razie eutanazja powinna być dostępna dla każdego, chorego lub zdrowego, kto chce umrzeć. Celem jest raczej znormalizowanie zabijania jako akceptowalnego lekarstwa na cierpienie, nawet - jak widzimy w polityce Alzheimera - gdy pacjent nie jest w stanie podjąć racjonalnej decyzji.

Tam, gdzie wspomagane samobójstwo jest legalne w Stanach Zjednoczonych, nadal nie jest dozwolone dla osób, które nie mają zdolności decyzyjnych. Ograniczenie to może wynikać z taktyki politycznej, a nie z zasady skalnej. Kilka lat temu Barbara Coombs Lee, szefowa wspomaganej organizacji samobójczej Compassion and Choices, powiedziany że wspomaganie samobójstwa u pacjentów z chorobą Alzheimera było „problemem na kolejny dzień, ale nie mniej przekonywującym” niż legalizacja kompetentnych nieuleczalnie chorych - silnie implikując, że dopuszczenie rezygnacji z życia osób z demencją nastąpiłoby, gdy kraj zaakceptuje program Współczucia i Wyborów.

Rzeczywiście, współczucie i wybory są już ukierunkowane na osoby starsze z pouczeniem o samobójstwie z głodu, znanym w języku eutanazji jako „dobrowolnie przestań jeść i pić” (VSED). Od tego Poradnik Jak to zrobić:

Wiele osób zmaga się z nieuleczalnym cierpieniem przewlekłego lub nieuleczalnego i postępującego zaburzenia. Inni mogą zdecydować, że są po prostu „skończeni” po ośmiu lub dziewięciu dekadach pełnego życia.

Niepokojące jest to, że American Nursing Association przyjęło: polityka na poparcie prawa do popełnienia VSED bez interwencji, stwierdzając: „Decyzja pacjenta dotycząca VSED jest wiążąca, nawet jeśli pacjent następnie straci zdolność”.

VSED jest prawdopodobnie legalny. Ale co jeśli niekompetentny pacjent z demencją, który chętnie przyjmuje jedzenie i wodę, poinstruowałby z wyprzedzeniem, że chce odmówić mu opieki, gdy jest niekompetentny? Coraz częściej wybitni bioetycy twierdzą, że opiekunowie powinni być zmuszeni do wstrzymania karmienia łyżką, to znaczy powinni być zobowiązani do głodowania pacjentów na śmierć. Na przykład w maju-czerwcu 2014 Raport Hastings CenterPaul T. Menzel i M. Colette Chandler-Cramer twierdzą:

Zasada [zaawansowanych dyrektyw medycznych] jest taka, że ​​ludzie nie tracą swoich praw, kiedy stają się niekompetentni; ktoś inny musi po prostu skorzystać z tych praw. Elementem napędzającym VSED jest to, że zmuszanie ludzi do spożywania żywności jest tak samo budzącym wątpliwości naruszeniem integralności cielesnej, prywatności i wolności, jak narzucanie niechcianego leczenia. Tak więc, jeśli niekompetentni ludzie nie utracą prawa do odmowy leczenia ratującego życie, wówczas ludzie nie utracą prawa do VSED, gdy są niekompetentni.

To jest ładowanie rang. Wcześniejsze dyrektywy regulują świadczenie lub odmowę leczenia. Pacjent może z góry odrzucić rurkę do karmienia, ponieważ „sztuczne odżywianie i nawodnienie” jest uważane za leczenie zgodnie z prawem. Ale karmienie łyżką nie jest leczeniem, lecz humanitarną opieką - niczym innym jak etycznym odwracaniem pacjenta w celu uniknięcia odleżyn lub zapewniania właściwej higieny. Podobnie jak dyrektywa z wyprzedzeniem, która mówi, że pacjenta nie należy utrzymywać w czystości, musi zostać zlekceważona, podobnie jak dyrektywa, która mówi, że pacjent powinien być zagłodzony na śmierć.

Przeczytaj całą historię tutaj…