Książę Michael o samobójstwie regulacyjnym i technokratycznym w Europie

Silnik gospodarczy Europy dławi się, a realne tempo wzrostu maleje. Z kilkoma wyjątkami tak jest na całym Starym Kontynencie. Europa ma wszystkie składniki sukcesu: dobrze wykształconą ludność, wspaniałe instytucje naukowe i uniwersytety oraz szeroką gamę odnoszących sukcesy firm, zwłaszcza firm rodzinnych zarządzanych przez właścicieli i ukrytych mistrzów. Mimo to przegrywa w światowej konkurencji. Warto zbadać przyczyny.

Niedawne badanie opublikowane przez cztery wiodące niemieckie instytuty badań ekonomicznych podkreśla obszary problemowe. Jeden jest przeregulowanie biurokratyczne.

Reprezentatywny przegląd niemieckich przedsiębiorstw (dużych, średnich i małych) wykazał, że większość respondentów postrzega coraz bardziej rygorystyczne otoczenie regulacyjne jako główne zagrożenie dla sukcesu i produktywności. Władze krajowe i organizacje ponadnarodowe opracowują nowe zasady i przepisy z prędkością linii montażowych. Aby udowodnić zgodność, wymagana jest obszerna dokumentacja, która pochłania zasoby firmy, które lepiej wydać na produktywną pracę w produkcji i usługach, innowacje i konkurencję rynkową. Do tych bezproduktywnych kosztów przestrzegania przepisów dochodzą jeszcze częste audyty ograniczanie swobody przedsiębiorczości.

System zgłaszania potworów

Rozważmy tylko ten jeden przykład: europejski standard sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju (ESRS) to ogromny dokument liczący 400 stron. Zawiera bardzo szczegółowe wymogi dotyczące sprawozdawczości przedsiębiorstw w zakresie szeregu kwestii społecznych, środowiskowych i ładu korporacyjnego, aktualizując i wzmacniając wcześniejszą dyrektywę w sprawie sprawozdawczości niefinansowej. ESRS wszedł w życie w styczniu 2023 r., a teraz państwa członkowskie mają 18 miesięcy na włączenie nowych przepisów do prawa krajowego. Pierwsze zgłoszenia mają nastąpić w 2025 r. od większych firm zatrudniających ponad 1,000 pracowników oraz przedsiębiorstw działających w obszarach, które według ESRS stanowią zagrożenie dla zrównoważonego rozwoju, takich jak drewno, tekstylia lub górnictwo. Po 2026 r. wszystkie firmy zatrudniające ponad 250 osób będą musiały się do tego dostosować – szacuje się, że 50,000 XNUMX firm w Europie.

System raportowania opiera się na 1,444 punktach danych w całym łańcuchu dostaw. Oprócz zdefiniowania standardów środowiskowych, praw człowieka i pracy, obejmuje również kwestie niejasne, takie jak „równowaga między życiem zawodowym a prywatnym”. Raporty będą musiały trafiać do Dyrekcji Generalnej ds. Stabilności Finansowej, Usług Finansowych i Unii Rynków Kapitałowych, jednego z 33 departamentów funkcjonalnych Komisji Europejskiej. Ale robi się coraz dziwniej.

Nakładające się prawa

W lutym 2022 r. Dyrekcja Generalna ds. Sprawiedliwości i Konsumentów opracowała tzw. „dyrektywę dotyczącą łańcucha dostaw”, która wejdzie w życie jeszcze w tym roku. Dyrektywa ta dotyczy nielegalnych działań dostawców przeciwko przepisom dotyczącym ochrony środowiska i prawom człowieka; nakłada się na ESRS, podwajając obciążenie sprawozdawcze dla firm. Następnie Dyrekcja Generalna ds. Rynku Wewnętrznego, Przemysłu, Przedsiębiorczości i MŚP planuje własną dyrektywę w tych samych obszarach, najprawdopodobniej niewiele różniącą się od pozostałych. A potem pojawia się taksonomia UE z dyrekcji stabilności finansowej, która określa, czy przedsiębiorstwa działają ekologicznie.

