Czy wojsko powinno najechać Brazylię, by „uratować” amazoński las deszczowy?

5, 2025: W telewizyjnym przemówieniu skierowanym do narodu prezydent USA Gavin Newsom ogłosił, że dał Brazylii ultimatum na zaprzestanie niszczycielskich działań związanych z wylesianiem w dżungli amazońskiej. Prezydent ostrzegł, że jeśli Brazylia się nie zastosuje, zarządzi morską blokadę portów brazylijskich i naloty na krytyczną infrastrukturę brazylijską. Decyzja prezydenta pojawiła się w następstwie nowego raportu Organizacji Narodów Zjednoczonych katalogującego katastrofalne globalne skutki ciągłego niszczenia lasów deszczowych, ostrzegającego przed krytycznym „punktem krytycznym”, który, jeśli zostanie osiągnięty, spowoduje gwałtowne przyspieszenie globalnego ocieplenia. Chociaż Chiny oświadczyły, że zawetują każdą rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ zezwalającą na użycie siły przeciwko Brazylii, prezydent powiedział, że duża „koalicja zainteresowanych państw” jest gotowa wesprzeć działania USA. Jednocześnie Newsom powiedział, że Stany Zjednoczone i inne kraje są skłonne wynegocjować pakiet rekompensat w celu zmniejszenia kosztów poniesionych przez Brazylię za ochronę lasów deszczowych, ale tylko wtedy, gdy po raz pierwszy zaprzestaną obecnych działań na rzecz przyspieszenia rozwoju.

Powyższy scenariusz jest oczywiście zbyt daleko idący - przynajmniej tak mi się wydaje - ale jak daleko by to było ty iść, aby zapobiec nieodwracalnym szkodom dla środowiska? W szczególności, czy państwa mają prawo - a nawet obowiązek - interweniowania w obcym kraju, aby zapobiec powodowaniu przez niego nieodwracalnej i potencjalnie katastrofalnej szkody dla środowiska?

Podnoszę tę kwestię w świetle aktualności że prezydent Brazylii Jair Bolsonaro przyspiesza rozwój lasów deszczowych Amazonii (z których 60 jest w rękach brazylijskich), zagrażając tym samym krytycznemu zasobowi światowemu. Jak ci z was, którzy bardziej szanują naukę niż Bolsonaro wiedzieć, lasy deszczowe są zarówno ważnym pochłaniaczem węgla, jak i krytycznym regulatorem temperatury, a także kluczowym źródłem świeżej wody. Wylesianie już uszkodziło jego zdolność do pełnienia tych kluczowych ról, a naukowcy z Brazylii oszacowanie że coraz bardziej ciepłe i suche warunki mogą przekształcić znaczną część lasu w suchą sawannę, co może mieć katastrofalne skutki. W zeszłym tygodniu pro-biznes, zorientowany na wolny rynek EkonomistaOkładka magazynu brzmiała:Deathwatch for the Amazon, ”Co ładnie ujmuje problem. Aby powtórzyć moje pierwotne pytanie: co (lub musi) zrobić społeczność międzynarodowa, aby zapobiec nieuczciwemu prezydentowi Brazylii (lub przywódcom politycznym w innych krajach) podjęcia działań, które mogą zaszkodzić nam wszystkim?

To jest trudne. Suwerenność państwa jest kluczowym elementem obecnego systemu międzynarodowego; z pewnymi wyjątkami rządy krajowe mogą robić, co chcą, w obrębie swoich granic. Mimo to twarda skorupa suwerenności nigdy nie była absolutna, a różne siły odrywały się od niej przez długi czas. Państwa mogą zostać ukarane za pogwałcenie prawa międzynarodowego (np. Poprzez naruszenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ), a prawo międzynarodowe zezwala krajom na wojnę w celu samoobrony lub gdy Rada Bezpieczeństwa zezwala na działania wojskowe. Prewencyjne jest atakowanie terytorium innego kraju, pod warunkiem, że istnieją uzasadnione podstawy, by przypuszczać, że zaatakuje on pierwszy.

Co bardziej kontrowersyjne, „odpowiedzialność za ochronę”Doktryna dążyła do uzasadnionej interwencji humanitarnej w obcych mocarstwach, gdy lokalny rząd nie był w stanie lub nie chciał chronić własnego narodu. A w praktyce państwa rutynowo akceptują naruszenia z własnej suwerenności, aby ułatwić korzystne formy współpracy międzynarodowej.

