Globalny kryzys energetyczny zmienia mapy geopolityczne

• Światowy kryzys energetyczny zmienia mapy geopolityczne.
• Niektórzy eksperci twierdzą, że globalne Południe zyskuje coraz większy wpływ na geopolitykę na arenie światowej, ponieważ zmiany klimatu zmieniają zasady handlu i konsumpcji.
• Podczas gdy lekcja, jaką należy wyciągnąć z europejskiego kryzysu energetycznego, powinna polegać na dywersyfikacji, dywersyfikacji, dywersyfikacji zarówno partnerów handlowych, jak i form energii, zamiast tego globalna północ decyduje się na dalsze zawężenie opcji handlowych.

Obecnie przeżywamy „globalny kryzys energetyczny o bezprecedensowej głębokości i złożoności”, według tegorocznego raportu roczne prognozy energetyczne z Międzynarodowej Agencji Energetycznej (IEA), która ostrzega, że ​​„nie ma powrotu do tego, co było” przed Covid-19 i rosyjską wojną na Ukrainie, które wstrząsnęły światem. Wydarzenia te łącznie zmieniły już światowy handel energią, ale wstrząsnęły światową gospodarką i geopolityka w ogóle dopiero się zaczynają.

Wszyscy wydają się zgadzać, że przeżywamy rekonfigurację globalnej geopolityki na dużą skalę, ale mniej jest zgody co do tego, co czeka światowy handel, gdy opadnie kurz. Niektórzy eksperci twierdzą, że globalne Południe w coraz większym stopniu zyskuje wpływ na geopolitykę na arenie światowej, ponieważ zmiany klimatyczne zmieniają zasady handlu i konsumpcji, podczas gdy inni twierdzą, że reakcyjne praktyki protekcjonistyczne w krajach rozwiniętych będą tylko dalej marginalizować i alienować kraje słabiej rozwinięte .

A ostatnia opinia Ravi Agrawal, redaktor naczelny „Foreign Policy”, twierdzi, że „najbardziej znaczącym trendem w globalnej polityce na rok 2023” jest to, że „globalne południe staje się coraz bardziej widoczne – i wpływowe – na każdej arenie”. Jako dowód Agrawal przytacza fakt, że kilka miesięcy temu na COP27 kraje najbardziej rozwinięte poczyniły znaczne ustępstwa na rzecz historycznie uciszonych i odsuniętych na boczny tor krajów biedniejszych, w tym przełomowy fundusz „strat i szkód”. pomoc krajom rozwijającym się w walce z kryzysami związanymi z klimatem – a duży zwrot akcji z COP26.

Agrawal zwraca też uwagę na wyraźne przesunięcie układu sił ze Stanów Zjednoczonych, którym nie udało się przekonać wielu krajów rozwijających się do odzwierciedlenia amerykańskich sankcji wobec Rosji. „Pomijając drażliwą kwestię etyki w polityce zagranicznej”, Agrawal pisze o nieudanej próbie solidarności z Kremlem, „przywódcy od New Delhi po Nairobi wykazywali rosnącą pewność siebie w obronie własnych interesów strategicznych zamiast interesów Zachodu”.

Chociaż Agrawal może mieć rację, twierdząc, że te „młodsze i szybciej rozwijające się” części planety stają się coraz bardziej asertywne na arenie globalnej, nie jest jasne, czy ma rację, twierdząc, że „decydenci polityczni i biznes na Zachodzie będą musieli się dostosować. ” Z pewnością ma do pewnego stopnia rację, ale zmiana może nie być tak sejsmiczna, jak sugerowałby czytelnik. W rzeczywistości, w tym samym czasie, gdy te często zapomniane narody zyskują uznanie i wpływy w niektórych kluczowych debatach geopolitycznych, ich niewidzialność i status outsidera są również wzmacniane na innych arenach.

Bezprecedensowy kryzys energetyczny został przyspieszony przez błędne poleganie Zachodu na niestabilnym i despotycznym reżimie, a teraz Stany Zjednoczone, Europa i ich kluczowi sojusznicy reagują na ten krytyczny błąd, krążąc po wagonach. Zamiast podążać za ideałami wolnego handlu i mandatami Światowej Organizacji Handlu, dominuje polityka protekcjonistyczna, która z pewnością odrzuci biedniejsze narody.

Podczas gdy lekcja, jaką należy wyciągnąć z europejskiego kryzysu energetycznego, powinna polegać na dywersyfikacji, dywersyfikacji, dywersyfikacji zarówno partnerów handlowych, jak i form energii, narody na globalnej północy zamiast tego decydują się na dalsze zawężenie możliwości handlowych. „Wytyczanie stref wpływów i ocena wiarygodności dostawców i krajów jest na porządku dziennym”, czytamy ostatnia analiza z Stiftung Wissenschaft und Politik, Niemieckiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i Bezpieczeństwa.

Rzeczywiście, zachodni przywódcy, tacy jak sekretarz skarbu USA Janet Yellen, otwarcie wzywają do zmiany strategii, z dala od handlu wolnorynkowego na rzecz koncepcji „przyjaciół-shoring”, w którym kraje przenoszą łańcuchy dostaw do „krajów zaufanych” o podobnych wartościach i sympatiach politycznych. Komisji Europejskiej Raport dotyczący prognozy strategicznej 2022również wezwał do podobnej zmiany w sieciach handlowych.

Nie wróży to dobrze globalnemu Południu. W miarę jak najbogatsze narody świata coraz częściej handlują tylko ze sobą, jakakolwiek realna ścieżka rozwoju gospodarczego staje się znacznie trudniejsza dla krajów najsłabiej rozwiniętych. Chociaż wszystko dobrze i dobrze, że bogate narody zgodziły się utworzyć fundusz klęski żywiołowej dla narodów, które zostaną najbardziej dotknięte zmianami klimatycznymi, środek ten jest wrzuć do wiadra w porównaniu z tym, czego te narody faktycznie potrzebują w zakresie łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej. Co więcej, narody te nie potrzebują nieskończonej dobroczynności – potrzebują własnych, silnych gospodarek i trajektorii wzrostu. To właśnie daje narodowi jakikolwiek głos lub wpływ na światową scenę, a nie czek z powodu winy za emisje.

Przeczytaj całą historię tutaj…