Wymuszanie przestrzegania wymaga tłumienia wypowiedzi, niezależnie od tego, czy chodzi o zakaz cieni, cenzurę, lincz na etykietach czy fałszywą mowę nienawiści. Jedynymi praktykującymi cenzurę są autokraci i w większości przypadków technokraci. Ten niebezpieczny trend rodzi wielu męczenników, którzy płacą za to życiem. ⁃ Redaktor TN
Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że krytyka Mahometa stanowi podżeganie do nienawiści, co oznacza, że w Europie krytykowanie Mahometa nie jest już chronione wolnością słowa.
Jednakże Trybunał w rzeczywistości wykluczył możliwość jakiejkolwiek debaty, w której mogłoby wziąć udział wielu różnych ekspertów i członków społeczeństwa. Wydaje się, że jedynymi poglądami, które będą szanowane na forum publicznym, będą poglądy pobożnych muzułmanów.
W niektórych krajach małżeństwa nieletnich są uznawane za znęcanie się nad dziećmi lub gwałt ustawowy, ale są dopuszczalne na mocy prawa szariatu; mają one również miejsce w społecznościach muzułmańskich w krajach zachodnich, takich jak Wielka Brytania. Już samo to jest głównym powodem, dla którego należy znaleźć platformy do debaty na ten temat, zamiast zamiatać go pod dywan jako coś obraźliwego. Ignorowanie tego jest obraźliwe.
Co więcej, ponieważ niektórzy muzułmanie często czują się urażeni nawet drobnymi sprawami dotyczącymi ich wiary, takimi jak pluszowy miś o imieniu Mohammad lub więzień w celi śmierci uznany za niewinnego – w związku z czym tłumy wychodzą na ulice, aby potępiać, a nawet zabijać te osoby – co teraz będzie nie być cenzurowane na Zachodzie?
Są oczywiście środowiska społecznościowe, w których warto uważać na słowa. Powiedzenie, że podoba ci się wygląd nowej dziewczyny mafiosa, może okazać się fatalne w skutkach. Spędzanie czasu z bandą terrorystów Hamasu i wyrażanie swojej miłości do Izraela może nie doprowadzić do przedwczesnej śmierci. Dziś w Londynie młodzi mężczyźni robią uwagi lub odtwarzaj muzykę do innych młodych ludzi na ulicy, może zostać zadźgany na śmierć. Niedawny komentarz on Niezależne na stronie internetowej podano: „W tym kraju [Wielka Brytania] niektóre poglądy, niezależnie od tego, jak uzasadnione i logiczne, mogą skutkować wszystkim, od publicznego nagany po utratę pracy i przemoc”.
W przeważającej części uczymy się, jak unikać słów lub działań, które mogą urazić kogoś lub jakąś grupę, zwłaszcza jeśli wiadomo, że jest ona podatna na przemoc. Jednak takie nieszczęścia zdarzają się rzadko i żyjemy w założeniu, że w krajach demokratycznych możemy swobodnie wypowiadać się w ramach norm społeczeństwa obywatelskiego. Zdajemy sobie sprawę, że w wielu krajach rasistowska, homofobiczna, antysemicka lub „islamofobiczna” mowa nienawiści może zostać zgłoszona policji, co może skutkować aresztowaniem i ostatecznym procesem mówiącego. Pierwsza poprawka Stanów Zjednoczonych do Konstytucji chroni swoich obywateli przed ściganiem za wolność słowa, z wyjątkiem sytuacji, gdy istnieje wiarygodna groźba „Natychmiastowe bezprawne działanie".
Jeśli mają miejsce gniewne wymiany zdań, są one po prostu konsekwencją życia w krajach, w których ceniona jest wolność słowa i nieskrępowana opinia. Widzieliśmy, co dzieje się w krajach, w których nie ma wolności słowa – jak np związek Radziecki lub dzisiejszy Pakistan (tutaj, tutaj i tutaj); często nie jest ładny i na większości Zachodu jest uważany za warty kompromisu.
Szczególną wrażliwość otaczają idee religijne i historie. Nigdzie nie jest to dziś bardziej widoczne niż w przypadku islamu, gdzie wszystko, co niewłaściwe, zwłaszcza stwierdzenia, które nawet nieliczni ludzie mogą uznać za bluźniercze – na przykład młodzi uczniowie nadanie imienia pluszowemu misiowi Mohammad, nazwa dość popularna w Sudanie, może być traktowana jako przestępstwo. Na Zachodzie, w świeckich państwach demokratycznych, na szczęście większość kościołów nie jest już zainteresowana kontrolowaniem takich spraw, jak bluźnierstwo. Kiedy mieszkałem w Republice Irlandii w latach sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych XX wieku, Kościół katolicki mocno trzymał społeczeństwo. Zakazano książek, w tym Jamesa Joyce’a, DH Lawrence’a i wszystkich Zygmunta Freuda. Zakazano lub cenzurowano także filmy i sztuki teatralne. Nietolerancyjny zakaz dla katolikówstudia w Trinity College w Dublinie utrwaliły niesprawiedliwość. Jednakże od lat sześćdziesiątych XX wieku mamy obecnie małżeństwa osób tej samej płci, prawo kobiet do aborcji i otwarcie homoseksualne Taoiseach (Premier). W tym roku 6 października większość Irlandczyków głosował w referendum zniesienia ustawy o bluźnierstwie, która była zawarta w konstytucji od 1937 r. Kraj dokonał się w znacznym stopniu zliberalizowany.
Jak na ironię Irlandzka ustawa o bluźnierstwie z 2010 roku technicznie nadal istniała (chociaż nigdy nie została faktycznie wdrożona), składająca się z 57 państw Organizacja Współpracy Islamskiej (OIC) – składająca się z 56 państw, w większości muzułmańskich, oraz „Palestyny” – cytował go w 2009 r podczas próby narzucenia ONZ międzynarodowego prawa o bluźnierstwie. Również w 2009 roku rząd przyjął nową irlandzką ustawę o zniesławieniu, która zawierała pełną definicję prawa o bluźnierstwie (zniesionego w tym roku). Głosowanie odbyło się podczas posiedzenia komisji 13th sesji Rady Praw Człowieka ONZ. We wniosku złożonym w imieniu OIC przez Pakistan wykorzystano irlandzką definicję:
38.1 Państwa Strony zabraniają prawnie wypowiadania się na tematy rażąco obelżywe lub znieważające w odniesieniu do spraw uznawanych za święte przez jakąkolwiek religię, wywołując w ten sposób oburzenie znacznej liczby wyznawców tej religii.
Nie wiemy, czy główna motywacja OIC nie wynikała w mniejszym stopniu z troski o religie, które muzułmanie mogliby uznać za całkowicie fałszywe, odrzucone i gorsze, takie jak judaizm czy chrześcijaństwo, czy raczej z obawy, że nikomu nie wolno krytykować islamu.
W każdym razie Irlandia w końcu uświadomiła sobie niesprawiedliwość swojego prawa dotyczącego bluźnierstwa, oraz szkody, jakie wyrządziło swojej rosnącej reputacji jako kraju rzekomo przestrzegającego praw człowieka.