Wszystko to tworzy koszmar dla firm. Każde działanie, praktyka biznesowa i zasada ładu korporacyjnego będą musiały być udokumentowane w sposób umożliwiający audyt. Pomnoży bezproduktywną pracę w administracji krajowej, przedsiębiorstwach i sektorach audytu.

Słabe uzasadnienie

Rozumowanie leżące u podstaw tego kaftana bezpieczeństwa polega na tym, że inwestorzy będą czytać raporty i kierować inwestycje w sposób etyczny i ekologiczny. To jest iluzja. Ten rodzaj centralnego planowania w sowieckim stylu, ironicznie nazywany reformami „rynkowymi” przez unijnych biurokratów, powoduje jedynie marnotrawstwo: pieniędzy, pracy i materiałów. Z jednej strony stworzy bańki rynkowe, az drugiej luki inwestycyjne. Niemiecki krajowy dziennik Świat, który relacjonuje ten problem, cytuje Steffena Kampetera, prezesa Konfederacji Pracodawców Niemieckich: „firmy potrzebują siły roboczej do innowacji i tworzenia wartości, a nie do biurokracji”.

Zasady są z pewnością potrzebne. Jednak przeregulowanie i niepotrzebne obowiązki sprawozdawcze należy unikać. W prawdziwym świecie zawsze będą istniały dyskusyjne praktyki biznesowe, ale takie środki ich nie powstrzymają. Kiedy tylko jest to możliwe, musimy powrócić do systemów opartych na zaufaniu.

Osłabiony rynek pracy

Innym dokuczliwym problemem zgłaszanym przez niemieckie instytuty ekonomiczne jest niedobór wykwalifikowanej siły roboczej.

Prawie wszystkie przedsiębiorstwa w Europie narzekają na brak wykwalifikowanych pracowników. Demografia jest znaczącym czynnikiem przyczyniającym się do problemu, a pokolenie wyżu demograficznego przechodzi na emeryturę. Innym jest odciąganie pracowników od produktywnej pracy w sektorze prywatnym przez administrację. Biurokracja wiąże pracowników w mniej efektywnych obszarach. Dane demograficzne dla Europy wskazują, że niedobór siły roboczej będzie się tylko pogłębiał.

Innym problemem jest to, że młodsi ludzie chcą pracować tylko w niepełnym wymiarze godzin – 70 lub 80 procent ich regularnego obciążenia pracą – pod pozorem poszukiwania lepszej „równowagi między życiem zawodowym a prywatnym”.

Jednocześnie mamy miliony bezrobotnych. Niezwykle surowe prawo pracy w Europie sprawia, że ​​zatrudnianie osób bez doświadczenia jest ryzykowne, ponieważ oddzielenie firmy od pracowników, którzy nie osiągają dobrych wyników, jest trudne i kosztowne. Mamy paradoks dobrobytu: prawo pracy, które powinno chronić pracowników, jest w rzeczywistości przeszkodą w zatrudnianiu ludzi.

Katastrofa energetyczna

Niemiecki raport wymienia również wygórowane ceny energii. Cierpi na tym Europa, a zwłaszcza Niemcy nie powiodło się w polityce w tej dziedzinie. W 2011 roku Niemcy zrezygnowały z energetyki jądrowej, przez co ich miks energetyczny stał się droższy i nadmiernie uzależniony od taniego gazu z Rosji. Doprowadziło to do znacznego outsourcingu produkcji do obszarów o niskich cenach energii. (Niższe koszty pracy były często czynnikiem drugorzędnym). A w 2022 r., w następstwie sankcji nałożonych na Rosję, koszty energii eksplodowały, stawiając większość Europy pod presją.

To zaszkodziło lokalnej produkcji, zagrażając energochłonnym przemysłom i pokazało ograniczenia globalizacji i outsourcingu produkcji.

Przeczytaj całą historię tutaj…