Kiedy jednak dochodzi do popchnięcia, większość państw jest oburzona i opiera się wysiłkom zewnętrznym, aby zmusić je do zmiany tego, co robią w obrębie swoich granic. I chociaż niszczenie lasów deszczowych Amazonii stanowi wyraźne i oczywiste zagrożenie dla wielu innych krajów, to mówiąc Brazylii, aby przestała, i grożąc podjęciem działań mających na celu powstrzymanie, ukaranie lub zapobieżenie, byłoby zupełnie nową grą. I nie chcę wyróżniać Brazylii: równie radykalnym krokiem byłoby zagrozić Stanom Zjednoczonym lub Chinom, gdyby odmówiły zaprzestania emisji tak wielu gazów cieplarnianych.

To nie tak, że światowi przywódcy nie rozpoznali powagi problemu. ONZ od dawna uważała degradację środowiska za „zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa”, a były przedstawiciel Unii Europejskiej ds. Polityki zagranicznej Javier Solana argumentował w 2008, że powstrzymanie zmian klimatu „powinno znaleźć się w głównym nurcie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE”. Uczeni już mieć zidentyfikowane różne sposoby działania Rady Bezpieczeństwa, aby temu zapobiec. Jak badacze Bruce Gilley i David Kinsella napisał kilka lat temu „jest przynajmniej prawnie wykonalne, aby Rada Bezpieczeństwa mogła powołać się na swoją władzę zgodnie z art. 42 i użyć siły wojskowej przeciwko państwom, które uznała za zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa z powodu ich niechęci lub niemożności ograniczenia niszczycielskich działań emanujących z ich terytoriów. ”

Pytanie zatem brzmi, jak daleko społeczność międzynarodowa byłaby skłonna posunąć się, aby zapobiec, zatrzymać lub odwrócić działania, które mogłyby spowodować ogromne i nieodwracalne szkody w środowisku, od którego zależą wszyscy ludzie? Może wydawać się zbyt daleko idące wyobrażenie sobie państw grożących działaniami zbrojnymi, aby temu zapobiec, ale staje się bardziej prawdopodobne, jeśli najgorsze szacunki dotyczące naszej przyszłości klimatu okażą się prawidłowe.

Ale oto okrutny paradoks: kraje, które są najbardziej odpowiedzialne za zmiany klimatu, są również najmniej podatne na przymus, podczas gdy większość państw, które mogą być zmuszone do podjęcia działań, nie jest znaczącym źródłem leżącego u podstaw problemu. Pięć największych emitentów gazów cieplarnianych to Chiny, Stany Zjednoczone, Indie, Rosja i Japonia - cztery z nich to państwa broni jądrowej, a Japonia jest potężną potęgą militarną samą w sobie. Grożenie któregokolwiek z nich sankcjami raczej nie zadziała, a grożenie poważnymi działaniami wojskowymi przeciwko nim jest całkowicie nierealne. Co więcej, uzyskanie zgody Rady Bezpieczeństwa na użycie siły wobec znacznie słabszych państw jest mało prawdopodobne, ponieważ stali członkowie nie chcieliby ustanowić tego precedensu i prawie na pewno zawetowaliby propozycję.

To sprawia, że ​​brazylijska sprawa jest bardziej interesująca. Zdarza się, że Brazylia posiada krytyczny globalny zasób - z przyczyn czysto historycznych - a jego zniszczenie zaszkodziłoby wielu państwom, gdyby nie całej planecie. W przeciwieństwie do Belize i Burundi to, co robi Brazylia, może mieć duży wpływ. Ale Brazylia nie jest prawdziwą wielką potęgą, a grożenie jej sankcjami gospodarczymi lub nawet użyciem siły, jeśli odmówi ochrony lasów deszczowych, może być wykonalne. Żeby było jasne: nie polecam tego sposobu działania ani teraz, ani w przyszłości. Zaznaczam tylko, że Brazylia może być nieco bardziej podatna na presję niż niektóre inne państwa.

Można również wyobrazić sobie inne rozwiązania tego problemu. Państwa z pewnością mogłyby zagrozić lub nałożyć jednostronne sankcje handlowe na państwa nieodpowiedzialne za środowisko, a prywatni obywatele zawsze mogą próbować organizować dobrowolne bojkoty z podobnych powodów. Niektóre państwa podjęły kroki w tym kierunku i łatwo sobie wyobrazić, że takie środki stają się coraz bardziej powszechne w miarę narastania problemów środowiskowych. Alternatywnie, państwa, które zdarzają się rządzić terytorium wrażliwym na środowisko, mogłyby zostać opłacone, aby je zachować, w interesie całej ludzkości. W efekcie społeczność międzynarodowa dotowałaby ochronę środowiska ze strony tych, którzy akurat posiadają środki, aby coś z tym zrobić.

Przeczytaj całą historię tutaj…